Ας αφήσουμε τα χρυσαύγουλα και τις γελοιότητες τους (και εδώ και στο ΜΕΓΚΑ και αλλού), έτσι κι αλλιώς τους παρακολουθούμε χωρίς αντίδραση.Στις 25 Μαρτίου του 1991 (ή 1992, δεν θυμάμαι καλά) η Εθνική Λυρική Σκηνή είχε πρεμιέρα της όπερας "Οθέλλος". Από τους πιο δύσκολους ρόλους για λυρικό τραγουδιστή ενώ στη χώρα μας δεν ευδοκιμούν οι δραματικοί τενόροι μετά από τον πόλεμο, το θέατρο για να βγάλει την παράσταση αξιοπρεπώς ψάχνει στο εξωτερικό κάποιον που θα μπορούσε να τον τραγουδήσει, που δεν θα είναι και σταρ - αρά και ακριβός - και κυρίως που θα δεχόταν να παίξει στο κοτέτσι που στεγάζει τη Λυρική (ακόμα δεν είχε γίνει η ανακαίνιση του θεάτρου, η φορμάικα στους τοίχους ήταν ξεφτισμένη και το δάπεδο είχε ακόμα λινόλεουμ, που πλένεται και πιο εύκολα, ενώ τα καθίσματα είχαν σκόνη από τη δεκαετία του 1950...) Στο οργανισμό διευθυντής ο αδερφός της γνωστής υστερικής ηθοποιού Άννας Συνοδινού, με τη φόρα που είχαν πάρει από τη δεξιά κυβερνησάρα, αποφασίζει να παίζονται τα έργα στα ελληνικά, πρακτική που είχε καταργηθεί πολλά χρόνια πριν και που προκάλεσε και άφθονο γέλιο και θλίψη για την κατάντια. Την εποχή εκείνη η διανομή δεν γινόταν γνωστή στην αρχή της σαιζόν, αλλά σταδιακά και ανάλογα ποίος θα μπορούσε να τραγουδήσει ή ποιος θα δεχόταν να έρθει από έξω - το χειμώνα σχεδόν πάντα ήταν δευτεράντζες από τα σοβιετικά θέατρα ή τίποτα ελληνοαμερικάνες βουβές με βύσμα κάνα μητροπολίτη. Τούτη τη φορά ήταν όλοι Έλληνες και πολύ καλοί (Λούης Μανίκας, Ιουλία Τρούσσα - εξαιρετικοί και οι 2) και πρωταγωνιστής τουρκοφάγος Οθέλλος ο Ομέρ Γιλμάζ από την Όπερα της Κων/πολης! Έξω από το θέατρο είχαν ήδη αρχίσει να μαζεύονται κύπριοι φοιτητές που φώναζαν διάφορα για το Τούρκο που θα μόλυνε την ιερή μας σκηνή τέτοια χρονιάρα μέρα, ενώ ο διευθυντής του θεάτρου αφού έπεσαν τα φώτα για να αρχίσει η παράσταση, βγήκε ντυμένος γκραν με γαλάζια μεταξωτή γραβάτα και μεγάλη γαλανόλευκη στο χέρι για να μας διαβάσει εθνικοπλαστικόν λογύδριο που τελείωσε με μεγαλοπρεπές Ζήτω η Ελλάς, που σκόρπισε κύματα συγκίνησης σε αρκετούς γέροντες στην πλατεία και μούδιασμα σε άλλους για το αναχρονιστικό και εντέλει κακόγουστο του θεάματος (που να ξέραμε τα επόμενα χρόνια τι είχαν να δουν τα μάτια μας στις παραγωγές της Λυρικής.) Η παράσταση ήταν πάρα πολύ καλή και δεν έγιναν άλλα έκτροπα εντός του θεάτρου, έξω όμως έγινε της κακομοίρας, πάντως δεν κατούρησε κανείς τη τζαμαρία των Ολύμπιων. Έτσι για να μην νομίζουμε πως τα εθνικιστικά επεισόδια είναι πρόσφατο φρούτο.
Σχολιάζει ο/η