Δεν ήθελα να τελειώσει αυτή η εξομολόγηση, ειλικρινά. Είχα καιρό να διαβάσω ένα κείμενο, παντός είδους κείμενο, το οποίο να κάνει τα μάτια μου να "τρέχουν" για να προλάβουν να διαβάσουν γρηγορότερα.
Όσο ωραία κι αν ήταν η περιγραφή, που γαμώτο ο τρόπος γραφής σου Μου θυμίζει "κάτι" που δε θέλω να θυμάμαι πια, κι όσο "έντονη" και σχεδόν "άδιανόητη" και συνάμα "άπλή" κι αν ήταν η σημερινή σκηνή και συνάντηση, ο χρόνος δε γυρίζει πίσω. Την ταραχή που νιώθεις θα τη συνηθίσεις ή μάλλον θα πάψει να είναι τόσο έντονη σε λίγο. Δεν ξέρεις τι και πώς να νιώσεις κι είναι φυσιολογικό. Βέβαια, αυτά που νιώθουμε, όσο "μεγάλα" κι έντονα κι αν είναι, δε συνεπάγονται και πραγματικότητα πάντα, πολλές φορές ούτε μια δόση αυτής.
Το να μένεις ψύχραιμος και λογικός πάντως, σχεδόν πάντα, είναι η ορθότερη επιλογή. Η πραγματικότητα είναι αυτά που "ισχύουν" κι είναι αναντίρρητα δεδομένα. Στην περίπτωσή σε ξέρεις πολύ καλά ποιά είναι αυτά.
ΥΓ: σε λένε και Χρήστο, το θεωρώ υπέροχο όνομα. Καλά, μπορεί να είμαι και λιιιιγο " προκατειλημμένη " με την καλή έννοια για το συγκεκριμένο όνομα.