Αυτό ακριβώς σκέφτομαι τις τελευταίες μέρες ή μάλλον κάτι παρόμοιο. Ίσως αλλάξω γνώμη με τον καιρό, αλλά αυτό που έχω ανάγκη είναι να ζω μοναχικά και να προσεγγίζω τους άλλους όταν εγώ το θέλω και το έχω ανάγκη κι αυτό για λίγο. Το ξέρω ότι είναι πολύ εγωιστικό εκ μέρους μου κι ίσως άδικο ενώ φανερώνει αχαριστία γιατί έχω πολύ καλούς ανθρώπους δίπλα μου σε όλα τα επίπεδα, αλλά πραγματικά νιώθω ότι στη ζωή μου πάντα θα θέλω να είμαι μοναχική τον περισσότερο καιρό και μόνο όταν θέλω εγώ να πηγαίνω στους άλλους . Ίσως να μη μπορώ και να μη θέλω να δίνω πολλά, να μη θέλω πολλά "παρε-δωσε", ίσως να μην αγαπώ κανέναν πραγματικά και να αρκούμαι μόνο στην πολλή αγάπη που έχω συνηθίσει να μου δίνουν οι άλλοι δίχως να δίνω τίποτα, ίσως να μη θέλω "υποχρεώσεις" σε όλες τις μορφές. Μέσα μου ξέρω ότι καταβάθος δεν είμαι ούτε για οικογένεια, ούτε για παιδιά ούτε για στενούς φίλους. Πάντα θα θέλω να βυθίζομαι στον κόσμο μου, να ικανοποιώ πρώτα εμένα, να με προστατεύω από το κάθε τι με όποιο τρόπο, να ζω φαινομενικά ελεύθερη, όπως θέλω. Δεν μπορώ τους ανθρώπους για πολύ κι ο,τι αυτοί συνεπάγονται, είμαι εγωίστρια λογικά. Ίσως πάλι να με έχει βαρέσει η καραντίνα ενός ολόκληρου χρόνου πια.