Παράσταση εξαιρετικά καλοδουλεμένη, με πρωταγωνιστή τον χορό και στυλοβάτη την μουσική του Κορνήλιου Σελαμσή. Μικρές ηχητικές σημάνσεις και τα χορικά τραγουδισμένα σχεδόν αποκλειστικά α καπέλλα, με λεπτότητα στις πολυφωνίες χωρίς να χάνεται λέξη απο το κείμενο. Κινησιολογία ευφυής και διακριτική του Χρήστου Παπαδόπουλου. Πανάξιες οι Τραχίνιες. Η Άννα Μάσχα επανατοποθέτησε τον πήχυ της τραγικής ηρωίδας. Χαμηλόφωνη και εγκεφαλική ερμηνεία στις τόσες μεταλλάξεις της ταραχής που υφίσταται η Διηάνειρα, κράτησε το νήμα της διήγησης με την επιδέξια βοήθεια των δύο κηρύκων του Γιώργου Χρυσοστόμου και του Κώστα Μπερικόπουλου.Η κομψή και νευρωτική Τροφός της Φιλαρέτης Κομνηνού μας κεραυνοβόλησε την κατάλληλη στιγμή.Ο Θάνος Τοκάκης ως Ύλλος, γιός του αλληλοσπαρασσόμενου ζευγαριού, έδωσε όλο το αδιέξοδο του επιγόνου απέναντι σε τόσο απαιτητικούς γονείς (σκέψου: νάσαι γιός του ημίθεου και ήρωα Ηρακλή και της Διηάνειρας που τον στέλνει στον θάνατο).Το έργο έκλεισε ο ίδιος ο ήρωας. Καμμένος απο τα πάθη του και τον χιτώνα του Νέσσου, ο σωματώδης Ηρακλής του Αργύρη Ξάφη, τραγούδησε μέρος του ρόλου σχεδόν ως βαρύτονος, κι'έδωσε την κατάλληλη δόνηση που κορύφωσε την παράσταση.Το εικαστικό περιβάλλον και τα διακριτικά κοστούμια της Έλλης Παπαγεωργακοπούλου ανέδειξαν το κείμενο και την σκηνοθετική άποψη, φτάνοντας στην απεικόνιση του φαγωμένου κορμιού του Ηρακλή που συνόψισε τα πάθη του.Εξαιρετική και εκ βαθέων δουλειά του Θωμά Μοσχόπουλου.
