Λοιπον απλα ειναι η άρνηση αποδοχής της απώλειας και σου βγαίνει έτσι με φωνές κλπ. Ένας ψυχολόγος αν ήθελες θα σε βοηθούσε. Γνωμη μου είναι να γεμισεις τις μέρες της , τις μέρες σας που περνάτε μαζί με χαρά, με όμορφες στιγμές, με αγάπη. Οσο γινεται. Μπορεις? Ξερω ειναι δυσκολη η απώλεια, πονάει, σε ξεριζώνει, αλλα όσο χρόνο έχετε μαζί θα ήθελα να ειναι γεμάτος με αγάπη, με χαρα, με όμορφα πράγματα. Προσπάθησε το σε παρακαλώ. Για κείνη. Και για σενα να μην εισαι μονο με ενοχές οτι φωνάζες και ξεσπαγες. Η μαμά σου σε έκανε εναν υπέροχο ανθρωπο, αυτο ειναι νομιζω που πρεπει να νιώθεις υπερηφανη. Δωστης μια αγκαλια απο μενα κι ένα φιλί για όσα σου έδωσε. Εύχομαι να πάνε ολα καλα. ❤️