Για ένα πρωτοποριακό και πολύ επιτυχημένο πείραμα στην πόλη Ροσάριο της Αργεντινής έγραψε την Παρασκευή στα ΝΕΑ ο Ρούσσος Βρανάς.Ανθρωποι σκαλίζουν,ποτίζουν και μαζεύουν τη σοδειά ,στους μεγάλους οπωρώνες αυτής της πόλης με πληθυσμό 1,5 εκατομμύριο κατοίκους.Την τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Αργεντινής.Η σοδειά βοηθά τις πιό ευάλωτες τάξεις της κοινωνίας να σταθούν στα πόδια τους.Είναι μόλις πριν λίγα χρόνια που πέρασε και από εκεί σαν τυφώνας το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.Μήπως να το σκεφτεί και η Αθήνα?Το άρθρο του Ρούσσου Βρανά:
«Η κρίση φέρνει ανεργία, η ανεργία φέρνει απόγνωση και η απόγνωση μιζέρια. Μια πόλη στη Λατινική Αμερική όμως κατόρθωσε να σπάσει αυτήν τη ζοφερή αλληλουχία, με μια αγροτική επανάσταση όχι πια στην ύπαιθρο, όπως τις είχαμε συνηθίσει αυτές τις επαναστάσεις, αλλά στο αστικό κέντρο.
Το Ροσάριο είναι η τρίτη πόλη της Αργεντινής με πληθυσμό 1,5 εκατομμύριο κατοίκους. Στις παρυφές της εθνικής οδού που ενώνει την πόλη με τον Μπουένος Αϊρες, ο ταξιδιώτης βλέπει σήμερα ανθρώπους να σκαλίζουν, να ποτίζουν και να μαζεύουν τη σοδειά σε μεγάλους οπωρώνες και λαχανόκηπους, τα προϊόντα των οποίων βοηθούν τις πιο ευάλωτες τάξεις της κοινωνίας να σταθούν στα πόδια τους. Ολοι αυτοί οι κήποι εντάσσονται στη στρατηγική της δημοτικής αρχής για την ανάπτυξη της αστικής γεωργίας.
Είναι ένα πρόγραμμα που γεννήθηκε πριν από δέκα χρόνια, μέσα από τις στάχτες και τα συντρίμμια που άφησε στη χώρα το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Οι διαθέσιμες αστικές και περιαστικές περιοχές δεν παραδόθηκαν σε εργολάβους για να γίνουν τσιμέντο, όπως συμβαίνει αλλού. Εγιναν δημοτικοί κήποι. Η δημοτική αρχή τις απέδωσε στους πιο φτωχούς, προμηθεύοντάς τους ταυτόχρονα τα εργαλεία, τα υλικά και τους σπόρους για την καλλιέργειά τους. Μόλις αποχώρησαν οι γύπες, αφήνοντας πίσω τους ένα υποτιμημένο νόμισμα και στρατιές ανέργων, από το 2002 έως το 2003 η δημοτική αρχή του Ροσάριο έκανε μια καταγραφή των διαθέσιμων γαιών της πόλης. Και ενάμιση χρόνο αργότερα, με απόφαση του δημάρχου, αυτές οι γαίες εκχωρήθηκαν για την ανάπτυξη της αστικής γεωργίας. Κατανοώντας ότι η φτώχεια δεν είναι ένα μεμονωμένο αλλά ένα κοινωνικό πρόβλημα, ο δήμαρχος απάλλαξε τους καλλιεργητές από τους φόρους. Και διέθεσε ένα μηνιαίο επίδομα για τους ανέργους ως κίνητρο για τη συμμετοχή τους σε αυτό το κοινωνικό πείραμα. Πάρα πολλοί από αυτούς προτίμησαν τους αστικούς κήπους από την ανέχεια. Και πουλάνε σήμερα τα προϊόντα τους στις λαϊκές αγορές.
Στους αστικούς κήπους του Ροσάριο, όπως γράφει η δημοσιογράφος Σοφί Σαπέλ, υπάρχουν σήμερα περισσότεροι από 800 όμιλοι καλλιεργητών. Η ανάπτυξη της αστικής γεωργίας δεν άλλαξε ριζικά μόνο τη δική τους ζωή αλλά και τη ζωή των καταναλωτών, που απολαμβάνουν φθηνά και υγιεινά προϊόντα. Οταν πια κόπασαν τα απόνερα της κρίσης, κάποιοι από τους καλλιεργητές εγκατέλειψαν τους κήπους τους. Ομως, οι περισσότεροι συνεχίζουν. Οπως και η δημοτική αρχή, που μένει πιστή στον στόχο της: να κάνει την αστική γεωργία μια πηγή απασχόλησης και ένα μέσον για τη μείωση της φτώχειας.
Η πόλη του Ροσάριο μάς ήταν μέχρι τώρα γνωστή κυρίως από το ποδόσφαιρό της (από τον Κίλι Γκονζάλες και τον Λουτσιάνο Φιγκερόα που έπαιζαν σε ευρωπαϊκές ομάδες). Σήμερα πια είναι γνωστή σε όλον τον κόσμο, από τότε που ο ΟΗΕ αναγνώρισε την επανάσταση των αστικών κήπων της ως μία από τις δέκα καλύτερες πολιτικές στον κόσμο για την καταπολέμηση της φτώχειας».
Αναδημοσίευση από τα ΝΕΑ.
σχόλια