Τι θα γίνει αν δεν υπάρξει συμφωνία;

Τι θα γίνει αν δεν υπάρξει συμφωνία; Facebook Twitter
Φωτο: The Council of the European Union / SOOC
9

Αν δεν υπάρξει συμφωνία, ή όσο καθυστερεί, το μεγαλύτερο πρόβλημα θα το έχουμε εμείς, όχι οι εταίροι μας. Αυτοί θα πληρώνουν το κόστος της νευρικότητας και της αβεβαιότητας, εμείς το συγκριτικά πολύ μεγαλύτερο κόστος της έλλειψης ρευστότητας, της επερχόμενης (εξ αυτής) νέας ύφεσης, ενός πιθανού τραπεζικού επεισοδίου (η Λούκα Κατσέλη το ανέφερε, δεν κινδυνολογώ) και της όλης οπισθοχώρησης που σημαίνει ένα ανάλογο οικονομικό περιβάλλον. Time is not on our side.

Υπάρχουν τρόποι να οδηγηθούμε σε δεινή θέση ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ να υπάρξει επίσημη ρήξη. Μπορούν να μας πουν: «Θέλετε χρόνο; Πάρτε τον. Πάρτε 2-3 μήνες και φέρτε μας ένα πρόγραμμα». Και οι ίδιοι θα φαίνονται μια χαρά διαλλακτικοί, χωρίς να αναλάβουν το κόστος ενός κατηγορηματικού «όχι». Το μεσοδιάστημα, βέβαια, ασφαλώς δεν θα μπορούν να μας δίνουν χρήματα, εφόσον θα είμαστε εκτός προγράμματος, πλην ίσως μιας (άτυπης και κάπως «παράνομης») χρηματοδότησης των τραπεζών μας από την ΕΚΤ ή μιας άδειας ανόδου του ορίου δανεισμού με έντοκα, ώστε να μην κλατάρουμε σε ένα βράδυ και έτσι η ελληνική κρίση να μη γίνει άμεσα εξαγώγιμη. Αυτό όμως οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε απόλυτο εκτροχιασμό των δημοσιονομικών μας (τα οποία έχουν ήδη ξεφύγει και το άνοιγμα από 1 δισ. έχει πάει ήδη στα 6) και σε υποχρεωτική λήψη άμεσων μέτρων. Άρα και σε ολοένα και χειρότερη διαπραγματευτική θέση. (Παρεμπιπτόντως, αυτό το σενάριο ακούγεται πολύ και σ' εμένα τουλάχιστον θύμισε –guess what!– μια πρόσφατη παρομοίωση του Βαρουφάκη...).

Η λογική ότι τα πάντα λύνονται με «πολιτικές αποφάσεις» (ουάου!) και αποτελούν ζήτημα «πολιτικής βούλησης» (ξανά ουάου!) είναι η κατίσχυση της φαντασίωσης επί της πραγματικότητας. Το τοπίο είναι πολυπαραγοντικό, τα δεδομένα συγκεκριμένα και κανένας δεν μπορεί να αποφασίζει ερήμην τους.

Η λογική ότι τα πάντα λύνονται με «πολιτικές αποφάσεις» (ουάου!) και αποτελούν ζήτημα «πολιτικής βούλησης» (ξανά ουάου!) είναι η κατίσχυση της φαντασίωσης επί της πραγματικότητας. Το τοπίο είναι πολυπαραγοντικό, τα δεδομένα συγκεκριμένα και κανένας δεν μπορεί να αποφασίζει ερήμην τους. Ούτε οι αγορές αποφασίζουν μόνες τους, ούτε η πολιτική τάξη (ευρωπαϊκή ή εθνική), ούτε υπάρχει κάποιο κέντρο με δυνατότητα να ελέγξει όλες τις εξελίξεις. Ούτε ο Γιούνκερ μπορεί, ούτε η Μέρκελ, ούτε ο Ντράγκι, ούτε ο Τσίπρας, κανείς. Το κράμα πολιτικού βολονταρισμού, ναρκισσιστικής οίησης και άγνοιας των δεδομένων και του πώς λειτουργούν τα πράγματα είναι συνταγή καταστροφής.

Αν κάποιος θέλει πραγματικά να στηρίξει (την όποια) εθνική κυβέρνηση, το πιο χρήσιμο πράγμα που μπορεί να κάνει είναι να προσγειώνει τους πάντες στην πραγματικότητα. Να λέει αλήθειες και να υπενθυμίζει ότι, εκτός από το κακό, υπάρχει και το χειρότερο. Όσοι βαράνε παλαμάκια στον δρόμο για το «Ζάλογγο» ή στο ραντεβού με τον Αρμαγεδδώνα (όπως είπε ο Βαρουφάκης, διότι, πράγματι, αυτό θα είναι η οριστική ρήξη) δεν είναι ούτε «πατριώτες», ούτε «αξιοπρεπείς», αλλά απλώς «χρήσιμοι ηλίθιοι» για τον κάθε ολιγάρχη που περιμένει τη διάλυση της χώρας για να τη λεηλατήσει. Αντιθέτως, όσοι –παρότι δεν ψήφισαν τη σημερινή κυβέρνηση– τη στηρίζουν στο να επιτευχθεί ένας έντιμος συμβιβασμός είναι πολύ πιο πατριώτες και, κυρίως, πολύ πιο αξιοπρεπείς από τα νούμερα που προπαγανδίζουν υπέρ της καταστροφής, ξεφτιλίζοντας και τη χώρα μας και την έννοια της συμπαράστασης.

Διάφορα
9

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Δ. Πολιτάκης / Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Μπορεί να έχει άμεση ανάγκη κάποιου είδους ανάπλασης η Πλατεία Εξαρχείων, το τελευταίο που χρειάζεται όμως είναι ένα μίζερο χριστουγεννιάτικο δέντρο με το ζόρι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Β. Βαμβακάς / Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Οποιοσδήποτε απολογισμός της είναι καταδικασμένος στη μερικότητα, αφού έχουν συμβεί άπειρα γεγονότα που στιγμάτισαν τις ζωές όλων μας ‒ δύσκολο να μπουν σε μια αντικειμενική σειρά.
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΜΒΑΚΑ
Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Β. Στεργίου / Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Αντί να βλέπουμε τη χώρα σαν άδεια πισίνα όπου πρέπει να γυρίσουν τα ξενιτεμένα της μυαλά για να γεμίσει, ας αλλάξουμε τα κολλημένα μυαλά σ' αυτόν εδώ και σε άλλους τόπους.
ΤΗΣ ΒΙΒΙΑΝ ΣΤΕΡΓΙΟΥ

σχόλια

6 σχόλια
Το πρόβλημα είναι πως φωνές λογικές και μετριοπαθείς όπως η συγκεκριμένη ακούγονται στα μμε όλο και πιο σπάνια μετεκλογικά. Αυτό το φαινόμενο προσωπικά δεν είμαι σε θέση να το εξηγήσω, αν και έχω πρόχειρες κάποιες πιθανές ερμηνείες (δεν "πουλάνε", λογοκρισία κάποιων μέσων στο πλαίσιο γραμμής κυβερνητικής προπαγάνδας, αυτολογοκρισία λόγω φόβου στοχοποίησής τους ως γερμανοτσολιάδων, προδοτών και λοιπών φαιδρών). Μεγαλύτερη όμως ευθύνη από τους απλούς πολίτες, τους δημοσιογράφους και τους αρθρογράφους έχουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης που εδώ και εβδομάδες αδράνησαν αδικαιολόγητα. Μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος, με ποσοστό αθροιστικά (νδ, ποτάμι, πασόκ) ισουψές του ποσοστού που συγκέντρωσε ο σύριζα, ψήφισε υπέρ μιας ξεκάθαρης παραμονής στην ευρωζώνη. Όλοι αυτοί οι ψηφοφόροι σήμερα έχουν χάσει τον ύπνο τους χάρη στο roller-coaster της κυβέρνησης και με σχεδόν ολοκληρωτική την απουσία αντίλογου της αντιπολίτευσης. Εκκωφαντική η σιωπή τους μέχρι προχθές, εύχομαι να μη μας στοιχίσει ανεπανόρθωτα.
Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο με το άρθρο. Αν και, πιστεύω, ο μέσος ψύχραιμος πολίτης μπορεί να καταλάβει ότι έτσι έχουν τα πράγματα, χωρίς να φτάσουμε στην κατάρρευση διαπραγματεύσεων σε 3 Eurogroups, μέσα σε λίγες ημέρες. Και πάνω από όλα, μπορούσαμε να το καταλάβουμε και προεκλογικά. Και ο νοών νοείτω. Και φυσικά περιμένω ότι με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα 'υπερήφανης οικονομικής πολιτικής' θα φάω τίγκα τις αρνητικές ψήφους.
Πόσο ανάγκη έχουμε ψύχραιμες φωνές σαν τη δική σας. Ειδικά τη στιγμή που ανεύθυνοι πολιτικοί σαν το Καμμένο μιλάνε για Κούγκι. Ο άνθρωπος με περιουσία εκατομμυρίων μιλάει για Κούγκι και οι ιθαγενείς χειροκροτούν. Έλεος...
Πολύ ωραία τα λέτε, κύριε Βαρδουλάκη!Ο ελληνικός λαός έχει ταλαιπωρηθεί πάρα πολύ τα τελευταία χρόνια, δεν αντέχει άλλο...δεν διέρχεται μόνο κρίση ανθρωπιστική, κοινωνική και οικονομική αλλά και νευρική. Ένας λαός ολόκληρος βρίσκεται στα πρόθυρα της νευρικής κρίσης και οι τελευταίοι κυβερνητικοί χειρισμοί μοιάζουν να επιδείνωσαν το πρόβλημα. Οι κυβερνώντες έχουν τεράστια ευθύνη στο ότι δημιούργησαν μεγάλες προσδοκίες και εγκλωβίστηκαν σ'αυτές, ενάντια σε κάθε έννοια πολιτικού ρεαλισμού. Σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή για το μέλλον της χώρας απευθύνονται στο θυμικό του λαού χωρίς να προτείνουν λύσεις. Κι όταν δεν προτείνεις λύσεις, βρίσκεις μονάχα αδιέξοδα. Και όταν συναντάς αδιέξοδα, κάνεις κινήσεις εν πανικώ. Και ο πανικός δεν είναι καλός σύμβουλος. Ποτέ δεν ήταν.
Δεν είναι ότι δεν προτείνουν λύσεις-εξάλλου από το μαξιμαλιστικό προεκλογικό κλίμα έχουμε περάσει σε ένα κλίμα ρεαλισμού, πλέον-είναι ότι συγκρούονται εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις:λιτότητα-ανάπτυξη.Η μόνη δυνατή συμφωνία που μπορεί να υπάρξει αυτή την στιγμή,είναι μια πολιτική συμφωνία η οποία θα έγκειται στην ύπαρξη ενός κειμένου ·και το οποίο κείμενο(π.χ. Μοσχοβισύ,ή κάτι παραπλήσιο)θα εκπέμπει μηνύματα νικηφόρα και για τις δυο πλευρές.Γίνεται;Στην πολιτική και στην διπλωματία,αν φυσικά και τα δυο μέρη το επιθυμούν προκειμένου να αποφύγουν τα χειρότερα,και ο τετραγωνισμός του κύκλου είναι εφικτός.Η σύγκρουση, που με αυτόν τον τρόπο θα ‘χει προσωρινά αποφευχθεί,θα είναι διαρκώς παρούσα μετέπειτα στα τραπέζια της πραγματικής διαπραγμάτευσης,οπου εκεί θα τίθενται επιτακτικά τα οικονομικά ζητήματα·και τα ζητήματα αυτά αν επικεντρώνονται στο δίπολο λιτότητα-ανάπτυξη είναι ικανά να δημιουργήσουν φυγόκεντρες τάσεις-ρωγμές όχι μονο στο εσωτερικό της Ελλάδας,αλλα και σε ευρωπαικό επίπεδο.Τολμώ να εικάσω ότι το πολιτικό περιβάλλον σε Ελλάδα και Ευρώπη(ιδίως στην Ελλάδα) θα είναι τελείως διαφορετικό σε λίγους μήνες…Η Ελλάδα έχει το δίκιο με το μέρος της,η ελεγχόμενη μορφή ρίσκου είναι επιβεβλημένη,φτάνει όμως να πιστέψει ότι δεν νικάει πάντοτε αυτός που έχει το δίκιο ,αλλά αυτός που ξέρει να συμβιβάζεται την κατάλληλη στιγμή…
Τι εννοείται "ο ένας ή ο άλλος"; Ο Βαρουφάκης είναι Υπουργών Οικονομικών καιη Κατσέλη επικεφαλής κορυφαίας τράπεζας, διορισμένη από αυτην την Κυβέρνηση. Θα λένε αυτοί για περιορισμό κίνησης κεφαλαίων και "αρμαγεδδών" και εμείς θα κάνουμε ότι δεν ακούμε;
Σεβαστή η άποψή του. Whatevergetsyougoing μπορείς κι εσύ επώνυμα να πεις την άποψή σου. Ακόμη μια φορά: Να δούμε τι θα γίνει στο εσωτερικό με τις επιχειρήσεις και πώς θα γίνουμε παραγωγικοί. Είναι πιο σημαντικό από την εξυπηρέτηση του χρέους