Η Έφη Γούση είναι μία ιδιαίτερη περίπτωση νέας δημιουργού που έχει ήδη επιδείξει ικανό δείγμα γραφής ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, και φωτογράφος, και μοιάζει να έχει ήδη καταλήξει σε ένα συγκεκριμένο ύφος.
Γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1984 και είναι απόφοιτη της δραματικής σχολής του ΚΘΒΕ, όπου εργάστηκε για ένα χρόνο πριν εγκατασταθεί μόνιμα στην Αθήνα. Έχει συμμετάσχει ως ηθοποιός σε δεκάδες παραγωγές, με σημείο αναφοράς, το "Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ" σε σκηνοθεσία Ρέινας Εσκενάζυ, ενώ έχει μέχρι σήμερα σκηνοθετήσει τέσσερις παραστάσεις με σημείο αναφοράς το "Cleansed" της Σάρας Κέην που ανέβηκε πέρσι στο Θέατρο Σημείο προκαλώντας αίσθηση. Η πρώτη της μικρού μήκους ταινία βραβεύτηκε στο 7th διεθνές TISFF, ενώ τον 2014 συμμετείχε στην έκθεση ROOMS στην γκαλερί Καππάτου.
Αναζητώντας την για να μας μιλήσει για το φωτογραφικό της έργο που παρουσιάσουμε σήμερα στο LIFO.gr, την πετύχαμε εν μέσω προβών για το "Δεσποινίς Τζούλια" του Στρίντμπεργκ, σε σκηνοθεσία Αλέξη Ρίγλη.
Το επόμενο δικό της σκηνοθετικό εγχείρημα θα είναι το "Dogville" του Lars Von Trier, που θα ανεβεί του χρόνου στο Θέατρο Σημείο.
Οι εικόνες της μοιάζουν με στιγμιότυπα από ταινίες – και πολλές φόρες είναι. Σκοπός τους, σύμφωνα με την ίδια, είναι να προκαλέσουν στον θεατή τα συναισθήματα της παιδικής αθωότητας, του ερωτισμού, του ανεκπλήρωτου, αλλά και του θανάτου. Η Έφη έχει δημιουργήσει ένα παράλληλο σύμπαν με ηρωίδες που λειτουργούν ως προεκτάσεις της, και εξελίσσονται καθημερινά.
Η φωτογραφία προστέθηκε στις καλλιτεχνικές της ιδιότητες τα τελευταία τρία χρόνια, και αν έπρεπε οπωσδήποτε να επιλέξει ανάμεσα σ' αυτήν, στην υποκριτική και τη σκηνοθεσία μάλλον θα την προτιμούσε, "εφόσον θα μου επέτρεπε να εκφράσω και τις άλλα δύο μέσω αυτής".
"Η φωτογραφία προέκυψε ως ανάγκη έκφρασης, και πλέον έχει ζωτική σημασία για μένα", μου λέει όταν την ρωτώ πώς ξεκίνησε να ασχολείται μαζί της.
"Καθημερινά έκανα συνειρμούς και μου ερχόντουσαν εικόνες οι οποίες για να εκφραστούν μέσα από μία θεατρική σκηνοθεσία θα έπαιρναν πολύ χρόνο. Έτσι πήρα μία κάμερα και άρχισα να τραβάω, αυτοδίδακτη και με οδηγό το ένστικτό. Ας είναι καλά οι φίλοι γραφίστες και φωτογράφοι που με βοηθούν στο τεχνικό κομμάτι."
Οι εικόνες σου κινούνται σε μία "τρυφερή" χρωματική παλέτα, ωστόσο το περιεχόμενό τους μοιάζει συχνά να προμηνύει κάτι δυσοίωνο.
Πρόκειται για μία συνειδητή αντίθεση;
Ναι. Βλέποντας κάποιος μια φωτογραφία μου θέλω να την προσέξει λόγω χρωμάτων, λόγω της παιδικής αθωότητας που βγάζουν. Όσο πλησιάζει κανείς όμως τόσο η ενέργεια της φωτογραφίας αλλοιώνει το χρώμα. Αυτό που βλέπεις είναι παστέλ, αυτό που είναι όμως στ' αλήθεια είναι μαύρο. "Είναι" και "φαίνεσθαι".
Ποια είναι τα κοινά σημεία που η υποκριτική και η σκηνοθεσία έχουν με την φωτογραφία, και ποιες οι διαφορές τους;
Είναι μορφές τέχνης που δεν αποκλίνουν πολύ η μία απ' την άλλη, ως προς τον τρόπο που τις χειρίζομαι. Ως ηθοποιός θα πω τα λόγια του ήρωα, ως σκηνοθέτης θα τον κινήσω, και ως φωτογράφος θα τον παγώσω. Αυτό που τις συνδέει είναι ότι καμία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς προσωπική κατάθεση, ενώ από την άλλη οι διαφορές τους είναι πρακτικές.
Θέλω κάποιος να προσέξει μία φωτογραφία μου λόγω χρωμάτων, λόγω της παιδικής αθωότητας που βγάζουν. Όσο πλησιάζει όμως, τόσο η ενέργεια της φωτογραφίας αλλοιώνει το χρώμα.
Αυτό που βλέπεις είναι παστέλ, αλλά αυτό που είναι στ' αλήθεια είναι μαύρο
Μας μίλησες για τα συναισθήματα που επιθυμείς να προκαλέσουν στον θεατή οι εικόνες σου.
Ορμώμενη από ποια συναισθήματα όμως πατάς εσύ το κλικ της μηχανής;
Λειτουργώ με βάση το ένστικτο. Μπαίνω στην κατάσταση του ήρωα και προσπαθώ να τον ακούσω. Το κλικ είναι το αποτέλεσμα της συνομιλία μας.
Μίλησε μας λίγο για τα έργα που έχεις σκηνοθετήσει
Συνολικά έχω σκηνοθετήσει τέσσερις παραστάσεις. Η πρώτη ήταν αφορμόμενη από κείμενα του Χ.Μίλλερ και της Σ.Κέην, κι έπειτα έκανα δύο διασκευές σε κλασικά κείμενα των Λόρκα και Τσέχωφ. Οι τρεις πρώτες είχαν κοινό σημείο τον θάνατο της κεντρικής ηρωίδας. Η τελευταία, το "Cleansed", είχε ως έναρξη το σκοτάδι αλλά οδηγήθηκε στο φως. Το "Cleansed" είναι το μόνο έργο μέχρι τώρα που δεν επέλεξα αλλά μου δόθηκε. Ο τρόπος που το προσέγγισα είναι όχι απ' την πλευρά της Γκρέης, όπως συνηθίζει να ανεβαίνει, αλλά απ' την πλευρά του Τίνκερ. Έφτιαξα ένα «Τινκεροσχολειό» και μέσα από ένα μάθημα ανατομίας πήραμε ένα μάθημα αγάπης.
Το πρώτο short film της Έφης, "La nuance bleue du profond rouge", βραβεύθηκε πριν δύο χρόνια στο Διεθνές Φεστιβάλ Μικρού Μήκους της Θεσσαλονίκης.
Περί τίνος πρόκειται;
Κάποια στιγμή έπεσα πάνω σε μια φωτογραφία, μάσκα μιας κοπέλας που είχε βρεθεί νεκρή στον Σηκουάνα. Διαβάζοντας γι' αυτήν μου γεννήθηκε η ιδέα να δημιουργήσω μια σχολή ερωτικής ανατομίας όπου οι παρθένες θα μάθαιναν το πρώτο τους φιλί. Η σχολή αυτή δεν υπάρχει πια, ήταν ένα πείραμα το οποίο απέτυχε. Τα παρθενικά αισθήματα ήταν κάτι που δεν μπορούσε να εφαρμοστεί πρακτικά ανάμεσα σ' ένα κορίτσι κι ένα αγόρι. Πολλές απ' τις μαθήτριες ερωτευόντουσαν στ' αλήθεια και κατέληγαν αυτόχειρες.
Σύμφωνα με το φιλμ, το 1950 ιδρύθηκε στην Γαλλία η Ακαδημία Ερωτικής Ανατομίας.
Νεαρά κορίτσια θα μάθαιναν πώς να δώσουν το πρώτο τους φιλί. Και το έκαναν με τον πιο μακάβρια μαγευτικό τρόπο.
Σύμφωνα με την πραγματική ιστορία, στα τέλη της δεκαετίας του 1880 το σώμα ενός 16χρονου κοριτσιού ξεβράστηκε στις όχθες του Σηκουάνα. Επρόκειτο για αυτοκτονία.
Η ομορφιά και το αινιγματικό χαμόγελό της ώθησε έναν παθολόγο από το Παρίσι να παραγγείλει μία γύψινη νεκρική μάσκα – ομοίωμα του προσώπου της.
Έχει γίνει το πιο πολύ-φιλημένο πρόσωπο όλων των εποχών.
Επόμενα σχέδια; Τι ετοιμάζεις;
Ετοιμάζω την πρώτη μου ατομική έκθεση, για του χρόνου, με τίτλο "Weep". Πρόκειται για μια σειρά εγκλημάτων σε διάφορες ομάδες, με αφορμή τον πίνακα του Καραβάτζιο, "Ιουδίθ και Ολοφέρνης", ενώ ετοιμάζω- ως σκηνοθέτης- το ανέβασμα του "Dogville" του Lars Von Trier, στο Θέατρο Σημείο.
σχόλια