ADVERTORIAL
Για κάποιο περίεργο λόγο τα καλοκαίρια πάντα με σημάδευαν βαθιά. Πολύ περισσότερο από τις άλλες εποχές του χρόνου. Κάποιες φορές ήταν οι διακοπές σε ένα πολύ ωραίο μέρος, άλλοτε επειδή ακριβώς δεν είχα καταφέρει να κάνω διακοπές και σε ορισμένες περιπτώσεις επειδή το καλοκαίρι νιώθεις πιο ελεύθερος να γνωρίσεις ανθρώπους, να αλλάξεις συνήθειες και να κάνεις όλα εκείνα που σου φαίνονται υπερβολικά όταν τα σκέφτεσαι τις σκοτεινές μέρες του χειμώνα.
Κάπως έτσι θυμάμαι το πρώτο καλοκαίρι των φοιτητικών μου χρόνων. Ελευθερία, άπλετος χρόνος για διακοπές και ενθουσιασμός για τους καινούργιους ανθρώπους που είχα γνωρίσει και κάναμε κολλητή παρέα. Όλα αυτά στο πλαίσιο μιας ζωής χωρίς επαγγελματικές ανησυχίες και με νωπή ακόμα την αίσθηση ότι τα σχολικά χρόνια είναι πια μια ανάμνηση της παιδικής ηλικίας.
Το look παραλίας δεν είναι ακριβώς όπως το βλέπουμε στην τηλεόραση κι εγώ το κατάλαβα με τον πιο σκληρό τρόπο.
Οι συνθήκες ήταν ιδανικές. Δέκα μέρες στη Νάξο μαζί με άλλα επτά άτομα άντρες και γυναίκες (ή μάλλον τώρα που κοιτάω προς τα πίσω θα έλεγα αγόρια και κορίτσια) μόνοι μας χωρίς άγχος για εξεταστική και γενικά χωρίς πολλά πολλά να μας απασχολούν. Εκτός από ένα. Αυτό που πάντα προκύπτει σε μικτές παρέες αυτής της ηλικίας και αυτής της φάσης. Πως θα φλερτάρουμε ο ένας τον άλλον. Παρ' ότι κανείς μας δεν ήθελε να δείξει τέτοιες προθέσεις «για να μην χαλάσει την παρέα» η ατμόσφαιρα ήταν πάντα ηλεκτρισμένη από σπόντες, υπονοούμενα και βλέμματα που πρόδιδαν τους σκοπούς μας.
Εγώ εκείνο το καλοκαίρι «αγαπούσα» τον Κωνσταντίνο. Τότε δεν χρησιμοποιούσα τη λέξη μέσα σε εισαγωγικά και πίστευα ότι όντως αυτό που αισθάνομαι είναι αυτό το once in a lifetime συναίσθημα που περιγράφει το ερωτικό φλερτ μαζί με τη φιλική σχέση και την αίσθηση του απαγορευμένου για οτιδήποτε περαιτέρω. Και παρ'ότι κανείς από τους δυό μας δεν είχε ανοιχτεί για το πώς αισθάνεται μπορώ ακόμα να θυμηθώ το δράμα που περνούσα κάθε μέρα στην παραλία (όπου μέναμε τουλάχιστον μέχρι να δύσει ο ήλιος) κάνοντας τα πάντα για να κουμαντάρω το στιλ μου. Το look παραλίας δεν είναι ακριβώς όπως το βλέπουμε στην τηλεόραση κι εγώ το κατάλαβα με τον πιο σκληρό τρόπο. Προσπαθώντας να συμμαζέψω τα μαλλιά μου τα οποία ήταν κυματιστά, μακριά και πολλά! Αν προσθέσεις σε όλα αυτά τα χαρακτηριστικά το γεγονός ότι η κοτσίδα δεν μου πάει καθόλου (μην αναλωθούμε τώρα σε λεπτομέρειες που εξηγούν το γιατί) το όλο εγχείρημα έμοιαζε ακατόρθωτο.
Απ' την άλλη, θέλοντας να το παίζω χαλαρή και cool θα ήταν αδιανόητο να πέφτω στη θάλασσα χωρίς βουτιά (που να προδίδει και τις κολυμβητικές μου ικανότητες) αλλά να κολυμπάω σαν γιαγιά στο Λουτράκι που δεν θέλει να χαλάσει το μαλλί «μόλις_τα_κρέπαρα_και_έχω_αδειάσει_κι_ένα_σπρέυ_λακ». Με λίγα λόγια κάθε φορά που βγαίναμε από τη θάλασσα και ο ήλιος άρχισε να στεγνώνει τα μαλλιά μου, δεν είχα που να κρυφτώ. Ή μάλλον, κρυβόμουν κάτω από τον τεράστιο όγκο από τρίχες που περιέβαλλε το κεφάλι μου χωρίς καμιά αισθητική και φυσικά χωρίς καμιά ελπίδα να κεντρίσει το ενδιαφέρον του Κωνσταντίνου.
Με λίγα λόγια... δράμα! Αφ' ενός γιατί εκείνες οι διακοπές στη Νάξο με οδήγησαν στην απόφαση να τα κόψω κοντά (μέγα λάθος, το οποίο δεν διορθώθηκε παρά χρόνια μετά) αφ' ετέρου γιατί τελικά τίποτα δεν έγινε με τον Κωνσταντίνο (και η αλήθεια είναι ότι μάλλον δεν έφταιγαν τα μαλλιά μου γι' αυτό.) Παρ' όλ' αυτά, αν τότε είχα μαζί μου το beach trippin' salt spray του Schwarzkopf νομίζω ότι θα είχα περάσει καλύτερα. Θα είχα έναν σύμμαχο τουλάχιστον που θα φρόντιζε το look μου κι εγώ θα απολάμβανα τον χρόνο μου στην παραλία. Κι αν πάλι δε γινόταν τίποτα με τον Κωνσταντίνο, τουλάχιστον θα ήξερα ότι το mermaid look ήταν άψογο...
Κι επειδή μεγαλώνοντας όλοι κάτι μαθαίνουμε, εγώ άφησα τα μαλλιά μου να μακρύνουν και πάλι (ευτυχώς!) με τον Κωνσταντίνο χαθήκαμε και πλέον κυκλοφορώ μ' ένα beach trippin' salt spray του Schwarzkopf στην τσάντα μου χειμώνα – καλοκαίρι. Ποτέ δεν ξέρεις...
σχόλια