Τελειώνει σιγά-σιγά όλο αυτό και επιστρέφουμε στην «κανονικότητα» ή, μάλλον, στη νέα κανονικότητα. Για την ακρίβεια, καθένας επιστρέφει στη δική του κανονικότητα.

 

Αλήθεια, πώς την ορίζεις την κανονικότητα; Νομίζω, βάσει αυτού που έχεις συνηθίσει να κάνεις υπό κανονικές συνθήκες. Τον βάτραχο, αν τον βάλεις στο μπρίκι κι ανάψεις το μάτι σιγά-σιγά, θα βολευτεί, θα το απολαύσει στην αρχή, αλλά κάποια στιγμή θα βράσει. Για τον βάτραχο, το μπρίκι είναι η κανονικότητά του. Η συνηθισμένη του κανονικότητα.

 

Αυτές τις εβδομάδες, με όλες τις δυσκολίες που έφερε και θα συνεχίσει να φέρνει η νέα κατάσταση, είχαμε την ευκαιρία να ζήσουμε μια άλλη ζωή. Μια αθέατη ζωή. Που μέχρι τότε ζούσε στη σκιά, μη σου πω υπό την έκλειψη της συνηθισμένης ζωής.

 

Ήταν ένα αναγκαίο time out για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και να έρθουμε πιο κοντά στον συνάνθρωπό μας αλλά και στον εαυτό μας. Κυρίως το τελευταίο.

 

Νομίζω, αυτό που ζήσαμε αυτές τις εβδομάδες είναι πολύ πιο κοντά στην αληθινή κανονικότητα:

 

Περάσαμε χρόνο με τα παιδιά μας, φάγαμε μεσημέρια Δευτέρας σαν οικογένεια, παίξαμε επιτραπέζια, κάναμε αγκαλίτσες, αλλά και πλακωθήκαμε. Με τον άνθρωπό μας, με τα παιδιά μας, με τον εαυτό μας. Αυτό όμως μας έφερε πιο κοντά. Το να πλακώνεσαι είναι πολύ καλύτερο από να είσαι παντελώς ξένος μαζί του. Έξω στους δρόμους κυκλοφορούσαν λιγότερα αυτοκίνητα, περισσότεροι άνθρωποι, οικογένειες, ζευγάρια, παιδιά με ή χωρίς πατίνια, με ή χωρίς ποδήλατα. Η φύση ανάσανε, καθάρισε. Τα αδέσποτα κυκλοφορούσαν ακίνδυνα στους δρόμους. Ήρθαμε πιο κοντά στους συνανθρώπους μας. Είπαμε «καλημέρα» στους περαστικούς. Πολλοί πήραμε τηλέφωνο φίλους στην Ελλάδα και το εξωτερικό να δούμε τι κάνουν. Κάποιοι ήρθαμε πιο κοντά σε εχθρούς και αντιπάλους. Κάποιοι γνώρισαν τους γείτονές τους, μοιράστηκαν μαζί τους μια «καλημέρα», τη μαγειρίτσα, το Άγιο Φως. Κάποιοι τους βοήθησαν στα ψώνια, κάποιοι χαμογελάσαμε στα παιδιά των delivery και των σούπερ μάρκετ. Κάτσαμε, διαβάσαμε, στοχαστήκαμε. Εκτιμήσαμε αυτά που θεωρούσαμε δεδομένα, την μπίρα με τα φιλαράκια, το πικνίκ στην εξοχή, το σινεμά και το θέατρο. Προετοιμαστήκαμε για τη δύσβατη επιστροφή στη νέα κανονικότητα.

 

Ήταν ένα αναγκαίο time out (όταν ο προπονητής παίρνει time out δεν έχεις κι άλλη επιλογή) για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και να έρθουμε πιο κοντά στον συνάνθρωπό μας αλλά και στον εαυτό μας. Κυρίως το τελευταίο.

 

Ένα φιλαράκι πρόσφατα μου έλεγε ότι το σύμπαν είναι σαν τον μανάβη παλιά, που ζύγιζε τα φρούτα στο ζύγι με τις παλιές ζυγαριές. Από τη μια έβαζε τα φρούτα και από την άλλη το κανταράκι. Συχνά το κανταράκι κολλούσε και ο μανάβης τού έδινε μια σκουντιά να ξεκολλήσει. Για να δείξει το σωστό βάρος. Αυτό έκανε και το Αφεντικό πάνω. Σκούντηξε το κανταράκι για να φύγει η ζυγαριά από τη συνηθισμένη «κανονικότητα» και να κάτσει στην ΑΛΗΘΙΝΗ κανονικότητα.

 

Πολύ σύντομα θα επανέλθουμε στη νέα, συνηθισμένη «κανονικότητα», με τους όποιους νέους περιορισμούς.

 

Να μην ξεχάσουμε όμως την αληθινή κανονικότητα της ανθρωπιάς, των αξιών του χαμόγελου, της καλοσύνης, της οικογένειας, της αλληλεγγύης, της φύσης, του αναστοχασμού, της κατανόησης, της ευγένειας, της ευγνωμοσύνης. Την κανονικότητα της αγάπης.

 

Αγάπη και ανθρωπιά.


Αυτό είναι κανονικότητα.