Ανταπόκριση από τη συναυλία της Lana Del Rey στο Sonar.

Facebook Twitter
0


(Τώρα που επισκευάστηκε το laptop μου και μπόρεσα να πάρω τις φωτογραφίες μου, μπορώ να συνεχίσω την περιγραφή της πιο έντονης συναυλιακής εβδομάδας που έχω ζήσει, στη Βαρκελώνη την τρίτη εβδομάδα του Ιουνίου.)

Το πιο hot και πολυσυζητημένο όνομα του φετινού Sόnar ήταν η Lana Del Rey. Λίγο πριν ξεκινήσει, το μέρος που έπαιζε, το SonarPub -μην σας ξεγελάει το pub ήταν ένας τεράστιος ανοιχτός χώρος- ήταν ασφυκτικά γεμάτος με χιλιάδες κόσμου που φώναζε ρυθμικά το όνομα της.

Η Lana Del Rey βγήκε στη σκηνή στην ώρα της με ένα ασπρο-μπεζ φορεματάκι και ένα εντυπωσιακό διάδημα για να συγκρατεί το χτένισμά της (το γνωστό από τα ελληνικά '60ς ως “λάχανο”).

Μας χαιρετά χαμογελώντας και αρχίζει το set της με το Blue Jeans, στο τέλος του οποίου λέει “I thought you would like this” και ξεκινάει το ολοκαίνουργιο Body Electric. Σειρά είχε το Born To Die και το ακολουθούν τα Lolita, Without You, Million Dollar Man και Carmen. Προτελευταίο τραγούδι είναι το Video Games που τραγουδά μαζί με το κοινό. Τελειώνει την εμφάνισή της με το National Anthem.


[Για το National Anthem έβγαλε πρόσφατα κι αυτό το εξαιρετικό βίντεοκλίπ.]

Αυτό που συμπέρανα από την συναυλία της είναι ότι η Lana Del Rey μπορεί να τραγουδήσει λάιβ και ότι κάποιες παλιότερες ατυχείς εμφανίσεις της οφείλονταν στην απειρία της ή σε stage fright που μάλλον είχε. Πάνω στη σκηνή οι κινήσεις της ήταν ντελικάτες και με χάρη και δεν φοβήθηκε την αλληλεπίδραση με το κοινό. Σε κάποια στιγμή μάλιστα είπε “I wish I could be with you”, κατέβηκε από τη σκηνή και άρχισε να χαιρετάει και να φωτογραφίζεται με κόσμο, πράγμα που επανέλαβε και στο τέλος της εμφάνισης της δημιουργώντας πανδαιμόνιο αλλά και ασφυκτική πίεση σε αυτούς που βρίσκονταν μπροστά.

Η μπάντα που την συνόδευε αποτελούνταν από ένα κουαρτέτο εγχόρδων, μια κιθάρα και ένα πιάνο - χωρίς ντραμς, κρουστά ή μπάσο να δίνουν κάποιου είδος beat. Αυτό δούλεψε υπέρ τον περισσοτέρων τραγουδιών με εξαίρεση ίσως τα Lolita και Without You που μου ακούστηκαν κάπως άδεια.

Στο τέλος, όταν άναψαν τα φώτα, τα χαμόγελα των ανθρώπων γύρω μου αποδείκνυαν ότι είχαν περάσει καλά (όπως και εγώ άλλωστε) ενώ κάποιοι φανατικοί φώναζαν Lana – Lana ελπίζοντας σε κάποιο ανέλπιστο encore, που δεν ήρθε ποτέ όμως αφού η σκηνή έπρεπε να ετοιμαστεί για τον επόμενο καλλιτέχνη.

“Επέμεινα να παίξω στο Sonar”, είπε μετά το λάιβ. “Ήμουν ενθουσιασμένη με την ιδέα πως θα έπαιζα σ' ένα φεστιβάλ με τόσο πειραματική φήμη. Είναι ένα απ' τα λίγα λάιβ που θα παίξουμε αυτό το καλοκαίρι, επειδή πρέπει να φτιάξω το νέο δίσκο μου. Η ζέστη, το καλοκαίρι, η θάλασσα, η Βαρκελώνη... Όλα επηρέασαν την εμφάνισή μου με τον ίδιο τρόπο που ο δίσκος μου είχε επηρεαστεί πολύ από την Καλιφόρνια.”

Ναι, έμοιαζε παράταιρη η εμφάνισή της σ' ένα ηλεκτρονικό, πρωτοποριακό φεστιβάλ dance μουσικής – πόσω μάλλον που έπαιξε unplugged. Ήταν όμως ένα φρέσκο, όμορφο και μελωδικό διάλειμμα στα ηλεκτρονικά μπιτ του Sonar.


[Κι αυτό είναι το ντουέτο της My Bitch (Ridin'), με τον A$AP Rocky (νέο, καυτό όνομα της ραπ μουσικής – πρωταγωνιστεί και στο κλιπ της National Anthem που έβαλα πιο πάνω).]

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: 25 Μεγάλες Εικόνες, απ' το λάιβ της Lana Del Rey στο Sonar.

#####

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Δ. Πολιτάκης / Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Μπορεί να έχει άμεση ανάγκη κάποιου είδους ανάπλασης η Πλατεία Εξαρχείων, το τελευταίο που χρειάζεται όμως είναι ένα μίζερο χριστουγεννιάτικο δέντρο με το ζόρι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Β. Βαμβακάς / Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Οποιοσδήποτε απολογισμός της είναι καταδικασμένος στη μερικότητα, αφού έχουν συμβεί άπειρα γεγονότα που στιγμάτισαν τις ζωές όλων μας ‒ δύσκολο να μπουν σε μια αντικειμενική σειρά.
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΜΒΑΚΑ
Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Β. Στεργίου / Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Αντί να βλέπουμε τη χώρα σαν άδεια πισίνα όπου πρέπει να γυρίσουν τα ξενιτεμένα της μυαλά για να γεμίσει, ας αλλάξουμε τα κολλημένα μυαλά σ' αυτόν εδώ και σε άλλους τόπους.
ΤΗΣ ΒΙΒΙΑΝ ΣΤΕΡΓΙΟΥ