''Η Λόλα μας, πέντε χρόνια μετά το θάνατό της, εμφανίζεται απ' το πουθενά στην οθόνη του υπολογιστή μου!"

''Η Λόλα μας, πέντε χρόνια μετά το θάνατό της, εμφανίζεται απ' το πουθενά στην οθόνη του υπολογιστή μου!" Facebook Twitter
17

''Η Λόλα μας, πέντε χρόνια μετά το θάνατό της, εμφανίζεται απ' το πουθενά στην οθόνη του υπολογιστή μου!" Facebook Twitter
Φωτο: Αλ. Ακριβος / ΓΚΡΕΚΑ

Ο καλός ηθοποιός και σκηνοθέτης Γιώργος Νανούρης (πάνω) μοιράστηκε μαζί μου κάτι πραγματικά ενδιαφέρον.  

 

______

Με τα δικά του λόγια:

  

Άρη καλημέρα, θέλω να μοιραστώ μαζί σου μια παράξενη ιστορία

 

Στις 14/7 εμφανίστηκε στο timeline μου αυτό το άρθρο της Lifo

http://www.lifo.gr/now/life/50184

 

''Η Λόλα μας, πέντε χρόνια μετά το θάνατό της, εμφανίζεται απ' το πουθενά στην οθόνη του υπολογιστή μου!" Facebook Twitter

 

Ακριβώς 5 χρόνια πριν, στα τέλη Ιουνίου του 2009 το σκυλάκι μας η Λόλα, πέθανε.

 

Μόλις είδα το άρθρο έπαθα σοκ. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπά γρήγορα και το στομάχι μου σφίχτηκε. Και δε μιλώ για το κείμενο αλλά για τη φωτογραφία που το συνόδευε. Ήμουν σίγουρος ότι αυτό το σκυλί ήταν η Λόλα! Η Λολίτσα μας. Η Λόλα μας πέντε χρόνια μετά το θάνατό της εμφανίζεται απ' το πουθενά στην οθόνη του υπολογιστή μου!

 

Αποκλείεται να κάνω λάθος. Είναι σίγουρα η Λόλα, το παιχνίδι της η παραλία μας. Πώς όμως βρέθηκε αυτή η φωτογραφία στα χέρια σας; Μήπως τελικά έκανα λάθος;

 

Πήρα τηλέφωνα, άρχισα να ψάχνω στα αρχεία. Έψαξα τις φωτό. Ναι! αυτή φωτογραφία τραβήχτηκε μαζί με άλλες από τη φωτογράφο Μαίρη Υφαντή στις Λιες, μια παραλία στη Νίσυρο το καλοκαίρι του 2004!

 

''Η Λόλα μας, πέντε χρόνια μετά το θάνατό της, εμφανίζεται απ' το πουθενά στην οθόνη του υπολογιστή μου!" Facebook Twitter

 

Η Μαίρη ήταν στην παρέα εκείνο το καλοκαίρι αλλά από τότε είχαμε χαθεί. Την βρήκα στο facebook. Μου το επιβεβαίωσε και μου έστειλε κι άλλες φωτό από εκείνη τη μέρα (σου στέλνω μια ακόμα ακριβώς απ' την ίδια στιγμή). Η Lifo την είχε αγοράσει από μια φωτοθήκη που η Μαίρη είχε ανεβάσει τις φωτογραφίες της.

 

''Η Λόλα μας, πέντε χρόνια μετά το θάνατό της, εμφανίζεται απ' το πουθενά στην οθόνη του υπολογιστή μου!" Facebook Twitter

 

Και άκου τώρα: η Λόλα έχει φωτογραφηθεί στη Lifo (χωρίς φυσικά να ξέρετε ότι είναι αυτή) το 2008 όταν την είχα πάρει μαζί μου στην έναρξη του Φεστιβάλ,

 

''Η Λόλα μας, πέντε χρόνια μετά το θάνατό της, εμφανίζεται απ' το πουθενά στην οθόνη του υπολογιστή μου!" Facebook Twitter
Λεζάντα: Οι προσκεκλημένοι του Φεστιβάλ ένιωσαν άνετα να φέρουν μαζί τους ό,τι αγαπούν περισσότερο

 

ενώ κάποια στιγμή που είχατε κάνει ένα αφιέρωμα στα κατοικίδια, μου είχατε ζητήσει ένα κείμενο και είχα γράψει κάτι γι αυτήν με τίτλο: “Βόλτα Λόλα, βόλτα!“ και το είχατε δημοσιεύσει!

 

Τι παράξενο θεέ μου! Απ' τις χιλιάδες φωτογραφίες με σκυλιά που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, ποιος ξέρει πώς, ποιος και γιατί διάλεξε τη Λόλα.

 

Εκτός αν το διάλεξε εκείνη για να μας θυμίσει πόσο πολύ την αγαπήσαμε, να μας πει ότι είναι ακόμα εδώ; Ή μήπως ήθελε εκείνη να είναι αυτή που θα ανακοινώσει την ευχάριστη είδηση για τις παραλίες μιας κι η ίδια λάτρευε το νερό και κολυμπούσε ασταμάτητα;

 

Δεν ξέρω τι να πω, ξέρω μόνο πως 5 χρόνια μετά, τα μάτια μου έγιναν ποτάμια σαν να ήταν χθες.

 

Μια ολόκληρη εποχή που πήρε μαζί της φεύγοντας ζωντάνεψε πάλι, μίλησα με ανθρώπους πολύ αγαπημένους εξαιτίας της, έψαξα φωτογραφίες από μια ζωή που νόμιζα ότι είχα ξεχάσει, θυμήθηκα, έκλαψα πολύ, πιο πολύ και ξέρω πως όσο κι αν η ζωή κυλάει, η Λολίτσα μας είναι κάπου εκεί έξω και πότε πότε, κάνει τη βόλτα της κι από δω, όπως αποφάσισε να κάνει τώρα, έτσι για να μην ξεχνάμε πόσο την αγαπήσαμε και πόσο μας αγάπησε.

 

 

ΥΓ. Το τεύχος με το κείμενο για εκείνη δεν το έχω, έχω όμως στο αρχείο μου το κείμενο που σας είχα στείλει:

 

''Η Λόλα μας, πέντε χρόνια μετά το θάνατό της, εμφανίζεται απ' το πουθενά στην οθόνη του υπολογιστή μου!" Facebook Twitter

 

 

Βόλτα Λόλα, βόλτα!

Χοροπηδάει κυριολεκτικά απ' τη χαρά της μόλις με δει να βάζω το μπουφάν και να παίρνω το λουρί της.

Οι δύο καθημερινές της βόλτες με έκαναν να βρω αναγκαστικά το χρόνο που όλοι γκρινιάζουμε πως μας λείπει. Με το ipod στ' αυτιά και το λουρί στο χέρι ανακάλυψα πάλι το περπάτημα.

Βικτώρια, Μουσείο, Πεδίο του Άρεως, Εξάρχεια, σοκάκια, λίγο πράσινο, σκέψεις, κλεφτές ματιές... Αν δεν ήταν αυτή, δεν θα το έκανα ούτε γι' αστείο, κι όμως τελικά...

Στο σπίτι αγκαλιές, παιχνίδι και χάδια, περιμένει το νερό και την τροφή της και ανταποδίδει γλείφοντάς μου τα χέρια.

Κάποιο βράδυ, μόνος στο κρεβάτι με υψηλό πυρετό, το χέρι μου κρεμασμένο στο πάτωμα, ίσα που κατάφερα να χτυπήσω τα δάχτυλά μου, εκείνη έτρεξε, κάθισε και τεντώνοντας το ποδαράκι της το έβαλε στην παλάμη μου. Το πρωί ήταν ακόμα εκεί.

Είναι μαζί μου στην πρόβα, στο γύρισμα, στα ψώνια, στις τράπεζες, είναι η αφορμή να μιλάω με κόσμο στο δρόμο και να ανταλλάσσω χαμογελαστές καλημέρες!

Λατρεύει τις βόλτες με τη μηχανή και ίσως είναι η αιτία που οδηγώ πιο προσεκτικά!

Δεν θυμάμαι πώς ήταν η ζωή μου πριν έρθει στο σπίτι μου.

Τη λένε Λόλα. Είναι fox terrier.

Χωρίς να το ξέρει με έμαθε πόσο μεγάλη αξία έχει το να κάνεις κάθε μέρα συστηματικά ένα διάλειμμα από τα πάντα και να αφιερώνεις λίγη ώρα για βόλτα, παιχνίδι και χάδια...

Ή μήπως το ξέρει.

 

 

''Η Λόλα μας, πέντε χρόνια μετά το θάνατό της, εμφανίζεται απ' το πουθενά στην οθόνη του υπολογιστή μου!" Facebook Twitter

 

 

17

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

17 σχόλια
ποσο όμορφο μα και θλιβερο θεμα .υπεροχη η λολα σου μα.εισαι τυχερός που το έζησες ολο αυτο .. ειναι ταιραστια απωλεια ακομα με κυνηγαει η απωλεια στης σκυλίτσας που ειχα παιδακι και ας μεγαλωσα .. με έκανες να αναπωλησω ..
Η ζωή χωρίς σκύλο είναι άδεια.. και ας μαζεύουμε όλη ημέρα τρίχες, και ας βγαίνουμε βόλτες με βροχή και χιόνια, και ας έχουμε τον κάθε βλάκα να μας την λέει επειδή έχουμε ζώο στο σπίτι. Εμείς εδώ να κλαίμε και αυτά στον σκυλοπαράδεισο να κάνουν τις σκανταλιές τους..
Πραγματικα με εκφραζουν απολυτα αυτα που γραφεις!!! Ειχα ενα καταπληκτικο Jack RussellTerrier 8 χρονια και δεν ειναι κοντα μου ενα χρονο τωρα. Λατρεψα ολα τα Terrier και τα fox terrie ηταν πολυ αγαπημενα σκυλακια! Ουτε εγω θυμαμαι πως ηταν η ζωη μου πριν απο τον Francis...μου εμαθε να περπαταω να ξυπναω νωρις να παιρνω ενα καφε στο χερι γιατι πραγματικα δεν προλαβαινα να κανω κατι αλλο οταν ηθελε βολτα το πρωι..μου εμαθε να εξερευνω να ανακαλυπτω να μην νιωθω ποτε μονη να ακουω μουσικη στις ατελειωτες βολτες μας οπου τεξιδευε το μυαλο μου...ηταν κατι μαγικο που μονο αυτος μπορουσε να μου το προσφαιρει και τωρα το εχασα...ειναι απιστευτο ποσα μπορει να σου προσφαιρει ενα σκυλακι! πολυ ομορφο κειμενο!!!
Ποτάμια και τα δικά μας μάτια, για τη Λόλα, την Ίρμα, το Μόρτη, το Μούργο, τη μικρή αδέσποτη Μάγγυ που σκότωσαν χτες στα Στύρα και το Μπελά που είναι γεράκος και δεν θα είμαστε ποτέ έτοιμοι να τον αποχαιρετίσουμε. Πολύ τρυφερό κείμενο Γιώργο.
Λόλα με έκανες και βούρκωσα...σκέφτομαι τα δύο μου σκυλάκια το ένα 14 ετών μια ζωή στα πούπουλα, το άλλο μια κακοποιημένη γιαγιούλα απροσδιορίστου ηλικίας, αλλά σίγουρα γιαγιούλα...βλέπω το χρόνο που περνάει από πάνω τους, ξέρω πως σύντομα δεν θα είναι μαζί μας πια και κάθεται ένας κόμπος στο λαιμό....