Γύρω στις 6 το απόγευμα της 2ας Μαΐου του 1976 η κλειδωμένη και σφραγισμένη με αλυσίδες θύρα του Οίκου Τυφλών επί της οδού Σπάρτης στην Καλλιθέα παραβιάζεται. Δύο ομάδες τυφλών – κάποιοι λένε, χρόνια μετά, με τη βοήθεια συγγενών τους, εισβάλουν στο ίδρυμα. Κόβουν τις τηλεφωνικές γραμμές, για να μην ειδοποιηθεί η αστυνομία και τοποθετούν μεγάφωνα. Μέσα σε λίγη ώρα, περίπου 300 τυφλοί, οι περισσότεροι νεαροί σε ηλικία και πολλοί από αυτούς μαθητές του ιδρύματος, έχουν καταλάβει το εσωτερικό του. Εξέγερση κανονική, με 19μελή συντονιστική επιτροπή αγώνα...
Θα πάει 10 το βράδυ, μέχρι να γίνει αντιληπτό τι ακριβώς συμβαίνει. Στο σημείο θα σπεύσει ο εισαγγελέας, που θα ζητήσει εκκένωση του κτηρίου. Οι καταληψίες αρνούνται. Στη 1 θα φτάσει στη σχολή γράμμα του αρχιεπισκόπου Σεραφείμ που σε πατρικό ύφος θα ζητά ακριβώς το ίδιο και μάλιστα με την εγγύηση ότι, αν αποχωρήσουν ησύχως οι καταληψίες κανείς τους δεν θα διωχθεί.
Τι ακριβώς είχε συμβεί; Το σύνθημα των εξεγερμένων ήταν σαφές: «Ψωμί, παιδεία και όχι επαιτεία». Λίγες λέξεις αρκούσαν για να εξηγηθεί ο δρόμος στον οποίο το Ίδρυμα, υπό τις οδηγίες των τότε «φιλάνθρωπων» υποστηρικτών του, έσπρωχνε τους ανθρώπους, που ακριβώς εκεί γύρευαν μια ευκαιρία για να μάθουν να στέκονται αυτόνομοι, στα πόδια τους. Μόλις ξεκινούσε ένας αγώνας, που επί της ουσίας θα κρατούσε για 4 χρόνια, αλλά κάπως έπρεπε να γίνει η αρχή, η σοβαρή αμφισβήτηση ενός μέλλοντος περιθωρίου και εξαρτήσεων, για κάθε άνθρωπο που αντιμετώπιζε όχι μόνο προβλήματα όρασης, αλλά κάθε μορφής αναπηρία.
Μέχρι το επόμενο πρωί η κατάσταση έχει ζορίσει επικίνδυνα. Τα μέλη της Συντονιστικής ειδοποιούνται για μια βόλτα από το Αστυνομικό Τμήμα Καλλιθέας και υποβάλλονται σε κανονικότατες ανακρίσεις με όλες τις τιμές και τους εκφοβισμούς. Τι κοινωνικών φρονημάτων είναι; Τι πολιτικές πεποιθήσεις έχουν; Ποιος τους «ορμήνεψε» προς την οδό της εξέγερσης; Γνωρίζουν τις συνέπειες της συμμετοχής τους σε μία τέτοια κίνηση;
Απειλές εκτοξεύονται από τις αστυνομικές αρχές και την Εκκλησία, όμως, η κινητοποίηση στον Οίκο Τυφλών έχει αρχίσει να γνωστοποιείται, να πιάνει περισσότερο χώρο στις εφημερίδες από ένα απλό μονόστηλο.
Τα μέλη της Συντονιστικής κατηγορούνται ακόμη και για παράβαση του Νόμου 4000 (του γνωστού, περί «τεντιμποϊσμού»), όμως τα στόματα οικότροφων, μαθητών και των οικογενειών τους, που διεκδικούν ίσες ευκαιρίες, σοβαρή επιδοματική πολιτική, εκπαίδευση και τέλος στις εξαρτητικές σχέσεις με την «φιλάνθρωπη» ιδιωτική πρωτοβουλία, έχουν ανοίξει για τα καλά.
Ο Οίκος που ιδρύθηκε από τα αλληλέγγυα αισθήματα ανθρώπων, όπως ο Βικέλλας και ο Δροσίνης, έχει γίνει οίκος διαφθοράς και σκληρότητας και δεν υπάρχει τίποτα εντός του, που να εγγυάται για το μέλλον, την ασφάλεια και την πρόοδο ανθρώπων, που τους εμπιστεύθηκαν σ' αυτόν για να επιβιώσουν, χωρίς τις οικογενειακές φροντίδες.
Κάτι που ξεκίνησε ως υπόθεση λίγων ανθρώπων, πολύ σύντομα παίρνει τεράστιες διαστάσεις: ο Μενέλαος Λουντέμης στέλνει αγωνιστικό μήνυμα μέσα από την εντατική, ο Σαρτρ, ο Φουκώ, η Ντε Μποβουάρ, η Σινιορέ δηλώνουν στο πλευρό των εξεγερμένων τυφλών και εναντίον ενός ιδρύματος, που κατά τα ρεπορτάζ της εποχής, μόνο από δωρεές και ευεργεσίες είχε συγκεντρώσει σοβαρή περιουσία ακινήτων και μετρητών. Ηγετική φυσιογνωμία στις κινητοποιήσεις εκείνων των ημερών, που κατάφεραν να συγκεντρώσουν περισσότερους από 20.000 ανθρώπους στο γήπεδο του Πανιωνίου, ο σημερινός υπουργός Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης, Παναγιώτης Κουρουμπλής.
Οι επόμενοι μήνες θα επιφυλάσσουν δυσάρεστες εκπλήξεις για τη δημοτική αρχή της Αθήνας και την Εκκλησία: οι εξεγερμένοι τυφλοί θα καταλάβουν το δημαρχείο, αναγκάζοντας τόσο τον δήμο όσο και το υπουργείο Δημόσιας Τάξης να υπογράψουν επιτέλους το αίτημα για άδειες μικροπωλητών σε άνεργους τυφλούς. Την ίδια μέρα, την 1η Οκτωβρίου του 1976, εκατοντάδες τυφλοί θα περάσουν το βράδυ έξω από την Αρχιεπισκοπή Αθηνών, έτοιμοι να εισβάλουν, αν ο Αρχιεπίσκοπος δεν συναινούσε να παραχωρήσει τον Οίκο στο κράτος.
Η εκκλησία θα αναγκαζόταν να προχωρήσει σε αυτή την απόφαση 9 μέρες μετά. Η συμφωνία έως σήμερα θεωρείται ιστορική, καθώς είναι η πρώτη (και η τελευταία) φορά, που το εκκλησιαστικό κατεστημένο αναγκάστηκε να υποχωρήσει ατάκτως σε ζητήματα που αφορούσαν την εκκλησιαστική περιουσία. Πρόκειται για μία μεγάλη νίκη, η οποία, όμως, θα «πληρωθεί» από τους τυφλούς εξεγερμένους και ειδικά από τα μέλη της Συντονιστικής με αλλεπάλληλες δίκες, διώξεις και αρκετό ξύλο, ειδικά στην πρώτη εκδήλωση μνήμης έναν χρόνο μετά από την πρώτη εξέγερση.
Μία σοβαρή καταγραφή των γεγονότων, που έκαναν τον γύρο της Ευρώπης, διαμορφώνοντας συνειδήσεις και πολιτικές υπέρ των ατόμων με κάθε μορφής κινητικό πρόβλημα ή πρόβλημα όρασης, αποτελεί έως σήμερα το ντοκιμαντέρ της Μαρίας Χατζημιχάλη – Παπαλιού, με τίτλο «Ο αγώνας των τυφλών» (1977).
