Tracey Thorn: «Tόσα χρόνια μετά τον θάνατό της, ακόμα ξεχνάω ότι δεν μπορώ να πάρω τη μαμά μου τηλέφωνο»

Tracey Thorn: «Tόσα χρόνια μετά τον θάνατό της, ακόμα ξεχνάω ότι δεν μπορώ να πάρω τη μαμά μου τηλέφωνο» Facebook Twitter
Φωτο: Edward Bishop
0

Tη μέρα που το μικρότερο παιδί μου φεύγει από το σπίτι, το πρόσωπο που σκέφτομαι πιο πολύ είναι η μαμά μου. Ως συνήθως, τα συναισθήματα είναι ανάμικτα. Αρχικά, έχω αυτήν τη σκέψη που με επισκέπτεται όταν υπάρχουν νέα για κάποιο από τα παιδιά: «Ω, πρέπει να τηλεφωνήσω να το πω στη μα...» πριν με σταματήσει απότομα η συνειδητοποίηση ότι δεν μπορώ. Πώς γίνεται να ξεχνάω ακόμα, τόσα χρόνια μετά τον θάνατό της, ότι δεν μπορώ να την πάρω τηλέφωνο;

Η δεύτερη σκέψη είναι μια πρόσφατη διαπίστωση. Όταν είχα φύγει κι εγώ από το σπίτι –για το πανεπιστήμιο θα πρέπει να ήταν–, για εκείνη η εμπειρία ήταν η ίδια με αυτή που τώρα βιώνω εγώ. Ήμουν κι εγώ το μικρότερο παιδί, οπότε η αναχώρησή μου ήταν αυτή που έκανε τη φωλιά να μοιάζει άδεια πλέον στα μάτια της.

Δεν θυμάμαι ούτε να φορτώνω το αυτοκίνητό μου ούτε να βλέπω στον καθρέπτη να απομακρύνεται το σπίτι που μεγάλωσα. Ήμουν τόσο βιαστική να φύγω που μάλλον φώναξα απλά στον εαυτό μου «άντε πάμε» και ούτε γύρισα να κοιτάξω πίσω. Θυμάμαι όμως τη στιγμή που έφτασα στο δωμάτιό μου στη φοιτητική εστία και παρόλο που έπρεπε να το μοιραστώ με μια συμφοιτήτρια, σκέφτηκα «Ζήτω! Επιτέλους μόνη μου» καθώς περιεργαζόμουν το σκηνικό της νέας μου ελευθερίας.

Δεν θυμάμαι ούτε να φορτώνω το αυτοκίνητό μου ούτε να βλέπω στον καθρέπτη να απομακρύνεται το σπίτι που μεγάλωσα. Ήμουν τόσο βιαστική να φύγω που μάλλον φώναξα απλά στον εαυτό μου «άντε πάμε» και ούτε γύρισα να κοιτάξω πίσω.

Ελευθερίας από τους γονείς μου, δηλαδή. Δεν θυμάμαι να τους αποχαιρετώ ή αν έκλαψε κανείς από τους τρεις μας. Το προηγούμενο Σάββατο πάντως, την ώρα του αποχαιρετισμού, ένιωσα τα δάκρυα να κυλάνε ανεξέλεγκτα στα μάγουλά μου. Είχε δακρύσει άραγε και η μαμά μου τότε, πριν από 40 χρόνια σχεδόν; Δεν μπορώ να την πάρω τηλέφωνο να τη ρωτήσω.

Σκέφτομαι επίσης τη μητέρα μου αυτές τις μέρες, επειδή μόλις τελείωσα την ανάγνωση του βιβλίου απομνημονευμάτων της (σ.σ. γνωστής Αγγλίδας δημοσιογράφου και πρώην συζύγου του συγγραφέα Γουίλ Σελφ) Deborah Orr που θα κυκλοφορήσει σύντομα με τίτλο "Motherwell", τίτλος ο οποίος ευφυώς αναφέρεται τόσο στην κωμόπολη που μεγάλωσε όσο και στη σχέση της με τους γονείς της, ειδικά με τη μητέρα της, η οποία όπως φαίνεται δεν ήταν και τόσο «μητρική» στη συμπεριφορά της.

Διαβάζοντας το βιβλίο, διαπίστωσα με κάποιο σοκ πόσο παρόμοιες ήταν οι εμπειρίες μας, κυρίως επειδή μεγαλώσαμε ακριβώς την ίδια εποχή, στα παλιά, παράξενα '70s, με όλες τις ταξικές και σεξουαλικές αγκυλώσεις που επικρατούσαν σε σχέση με το τι έπρεπε και τι δεν έπρεπε να κάνουν τα κορίτσια. Όπως κι εγώ, κι εκείνη έπρεπε να αψηφήσει τη μητέρα της προκειμένου να προσπαθήσει να ζήσει τη ζωή που ήθελε, αυτό όμως είχε μεγάλο κόστος καθώς ήταν αδύνατο να συμφιλιώσει αντίρροπες ορμές: από τη μία η επιθυμία να αψηφήσει τη μητέρα της και από την άλλη η ανάγκη να εξασφαλίσει την αποδοχή και την έγκρισή της.

Υπάρχουν στο βιβλίο διάφορες κρίσιμες παρατηρήσεις σχετικά με τον τρόπο που μας ανάθρεψαν οι γυναίκες της γενιάς των μαμάδων μας. Απολύτως σχεδόν ματαιωμένες από την πατριαρχία οι ίδιες, θα μπορούσαν θεωρητικά να μας ωθήσουν να διεκδικήσουμε τις ελευθερίες που είχαν απαγορευτεί σ' εκείνες, αντιθέτως όμως η πικρία, αλλά και η ζήλια ενδεχομένως, τις έκανε να θέλουν και για εμάς την ίδια φυλακή που αυτές είχαν εξαναγκαστεί να αποδεχτούν.

Ασχέτως του βαθμού στον οποίο το κατάφεραν, φτάνουμε στο δυσάρεστο συμπέρασμα ότι οι μαμάδες μας επιχείρησαν να μας ψαλιδίσουν τα φτερά. Και οι μπαμπάδες, επίσης. Υπάρχει μια σκηνή στο βιβλίο όπου ο πατέρας της Deborah την προσβάλλει άσχημα όταν μαθαίνει ότι έχει κάνει σεξ με τον φίλο της, σκηνή ολόιδια με μια αντίστοιχη φιλονικία που είχα με τον δικό μου πατέρα. Οι μαμάδες μας δεν άντεχαν να έχουμε ελευθερία και οι μπαμπάδες μας δεν άντεχαν να κάνουμε σεξ. Μιλάμε δηλαδή για συνθήκες πλήρους σύγχυσης.

Κι όμως, παρ' όλα αυτά, τους αγαπούσαμε τους γονείς μας. Μαζί με την οργή, γίνεται κατανοητή στο βιβλίο και η αντοχή, το σθένος αυτής της αγάπης. Ακόμα και τώρα, που έχουν χαθεί προ πολλού και οι δύο, υποχωρώ στο παλιό ένστικτο, στην παρόρμηση να τους πάρω τηλέφωνο και να τους πω κάτι που θα τους έκανε να νιώσουν περήφανοι για μένα, κάτι που θα με έκανε να νιώσω ότι με βλέπουν, με γνωρίζουν, με κατανοούν απολύτως. Ζητούσα πολλά; Ίσως.

Πρόσωπα
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η μυθιστορηματική ζωή και οι πολιτικές απόψεις της Καλής Καλό θα σε μάθουν πολλά για το σήμερα

Πρόσωπα / Η μυθιστορηματική ζωή και οι πολιτικές απόψεις της Καλής Καλό θα σε μάθουν πολλά για το σήμερα

Η γυναίκα που έζησε την ιστορία του ελληνικού θεάτρου, και πάλεψε για την Αριστερά αφηγείται τη ζωή της στο LIFO.gr σε μια συνέντευξη-ποταμό στον Αντώνη Μποσκοΐτη.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΠΟΣΚΟΪ́ΤΗΣ
Ιωάννινα - 45 Πρόσωπα

Faces of Ioannina / 45 πρόσωπα και δημιουργικές ομάδες που κάνουν τα Ιωάννινα ξεχωριστά

Γιαννιώτες, Γιαννιώτισσες και κάτοικοι των Ιωαννίνων κάθε ιδιότητας και ηλικίας φωτογραφίζονται στη LiFO, μιλούν για τις ασχολίες τους και για όσα κάνουν την πόλη τους ξεχωριστή.
M. HULOT, ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ & ΝΙΚΟΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ
Ερίκ Καντονά: Βασιλιάς, αποστάτης, θεός

Πρόσωπα / Ερίκ Καντονά: Βασιλιάς, αποστάτης, θεός

«Βασιλιάς» στην Αγγλία, που του δίνει μια αγάπη άρρωστη, συγκρινόμενη μόνο με αυτήν προς τον Τζορτζ Μπεστ, και «θεός» στη Γαλλία, ζωντανό σύμβολο του ασυμβίβαστου και ρέμπελου Γαλάτη που δεν θα χωρέσει ποτέ των ποτών στα τυποποιημένα κουτάκια της νεωτερικότητας- ένα πορτρέτο του ηθοποιού/ σκηνοθέτη/ παραγωγού/ πρώην ποδοσφαιριστή Ερίκ Καντονά.
ΜΑΚΗΣ ΜΑΛΑΦΕΚΑΣ
Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Δημήτρης Πολιτάκης / Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Πηγαίνοντας μετά από καιρό σε σπίτι φίλων, είδα στην εξώπορτα το αγγελτήριο θανάτου της ηθοποιού Μιράντας Κουνελάκη που έμενε στην ίδια πολυκατοικία και για χρόνια «επέβλεπε» στοργικά και διακριτικά τις νεανικές μας τρέλες.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Ολίβια Γκαζαλέ: «Ο φεμινισμός δεν αφορά μόνο τις γυναίκες αλλά ολόκληρη την κοινωνία»

Ιδέες / Ολίβια Γκαζαλέ: «Ο φεμινισμός δεν αφορά μόνο τις γυναίκες αλλά ολόκληρη την κοινωνία»

Η καθηγήτρια Φιλοσοφίας και συγγραφέας Ολίβια Γκαζαλέ μιλά στο LIFO.gr με αφορμή τη συμμετοχή της στην 8η Νύχτα Ιδεών του Γαλλικού Ινστιτούτου, που θα παρακολουθήσουμε διαδικτυακά την Πέμπτη 28/1.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Μια εξοργιστική απάντηση

Χριστίνα Γαλανοπούλου / Μια εξοργιστική απάντηση

Η ψυχρότητα στη διατύπωση, η μηδενική ενσυναίσθηση, η ελαφρά αμφιβολία που διατρέχει την αντίδραση της Ομοσπονδίας στην καταγγελία της Ολυμπιονίκη περί βιασμού είναι κάτι που στο μέλλον θα πρέπει να διδάσκεται σε Σχολές Επικοινωνίας και σεμινάρια διαχείρισης κρίσεων.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ
Μυρτώ Κοντοβά: «Είμαι σε μεγάλη κόντρα με την κουλτούρα της τηλεόρασης»

Τηλεόραση / Μυρτώ Κοντοβά: «Είμαι σε μεγάλη κόντρα με την κουλτούρα της τηλεόρασης»

Γράφει, σκηνοθετεί, μοντάρει, ζει μέσα στο νέο της πρότζεκτ, τη σειρά «Σχεδόν Ενήλικες», που μόλις ξεκίνησε να προβάλλεται στο Mega: Η Μυρτώ Κοντοβά επέστρεψε στην τηλεόραση μιλώντας για την Αθήνα που γνωρίζει καλά, αυτήν τη φορά μέσα από μια ιστορία γεμάτη σασπένς.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ