Η πύρινη ρομφαία του Βασίλη Αλεξάκη

Η πύρινη ρομφαία του Βασίλη Αλεξάκη Facebook Twitter
ΠΑΤΡΙΔΟΓΝΩΣΙΑ «Από ανάγκη έγραψα το μ.Χ. Ήθελα να μάθω την Ελλάδα λίγο καλύτερα. Έκανα το βιβλίο για να ξέρω σε ποια χώρα ζω».
0

Ο Βασίλης Αλεξάκης μένει σε ένα υπόγειο διαμέρισμα προς το τέλος της οδού Αναγνωστοπούλου. Το σπίτι του είναι καθησυχαστικά άδειο. Στη μέση ακριβώς έχει ένα τραπέζι του πινγκ-πονγκ. Από τις τζαμαρίες διακρίνονται οι νεραντζιές. Ζει χρόνια εδώ - ή μάλλον ζει και εδώ, μια και απ' τα 17 του ο Αλεξάκης ζει και γράφει μεταξύ Αθήνας και Παρισιού (δεν είναι τυχαίο ότι ονόμασε ένα αυτοβιογραφικό του διήγημα «Παρίσι-Αθήνα»). Γράφει κάποια βιβλία του στα γαλλικά και κάποια στα ελληνικά, αναλόγως με το θέμα, και τα μεταφράζει ο ίδιος. Η απλή, καθαρή γραφή του τον έχει κάνει ιδιαίτερα δημοφιλή και στις δυο χώρες τα τελευταία τριάντα χρόνια. Έχει κερδίσει το βραβείο Αλμπέρ Καμί, το Βραβείο Κρατικού Μυθιστορήματος, έχει γράψει για το θέατρο (ένα απ' τα έργα του με τίτλο Μη με λες Φωφώ, μια παρωδία του μύθου της Φαίδρας, θα ανέβει στο Φεστιβάλ Αθηνών το καλοκαίρι που μας έρχεται). Κι όμως, το νέο βιβλίο του μ.Χ. ήταν μια έκπληξη. Δεν ήταν τόσο το γεγονός πως τιμήθηκε με το βραβείο της Γαλλικής Ακαδημίας ή ότι παραμένει στην κορυφή των ευπώλητων εδώ και μήνες. Η έκπληξη αφορούσε το θέμα -ή μάλλον ένα από τα θέματα- του βιβλίου: το Άγιο Όρος. Ένας φοιτητής (που διόλου τυχαία είναι φοιτητής κλασικής φιλοσοφίας), μετά από την παράκληση της γηραιάς αλλά πλούσιας σπιτονοικοκυράς του, αρχίζει μια διεξοδική έρευνα γύρω από το Άγιο Όρος - το οποίο και τελικά επισκέπτεται. Μέσα από τη σχεδόν αστυνομική αναζήτηση του νεαρού φοιτητή -σαν φιγούρα μες στο σκοτάδι- διακρίνεται η πάλη της αρχαίας Ελλάδας με το Βυζάντιο και την Ορθοδοξία.

Πώς αποφασίσατε να γράψετε ένα βιβλίο που να ασχολείται και με το θέμα της θρησκείας και της Εκκλησίας;

Από ανάγκη το έκανα. Ήθελα να μάθω την Ελλάδα λίγο καλύτερα. Ήξερα μέχρι τώρα τις «καλές» περιόδους του ελληνισμού - την αρχαία και τη μεταεπαναστατική. Τα ενδιάμεσα, τη μεταχριστιανική -ιδίως του Βυζαντίου- δεν την ήξερα. Έκανα το βιβλίο για να ξέρω σε ποια χώρα ζω. Αποφάσισα να τα μελετήσω όπως ο αφηγητής μου, σαν φοιτητής που κάνει τη διπλωματική του εργασία. Έκανα αυτή τη δουλειά για ένα, ενάμιση χρόνο, είδα πάνω από 60 ανθρώπους. Όταν βγήκε το βιβλίο, είχα την εντύπωση ότι μερικοί είχαν την άποψη «ε, πάλι με αυτό το θέμα θα ασχοληθούμε;». Εγώ δεν το βρίσκω καθόλου γνωστό. Δεν είναι γνωστό ότι αυτοκτονούν οι νέοι μοναχοί στο Όρος, δεν είναι γνωστό ότι υπάρχει ένα τελείως παράνομο σχολείο που λειτουργεί εκεί, με τα παιδιά να μεγαλώνουν χωρίς γυναίκες, ένα δήθεν κανονικό γυμνάσιο και λύκειο όπου συμβαίνει αυτό το τερατώδες πράγμα. Εγώ διαπιστώνω όταν πηγαίνω σε βιβλιοπωλεία στην επαρχία ότι ορισμένοι άνθρωποι, καλοπροαίρετοι και θρήσκοι, αγνοούν, ας πούμε, ότι ο Μέγας Κωνσταντίνος δεν είναι καθόλου βέβαιο πως πίστευε στο Θεό, ότι χρησιμοποίησε το χριστιανισμό ως πολιτικό εργαλείο, ότι ήταν ένα κυνικότατο άτομο που έσφαξε τον πρωτότοκο γιο του και έπνιξε τη γυναίκα του μέσα σε βραστό νερό. Η αγραμματοσύνη που καλλιεργεί το ελληνικό σχολείο είναι τέτοια που ξαφνικά πράγματα γνωστότατα σε όλους εμφανίζονται ως αποκάλυψη. Είναι αποκάλυψη δηλαδή ότι ο Μέγας Κωνσταντίνος δεν μιλούσε ελληνικά;

Τα διασταυρώσατε όλα τα στοιχεία του βιβλίου;

Μα βέβαια, πάντα έτσι δουλεύω: έξαλλου, ήμουν δημοσιογράφος στη «Μοnde» για δεκαπέντε χρόνια. Μάλιστα, από ευσυνειδησία, όταν τέλειωσα το χειρόγραφο, το έδωσα σε πέντε ιστορικούς και το ξαναδιάβασαν για να βεβαιωθώ πως δεν μου έχει ξεφύγει τίποτα. Χαίρομαι που έκανα αυτό το βιβλίο, γιατί έχω την αίσθηση πως φωτίστηκε μια περίοδος της ελληνικής Ιστορίας, αυτή των μοναστηριών και της επιβολής του χριστιανισμού. Δεν ήξερα ότι έχουν κάνει οι Χριστιανοί τόσες σφαγές, ότι υπήρξε μια λαίλαπα στην οποία η Ελλάδα αντιστάθηκε με σθένος. Ότι στη χώρα της φιλοσοφίας επί δεκατρείς αιώνες σταμάτησε η διδασκαλία της φιλοσοφίας. Είμαστε προϊόν αυτής της σιωπής. Τίθεται και μέσα από το βιβλίο και από την επικαιρότητα ο διαχωρισμός Εκκλησίας - κράτους. Αν δεν γίνει αυτό, δεν θα αποκτήσουμε ποτέ ελεύθερη παιδεία. Έχουμε μια παιδεία λογοκριμένη από τη θρησκεία, που εμφανίζει τους αρχαίους σαν απίστευτα βαρετούς. Αυτό έχουν πετύχει.

Η αντίδραση της Εκκλησίας στο βιβλίο σας ποια ήταν;

Ήθελαν να μη γίνει θόρυβος γύρω από το βιβλίο. Το ξέρω αυτό από πολύ καλές πηγές. Να μη γίνει θόρυβος, γιατί καταλάβαιναν πως θα λειτουργήσει σαν διαφήμιση. Υπήρξε κι ένα άρθρο ενός Αγειορίτη από τη Μακεδονία που λέει «εγώ προτιμώ να σπάσω τη σιωπή γύρω από το βιβλίο του Αλεξάκη και να πω ότι διαφωνώ με αυτό κι αυτό».

Στο Άγιο Όρος πήγατε;

Ναι, φυσικά, δυο φορές: μία στην αρχή και μία στο τέλος. Εγώ πιστεύω πως το βιβλίο μου είναι γραμμένο χωρίς εμπάθεια - γνώρισα κι ανθρώπους χαριτωμένους, ανθρώπους με κρίση, χαρακτήρα και προσωπικότητα. Δεν είναι όλοι σκλάβοι. Γιατί εκεί κάθε μοναστήρι λειτουργεί σαν βυζαντινή πολιτεία, με έναν μικρό αυτοκράτορα κι ένα υπηρετικό προσωπικό. Και η ηγεσία ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά με το χρήμα και την εξουσία. Είναι κρατίδια αυτά τα μοναστήρια, των οποίων το χαρακτηριστικό είναι αφενός ότι είναι πάμπλουτα κι αφετέρου ότι περιφρονούν βαθύτατα την Ελλάδα. Σπανιότατα βλέπεις ελληνική σημαία, μιλούν για την Ελλάδα σαν μια παρακατιανή αυτοκρατορία του Βυζαντίου. Η Ελλάδα τους ενδιαφέρει μόνο στο μέτρο στο οποίο μπορεί να τους δώσει λεφτά. Υπάρχει μια βαθύτατη περιφρόνηση για την Ελλάδα και για τη δημοκρατία.

Διαβάσατε αυτά που έγραψε ο Στάθης στην «Ελευθεροτυπία» για το μ. Χ.; «Ευχάριστα παιδαριώδες, αλλά έξυπνα συμπλέον με το κυρίαρχο ρεύμα της εποχής - τη "νεωτερική" αγραμματοσύνη».

Εμένα η εντύπωσή μου είναι ότι δυστυχώς το Άγιο Όρος χαίρει απεριόριστου σεβασμού εκ μέρους των Ελλήνων, ακόμα και των αριστερών. Άπειρους αριστερούς γνώρισα που μου είπανε «ε, εντάξει, συμβαίνουν αυτά, αλλά βρε παιδί μου είναι το Άγιο Όρος». Αυτό το «αλλά» το διάβασα σε όλες τις εφημερίδες. Εγώ το «αλλά» δεν το δέχομαι. Δεν δέχομαι ότι εν ονόματι αυτού του αλόγιστου και αδικαιολόγητου κατά τη γνώμη μου σεβασμού, μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια μας μπροστά σε τερατώδεις αυθαιρεσίες. Αυτόν το σεβασμό εκμεταλλεύονται οι Αγειορίτες και αγνοούν την κυβέρνηση όταν τους ζητάει λογαριασμούς. Πρόκειται για ένα χώρο μίσους. Ειρωνεύτηκα ένα μοναχό. Τον ρώτησα «Μα ποιον αγαπάτε εσείς;». «Ε, το Θεό» μου απάντησε. Πυροβολούν από τα βράχια τους αρχαιολόγους που βρίσκονται στη θάλασσα 200 μέτρα μακριά από την ακτή και κάνουν τις έρευνες για να βρουν τα συντρίμμια του περσικού στόλου γιατί ανάμεσά τους είναι μερικές γυναίκες. Αυτό όμως δεν τους εμποδίζει να τρέχουν πίσω από τις γυναίκες για να τους πουλήσουν αντίγραφα από τη Ζώνη της Παναγίας. Πουλιέται αφενός πανάκριβα κι όπως γράφουν οι ίδιοι «εξασφαλίζει τη γονιμότητα και θεραπεύει τον καρκίνο». Έχουμε να κάνουμε με ένα μεσαίωνα - κι όλα αυτά οι δικοί μας αριστεροί διανοούμενοι τα παραβλέπουν.

Πιστεύετε στο Θεό;

Όχι. Σταμάτησα να πιστεύω οριστικά όταν έγινα 17 χρονών. Ήμουν στο εξωτερικό, στη Γαλλία, και δούλευα επιτηρητής σε ένα σχολείο Ιησουιτών παπάδων. Αλλά δεν είχα και ποτέ μου πίστη, το μόνο που είχα μικρός ήταν οι ενοχές - οι σεξουαλικές κυρίως. Με βάραιναν πολύ όλα αυτά. Κάποια στιγμή έπεσαν από πάνω μου όπως βγάζεις ένα πανωφόρι και το πετάς. Αλλά δεν έγραψα αυτό το βιβλίο επειδή ήμουν άθεος, και νομίζω πως το κοινό το αναγνωρίζει αυτό, πως το βιβλίο δεν είναι προπαγάνδα

Ένα μεγάλο θέμα στα βιβλία σας είναι η γλώσσα. Αυτός ήταν ο λόγος που μάθατε σάνγκο, τη γλώσσα της Κεντρικής Αφρικανικής Δημοκρατίας, και επιμεληθήκατε μάλιστα το πρώτο βιβλίο που κυκλοφόρησε ποτέ στα σάνγκο.

Ο λόγος για τον οποίο έμαθα τα σάνγκο είναι πως σκέφτηκα ότι είναι μια καταπληκτική ιδέα μυθιστορήματος: να χρησιμοποιήσω μια γλώσσα σαν ηρωίδα, σαν ερωμένη που έρχεται σπίτι σου κι αρχίζεις να τη γνωρίζεις. Έτσι έγραψα τις Ξένες Λέξεις. Βεβαίως με παραπέμπει η εκμάθηση αυτής της γλώσσας στην εποχή που μάθαινα γαλλικά: Ξέρω πόσο ωραίο είναι το παιχνίδι με τις λέξεις μιας ξένης γλώσσας. Όλη μου η ζωή είναι ένας διάλογος ανάμεσα σε δύο γλώσσες. Ίσως να με κούρασε αυτός ο διάλογος και να θέλησα να βάλω και μια τρίτη μέσα. Γιατί όταν μαθαίνεις μια νέα γλώσσα, οι ιδιαιτερότητές της σου δημιουργούν ερωτηματικά γύρω από τις γλώσσες που ξέρεις.

Με τα χρόνια βρίσκετε ότι έχει αλλάξει η θεματολογία σας;

Έχει αλλάξει το ότι καταπιάνομαι με θέματα πολύ πιο δύσκολα. Δεν θα μπορούσα στα 30 μου να γράψω ένα βιβλίο για τους προσωκρατικούς και το Βυζάντιο - όλο αυτό προϋποθέτει και μία πείρα.

Δεν εννοώ αυτό. Πάντα γράφατε πολύ για τις γυναίκες.

Ελάχιστα γράφω για το θέμα αυτό.

Πώς ελάχιστα; Εγώ νομίζω ότι γράφετε πάρα πολύ.

Όχι, ελάχιστα γράφω. Το Τάλγκο είναι γυναικείο μυθιστόρημα, στα Κορίτσια του Σίτυ Μπουμ-Μπουμ, στην Καρδιά της Μαργαρίτας, ναι, οι γυναίκες είναι πολύ παρούσες. Αλλά δεν μπορώ να πω πως γράφω πολύ για τις γυναίκες. Μάλλον το έχω εξαντλήσει το θέμα. Και λυπάστε που γράφω λιγότερο γι' αυτό;

Όχι, απλά μου έκανε εντύπωση. Επίσης αναρωτιόμουν: Δεν ενοχλούνται οι γυναίκες για τις οποίες γράφετε στα μυθιστορήματά σας; Στο Τάλγκο, ας πούμε, γράψατε όλο το βιβλίο από την πλευρά μιας γυναίκας. Δεν εκνευρίστηκε αυτή η γυναίκα ;

Α, μάλιστα... Εκεί το πάτε. Δεν έγραψα για καμία γυναίκα - εγώ είμαι η γυναίκα του βιβλίου. Αν ενοχλήθηκε κάποια γυναίκα σε αυτή την περίπτωση είναι επειδή δεν την ανέφερα, όχι επειδή την ανέφερα. Άλλες γυναίκες εκνευρίζονται επειδή έχω την τάση να χρησιμοποιώ κάποια στοιχεία της ζωής, αυτός όμως είναι ένας κίνδυνος για τις γυναίκες που έχουν σχέση με μυθιστοριογράφους. Στο πρώτο μου βιβλίο, το Σάντουιτς, η γυναίκα μου είχε συγχυστεί.

Μα στο τέλος του βιβλίου την αποκεφαλίζετε!

Την αποκεφαλίζω, της κόβω τα βυζιά, τη σφάζω κατά διάφορους τρόπους και μοιράζω τα κομμάτια της σε θυρίδες σιδηροδρομικών σταθμών του Παρισιού. Πρόκειται για παρωδία κίτρινης εφημερίδας. Είχε θορυβηθεί ο πεθερός μου, πάντως. Όχι, μου 'χει συμβεί να θυμώσουν κάποιες γυναίκες υπαρκτές.

Κι εσείς τι κάνετε;

Τους ζητάω συγνώμη.

Αλλά δεν το εννοείτε.

Μμμ... δεν το εννοώ; Κοιτάξτε να δείτε, είναι λίγο μοιραίο. Προσπαθώ να προσέχω να μη δημιουργήσω προβλήματα στους άλλους, αλλά συμβαίνουν στη ζωή πράγματα τόσο καταπληκτικά που θες να τα πεις, ρε παιδί μου. Θεωρώ ότι η ζωή μου μου ανήκει, ότι μπορώ να τη χρησιμοποιώ. Με κίνδυνο πάντα βέβαια να στεναχωρήσω κάποιον. Ε, είναι ένα πρόβλημα αυτό με τους μυθιστοριογράφους...

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κύρα Κάπη: «O Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει προσποιηθεί ποτέ κάτι που δεν είναι»

Συνέντευξη / Κύρα Κάπη: H γυναίκα πίσω από το TikTok του πρωθυπουργού

Με αφορμή τη βράβευση της στα «Ermis Awards», η διευθύντρια Επικοινωνίας του πρωθυπουργού μιλά δημόσια για πρώτη φορά και περιγράφει το πώς διαμορφώνει τη δημόσια εικόνα του Κυριάκου Μητσοτάκη ενώ απαντά για τα λάθη, την κριτική και τις δύσκολες στιγμές.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Δημήτρης Παπαϊωάννου

Συνέντευξη / Δημήτρης Παπαϊωάννου: «Αυτή θα είναι η τελευταία μου φορά στη σκηνή»

Λίγο πριν εμφανιστεί ξανά στη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών με το ΙΝΚ, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου κάνει μια αναδρομή σε ολόκληρη την καριέρα του σε μια κουβέντα έξω απ’ τα δόντια με τον Δημήτρη Παπανικολάου, καθηγητή Νεοελληνικών και Πολιτισμικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, για το περιοδικό «Dust», την οποία αναδημοσιεύει σε αποκλειστικότητα η LiFO.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ
Χρήστος Μαρκογιαννάκης: «Στη Γαλλία είμαι δημιουργικά ελεύθερος, στην Ελλάδα όχι»

Βιβλίο / Χρήστος Μαρκογιαννάκης: «Στη Γαλλία είμαι δημιουργικά ελεύθερος, στην Ελλάδα όχι»

Τα νουάρ μυθιστορήματά του είναι από τα πιο αγαπημένα του γαλλικού αναγνωστικού κοινού: Ο βραβευμένος συγγραφέας και σύγχρονος μετρ του είδους σε μια συζήτηση για το «τέλειο έγκλημα» στη ζωή και στη λογοτεχνία.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Πέτρος Αϊβάζης: «Χρειάζεται αλληλεγγύη ανάμεσα στου ΛΟΑΤΚΙ+ που γερνούν, δεν βγαίνει αλλιώς»

LGBTQI+ / Πέτρος Αϊβάζης: «Χρειάζεται αλληλεγγύη ανάμεσα στους ΛΟΑΤΚΙ+ που γερνούν, δεν βγαίνει αλλιώς»

Από τη σεξεργασία και τα drag shows στην Αμερική ως την τηλεόραση, το σινεμά και τον ΛΟΑΤΚΙ+ εθελοντισμό στην Αθήνα, η «Ελληνίδα Divine» είναι ένας γλυκύτατος άνθρωπος με γεμάτη ζωή και νοιάξιμο για τους άλλους seniors της κοινότητας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Αργύρης Παυλίδης: Η φωνή των παιδικών μας χρόνων

Οθόνες / Αργύρης Παυλίδης: Η φωνή των παιδικών μας χρόνων

Ηθοποιός, σκηνοθέτης, παρουσιαστής παιδικών εκπομπών όπως οι θρυλικοί «Κόκκινοι Γίγαντες, Άσπροι Νάνοι», πρωτοπόρος της μεταγλώττισης και η φωνή αγαπημένων μας ηρώων σε σειρές και ταινίες κινουμένων σχεδίων. O Αργύρης Παυλίδης σε μια εκ βαθέων συνέντευξη στη LiFO.
ΜΑΝΟΣ ΝΟΜΙΚΟΣ
ΕΠΕΞ Η Daglara και το θρίλερ του «έθνους»: τρόμος, έρως και βουκολικό σικ

Συνεντεύξεις / Η Daglara στο Φεστιβάλ Αθηνών: Τρόμος, έρως και βουκολικό σικ

Performer, σχεδιάστρια ρούχων, πωλήτρια, φιλότεχνη, ντίβα, τέρας λαγνείας, η Daglara και η τέχνη της διαχέονται με λίκνισμα και γρύλισμα σε ένα σωρό πίστες της καθημερινότητας και της απόδρασης.
ΑΛΕΞΙΝΟΣ ΠΥΡΑΥΛΟΣ
Ανέκδοτη συνέντευξη της Αρλέτας: «Το μπαρ το ναυάγιο δεν ήταν μπαρ»

Μουσική / Μια ανέκδοτη συνέντευξη της Αρλέτας: «Το μπαρ το ναυάγιο δεν ήταν μπαρ»

Μια ανέκδοτη συνέντευξη της Αρλέτας στον δημοσιογράφο και ραδιοφωνικό παραγωγό Μιχάλη Γελασάκη το 2009, όπου μιλάει για τον τελευταίο της δίσκο, τα «αδικημένα» τραγούδια της, τους νέους, τους φραγκοφονιάδες της γενιάς της και αφηγείται την ιστορία του τραγουδιού το «Μπαρ το ναυάγιο», που δεν ήταν μπαρ! Δημοσιεύεται στo Lifo.gr για πρώτη φορά, έξι χρόνια μετά τον θάνατό της.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΕΛΑΣΑΚΗΣ
Γιώργος Καστανάς: «Ε, ναι! Είμαι Έλληνας κι ας με πίκρανε ο νόμος»

Συνέντευξη / Γιώργος Καστανάς: «Ε, ναι! Είμαι Έλληνας κι ας με πίκρανε ο νόμος»

Ο νεαρός που έγινε viral στο TikTok όταν πήρε στα χέρια του την ελληνική ταυτότητα μετά από 5 χρόνια αναμονής, μιλά αποκλειστικά στη LIFO για όλη του τη ζωή στην Ελλάδα του ρατσισμού, αλλά και της άφατης καλοσύνης.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Διονύσης Τεμπονέρας: «Να μην δούμε ξανά το χάρτη όλο μπλε»

Βασιλική Σιούτη / Το πολιτικό άστρο του Διονύση Τεμπονέρα μόλις αναδύθηκε ― Μια συζήτηση

Ο Διονύσης Τεμπονέρας παρέμενε σχεδόν άγνωστος την εποχή της εξουσίας του ΣΥΡΙΖΑ και αναδείχθηκε μόλις πρόσφατα, στην πτώση, όταν κλήθηκε να βοηθήσει με κεντρικό ρόλο την τελευταία στιγμή. Κατά κοινή ομολογία τα πήγε καλά, αλλά το αποτέλεσμα είχε κριθεί προ πολλού. Δεν είναι ο αγαπημένος της ελίτ ούτε των κομματικών μηχανισμών, όμως πολλοί πιστεύουν ότι το πολιτικό του άστρο μόλις αναδύθηκε, κι ας αρνήθηκε να είναι υποψήφιος για την ηγεσία του κόμματος.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Αφροδίτη Παναγιωτάκου: «Στα Γιάννενα λειτουργήσαμε ριζωματικά, δεν πρέπει να προσγειώνεσαι πουθενά»

Εικαστικά / Αφροδίτη Παναγιωτάκου: «Στα Γιάννενα λειτουργήσαμε ριζωματικά, δεν πρέπει να προσγειώνεσαι πουθενά»

Η διευθύντρια Πολιτισμού του Ιδρύματος Ωνάση επιστρέφει στη γενέτειρά της με τη διπλή ιδιότητα της καλλιτεχνικής διευθύντριας της νέας μεγάλης έκθεσης ψηφιακής τέχνης «Plásmata II: Ioannina» και της συνδημιουργού ενός από τα πιο εντυπωσιακά έργα της.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Σεμίνα Διγενή: «Στα χρόνια της τηλεόρασης η ζωή περνούσε δίπλα μου κι εγώ την αγνοούσα»

Οι Αθηναίοι / Σεμίνα Διγενή: «Στα χρόνια της τηλεόρασης η ζωή περνούσε δίπλα μου κι εγώ την αγνοούσα»

Η δημοσιογράφος, συγγραφέας, και βουλευτής ΚΚΕ μιλάει για όλα τα μεγάλα κεφάλαια της ζωής της - από τα περιοδικά μέχρι την τηλεόραση, και από τα βιβλία μέχρι την πολιτική.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Δήμητρα Δασκαλάκη: «Δεν είναι δυνατόν να αποτελείς κύτταρο της κοινωνίας και να μη στηρίζεις τις γυναίκες και τη μητρότητα»

The Upfront Initiative / Δήμητρα Δασκαλάκη: «Δεν είναι δυνατόν να αποτελείς κύτταρο της κοινωνίας και να μη στηρίζεις τις γυναίκες και τη μητρότητα»

Η Γενική Διευθύντρια Οργανωσιακής Ανάπτυξης και Επικοινωνίας της METRO ΑΕΒΕ μιλά στη LIFO για την ισότητα στην πράξη και για τα μέτρα στήριξης και ενδυνάμωσης των γυναικών εργαζομένων στην εταιρεία, αλλά και στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ