Με την Peaches στη Μεταξού

Με την Peaches στη Μεταξού Facebook Twitter
0

Πέρυσι τον Ιούνιο, στο (αδικοχαμένο) Synch η Peaches εμφανίστηκε μια μ’ ένα σετ ψεύτικων βυζιών, μια μ’ ένα λαμπάκι στο αιδοίο της, μια με μια πετσέτα (σαν να βγήκε μόλις απ’ το μπάνιο) και κάποια στιγμή περπάτησε πάνω στον κόσμο σαν μια μεταμοντέρνα θηλυκή εκδοχή του Ιησού, φωνάζοντας στο κοινό «Γιατί αν ο Ιησούς περπατάει στο νερό, η Peaches περπατάει πάνω σας. Ελάτε, “κότες”, σηκώστε τα χέρια σας να πατήσω πάνω. Αθήνα, μη με ρίξεις. Γιατί, αν το κάνεις, θα είναι η πρώτη φορά και θα πρέπει να ντρέπεσαι για την πόλη σου και για τη χώρα σου. Η Ελλάδα έχει ήδη πολλά που θα έπρεπε να την κάνουν να ντρέπεται». Απόψε είναι πάλι στην Αθήνα, για ένα dj set στο Phillip Champagne Bar στου Ψυρρή και τρώμε μαζί στη Μεταξού, ένα ιστορικό μαγαζί του Κολωνού που άνοιξε το 1960 η Ντίνα Μεταξά, αρχικά ως μπακάλικο κι ύστερα ως μπακαλοταβέρνα.

Στην περιοχή επικρατεί μια καθησυχαστική ηρεμία, που είναι το απόλυτο αντιστάθμισμα στο γειτονικό πολύβουο Γκάζι, στη γωνιά το καταπληκτικό καφενείο Οι Μουριές θυμίζει κάποιο χωριό στην ορεινή Λέσβο, ο ήχος από τα πιρούνια στις βεράντες έχει μια vintage γοητεία (μάλλον έχουν σκάσει τα πρώτα πεπόνια) και τα παιδιά της γειτονιάς περνούν ράθυμα τις νύχτες τους με μπίρες από το περίπτερο στα σκαλοπάτια των αστικών πολυκατοικιών. Η Peaches κάθεται σε μια γωνιά στην ταβέρνα της Μεταξούς. Γύρω της οικογένειες, λαϊκοί άνθρωποι που ήρθαν εδώ απόψε να φάνε πανσέτες και κεφτεδάκια, ακούγοντας ρεμπέτικα και Πόλυ Πάνου κάτω από την τεράστια μουριά της αυλής. Την κοιτάει όλο το μαγαζί. Έχει ξυρισμένους κροτάφους, ξανθιά μοϊκάνα, είναι βαμμένη εκκεντρικά και φοράει ένα δερμάτινο σακάκι, σαν να βγήκε από σκηνή του Mad Max. Δεν έχει καμιά σχέση με την επιθετική περσόνα με τα dildos που εμφανίζεται στη σκηνή.

Ακούει με προσοχή την ορχήστρα. «Αυτό μοιάζει με το κομμάτι του Dick Dale που ήταν στο Pulp Fiction», μου λέει όταν παίζουν τη «Μισιρλού». Κι ύστερα μου αφηγείται την ιστορία με τη Feist, η οποία ήταν συγκάτοικός της κι «ενώ αρχίσαμε να παίζουμε μαζί μουσική, όταν γυρνούσε η καθεμιά στο δωμάτιό της, έκανε τελικά διαφορετικά πράγματα». Η Peaches είναι μια Εβραία του Καναδά που μεγάλωσε σε μια υπερσυντηρητική οικογένεια, ξεκίνησε να δουλεύει σε παιδικό σταθμό με Εβραιόπουλα και σύντομα τα παράτησε όλα, έκανε την εξτραβαγκάντσα της, μετακόμισε στο Βερολίνο και κάπου εκεί άρχισαν όλα (το όνομά της το πήρε από το κομμάτι της Νίνα Σιμόν «Four Women», που στο τέλος του η Σιμόν ουρλιάζει τη φράση «My name is Peaches»).

Έχει υιοθετήσει το ανδρόγυνο προφίλ, μετά, φυσικά, από τον Ziggy Stardust αλλά πολύ πιο πριν από τη Lady Gaga, οι άφυλες εμφανίσεις της, οι δηλώσεις της περί μη δια- χωρισμού μεταξύ άνδρα και γυναίκα (σ’ ένα μετα-φεμινιστικό πλαίσιο) κι η περιβόητη «απέχθεια για το πέος» (χωρίς, όμως, να έχει ποτέ διασαφηνιστεί αν είναι λεσβία) την έχουν τοποθετήσει σ’ ένα παράξενο σύμπαν, της υπερφίαλης ντίβας και της καλλιτέχνιδας που προβοκάρει ασύστολα για να κερδίσει fans.

Στην ουσία είναι μια σπουδαία καλλιτέχνις με κλασικές σπουδές κι υπέροχη φωνή, η πρώτη που έβαλε το electro στη ροκ, αυτή που έστησε μια μεγαλειώδη παράσταση- διασκευή στο Jesus Christ Superstar («δυσκολεύτηκα πολύ να πάρω τα δικαιώματα για την παράσταση, αλλά όταν ήρθε ο Tim Rice στις πρόβες, μου έδωσε το οk») κι αυτή που ιδιοφυώς ξαναβούτηξε τη μουσική στη μαρμίτα με το art performance. Η ορχήστρα παίζει το «Σίδερα μασάει ο Κουταλιανός». Της μεταφράζουμε τους στίχους στ’ αγγλικά και ενθουσιάζεται. «Μα, αυτό είναι σαν τον κομ- μάτι "Spoonman" των Soundgarden!» λέει κι αρχίζει να τραγουδάει το ρεφρέν.

Μισεί τα κλισέ, αγαπάει το τέταρτο φύλο («αυτό που δεν έχει κανένα κόμπλεξ κι απλώς πορεύεται με όποια πληροφορία σκάει στο μυαλό του, χωρίς κανένα ταμπού»), ετοιμάζει μια νέα παράσταση με 25 από τα καλύτερα τραγούδια της σ’ ένα θεατρικό πλαισιωμένο με στρίπερ και τραβεστί και τρώει με μανία ένα πιάτο με φάβα. Μετά σηκώνεται και πάει στην ορχήστρα. Παίρνει το μπουζούκι και προσπαθεί να πιάσει έναν ρυθμό, κάτι μεταξύ ρεμπέτικου και surf. Ο μπουζουξής την κοιτάει με περιέργεια και δέος. Στο τέλος, της χαρίζει την πένα του. Η Peaches ενθουσιάζεται. Την ίδια στιγμή μια υπερτραφής κυρία κάθεται σ’ ένα τραπεζάκι μόνη της, μπροστά στην ορχήστρα, μ’ ένα τριαντάφυλλο στο στόμα, και σβήνει ένα κεράκι σε μια τούρτα.  Μοιάζει με σκηνή από ταινία του Τζον Γουότερς. Η κυρία σβήνει το κερί κι η Peaches χειροκροτεί.

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η αγκινάρα

Γεύση / «Ο καλύτερος μεζές είναι η κεφαλή της άγριας αγκινάρας»

Χοιρινό με αγκιναρόφυλλα κοκκινιστά στη Σητεία, κεφαλές αγκινάρας γεμιστές με ρύζι στην Κάσο και αγκινάρες-μουσακά στην Άνδρο: η αγκινάρα δίνει τόσο πολλά τη στιγμή που διεκδικεί μόνο το ελάχιστο.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Aspasia: Πώς η Σταυριανή Ζερβακάκου έστησε ένα εστιατόριο-προορισμό

Γεύση / Aspasia: Ένα εστιατόριο που ανταμείβει κάθε στροφή του δρόμου προς τη Μάνη

Στο απόγειο της φήμης της, η Σταυριανή Ζερβακάκου αποφάσισε να επιστρέψει σε έναν τραχύ τόπο και να στήσει ένα εστιατόριο-προορισμό σε έναν μικρό ορεινό οικισμό, αξιοποιώντας στην κουζίνα της όσα άγρια της δίνει το μέρος.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Η άνοιξη και το καλοκαίρι της ρίγανης

Γεύση / H ρίγανη που δίνει γεύση στα καλοκαίρια μας

Είναι το πιο δημοφιλές μυριστικό της Aνατολικής Μεσογείου και δίνει ιδέες για μερικά από τα πιο αντιπροσωπευτικά καλοκαιρινά εδέσματα, όπως η ριγανάδα, ο ντάκος, η χωριάτικη σαλάτα και οι ριγανάτες σαρδέλες.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Quinn’s: Γιατί όλοι πίνουν Dry Martini «στου Ηλία» Μαρινάκη 

Γεύση / Quinn’s: Γιατί όλοι πίνουν Dry Martini στου Ηλία Μαρινάκη 

Στην πιάτσα των Ιλισίων, σε ένα μέρος όπου όλα είναι μελετημένα, ένας πολύπειρος και προσγειωμένος μπάρμαν μας καλεί να χαθούμε στον «Κήπο των επίγειων απολαύσεων», συζητώντας και πίνοντας κλασικά αλλά αναβαθμισμένα κοκτέιλ.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ ΜΠΑΚΑΛΙΚΑ, DELI

Γεύση / Ο μεγάλος οδηγός του Αθηναίου καλοφαγά: Τα 51 πιο νόστιμα σημεία της πόλης

Εξειδικευμένα παντοπωλεία, deli με αλλαντικά και τυριά από την Ελλάδα και τον κόσμο, χασάπικα για κρέατα άριστης ποιότητας, κάβες και φούρνοι με ψωμιά παραδοσιακά αλλά και νέας εποχής, σε μια λίστα που μπορεί να είναι ο παράδεισος του foodie.
ΝΙΚΗ ΜΗΤΑΡΕΑ
Είναι η τούρτα αμυγδάλου του Μπόζα η πιο ωραία στην Αθήνα;

Γεύση / Είναι η τούρτα αμυγδάλου του Μπόζα η πιο ωραία τούρτα της Αθήνας;

Όσο και αν η τέχνη της ζαχαροπλαστικής έχει κάνει άλματα στη χώρα μας, δεν έχουμε πάψει ποτέ να αγαπάμε τα «παλιά γλυκά» που μας θυμίζουν παιδικά χρόνια, οικογενειακές συγκεντρώσεις, γενέθλια και γιορτές.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ωδή στην pure σεβεντίλα: Ένα σπίτι που μοιάζει με μικροοργανισμό.

Γεύση / Ένα σπίτι στο Παλαιό Φάληρο που αποθεώνει τα απίθανα '70s

Το σπίτι του Γιώργου Κελέφη, εκδότη του περιοδικού ΟΖΟΝ, στο Παλαιό Φάληρο ‒σχεδιασμένο από τους σπουδαίους αρχιτέκτονες Δημήτρη και Σουζάνα Αντωνακάκη‒ μοιάζει με χρονοκάψουλα που σε μεταφέρει στη δεκαετία του ’70.
ΤΖΟΥΛΗ ΑΓΟΡΑΚΗ
Τα κρασιά της Κεφαλονιάς: Ρομπόλα, Μαυροδάφνη και άλλες εξαιρετικές ποικιλίες

Το κρασί με απλά λόγια / Τα κρασιά της Κεφαλονιάς: Ρομπόλα, Μαυροδάφνη και άλλες εξαιρετικές ποικιλίες

Η Υρώ Κολιακουδάκη Dip WSET και ο Παναγιώτης Ορφανίδης ταξιδεύουν στους αμπελώνες της Κεφαλονιάς, με οδηγό τον οινοποιό Ευρυβιάδη Σκλάβο. Μαθαίνουμε για τις γνωστές, αλλά και τις πιο σπάνιες ποικιλίες του νησιού, καθώς και για τον ρόλο που παίζει το βουνό Αίνος στην αμπελουργία του.
THE LIFO TEAM