Σάββατο 28/06
Πηγαίνουμε βράδυ γιαφαγητό σε εστιατόριο με τραπεζάκια στοδρόμο. Όχι φτηνό, όχι ταβερνάκι. Μέσηκατάσταση, πενήντα ευρώ το άτομο. Χαζεύωτον άχαρο κατάλογο και σκέφτομαι πωςπραγματικά δεν έχει κανένα νόημα νατρως έξω πια. Τα πιάτα που προτείνει οικατάλογος είναι κάτι αδιανόητες ανοησίες,με βαριές, γεμάτες σάλτσες συνταγές,που ούτε το φθινόπωρο δεν τις τρως.Παραγγέλνουμε κρασί λευκό, να πάνε ταφαρμάκια κάτω. Μασουλάμε κάτι τηγανητέςπιπεριές με ανθότυρο που κοστίζουν εφτάευρώ (πού στο διάολο τις αγοράζουν αυτέςτις πιπεριές, στο Cartier;),έρχεται το κρασί των εικοσιτεσσάρωνευρώ σχεδόν ζεστό, ζητώ ευγενικά να μαςφέρουν μια σαμπανιέρα με πάγο. Τρώμεβλακείες σε δρόμο όπου δίπλα μας παρκάρουναυτοκίνητα και τα μπιφτέκια μου έχουντόσο μπαχάρι που νομίζω πως τα ‘φτιαξεη κυρά Λωξάντρα δέκα χρόνια πριν... Τογλυκό θα μου μείνει αξέχαστο. Να πω απλώςπως έμοιαζε με φρουτόκρεμα για βρέφηπου την πετάνε σε ένα πιατάκι και στηφέρνουν. Απογοητεύτηκα πλήρως. Έστειλαsms στη Νάνσυ, πήραμε τημηχανή και κατευθυνθήκαμε στο Crudoτου Αντόνιο. Κάποιοι μόλις είχαν φύγειαπό την παράσταση του Εθνικού, μας έλεγαντα κουτσομπολιά και εγώ έπινα Βοmbay& Tonic μήπως και συνέλθωαπό τις μπιφτεκόβομβες.
Δευτέρα 30/06
Και νομίζω πως μπορώεπισήμως να πω ότι έχουμε μπει στηνεπικίνδυνη φάση της προκαλοκαιρινήςαποχαύνωσης, όπου όλοι είναι εδώ μόνοσωματικά. Το μυαλό είναι σε καμιά παραλίακαι τα νεύρα είναι τελείως τεντωμέναγιατί ήταν μια έντονη χρονιά και τώραμόλις που αντέχουμε να βγει και ο Ιούλιοςκαι να εξαφανιστούμε, να κάνουμε έναμήνα να δούμε ο ένας τον άλλον, μπας καισυνέλθουμε. Προς το παρόν, κούτσα κούτσαετοιμάζουμε καλοκαιρινούς οδηγούς,τυπώνουμε βιβλία, κλείνουμε κανονικάτεύχη, περνάμε τα βράδια στο Μαγκαζέκάνοντας απολύτως τίποτα και δύο φορέςτην εβδομάδα πηγαίνουμε στο ΦεστιβάλΑθηνών για κούρα αισθητική από τηνασχήμια και την κακογουστιά που μαςπεριτριγυρίζει. Είναι σαφές πως δενυπάρχουν άλλες αντοχές. Όλοι τα κεφάλιαστραμμένα στον Πειραιά.
Σας φιλώ!
σχόλια