Tα νοστιμότερα, σαν κινήσεις να σκαρφαλώσεις στην Άνω Πόλη

Tα νοστιμότερα, σαν κινήσεις να σκαρφαλώσεις στην Άνω Πόλη Facebook Twitter
Ανεπανάληπτα ντολμαδάκια γιαλαντζί στο Rediviva
0

Η Άνω Πόλη είναι η βόλτα της Κυριακής. Το πολύχρωμο minibus που ξεκινά από την πλατεία Μουσχουντή είναι πρόθυμο να σε ξεναγήσει στην κυκλική διαδρομή των έξι χιλιομέτρων, όμως έτσι θα χάσεις όλη τη μαγεία.


Να σκαρφαλώσεις τα στενά δρομάκια χωρίς πεζοδρόμιο σαν να ανηφορίζεις τους αιώνες, τη Ρώμη, το Βυζάντιο, την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Αναζητώντας ό,τι απέμεινε από τις εκατοντάδες κρήνες της γειτονιάς. Μισογκρεμισμένες πίσω από σκουπιδοντενεκέδες, ανακαινισμένες, σπαράγματα από πέτρες σκαλιστές κάτω από το φως του βόρειου ήλιου.


Να ξεκινήσεις από το Τουρκικό Προξενείο της Αγίου Δημητρίου, να χαθείς ανάμεσα σε βυζαντινά εκκλησάκια, τσατμάδες, φουρούσια, καφασωτά, σαχνισιά, η διάλεκτος μιας παλιάς ιστορίας δόμησης ανάμεσα σε τερατουργήματα των '70s και γκρέμια του 19ου αιώνα, μυρωδιές από ανθισμένες αυλές και μούχλα, γατιά και κάπου ανάμεσα πάντα τα τείχη, σε ένα ατέλειωτο κρυφτούλι με τους καιρούς, ο φοβερός ίσκιος του Γεντί Κουλέ.


Να τελειώσεις τον περίπατο από την άλλη μεριά, από τις Συκιές, εκεί όπου σταματά το φασαριόζικο πανηγύρι της Κυριακής, στα δρομάκια που μοσχοβολούν γράπα (το τσίπουρο χωρίς γλυκάνισο στην τοπική διάλεκτο). Και της πόλης να μην είσαι, το «Τσινάρι» το ξέρεις. Εγώ έχω κάτι άλλο να σου προτείνω.

Ιγγλίς, μια ιστορία χωρίς τέλος που γράφεται από το 1914

Tα νοστιμότερα, σαν κινήσεις να σκαρφαλώσεις στην Άνω Πόλη Facebook Twitter

Αν γνωρίσεις τον Λάζαρο Λαζαρίδη, νέο επιχειρηματία με κοινωνικές ανησυχίες, θα δυσκολευτείς να τον φανταστείς πίσω από ένα ιστορικό κουτούκι που φιλοξένησε τους ρεμπέτες και τα γλέντια της πόλης, διάσημο για τον μεζέ, αλλά κυρίως για το «ιγγλίς κοκκινέλι του».


Η ιστορία ξεκινά από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, οπότε η Νέα Αγχίαλος της Θεσσαλονίκης πήρε το όνομα «Ίγγλις» όταν το Εγγλέζικο Στρατηγείο ήρθε να εγκατασταθεί στην περιοχή. Οι κάτοικοι της περιοχής, που ήρθαν κατατρεγμένοι πρόσφυγες εδώ από την Ανατολική Ρωμυλία το 1919, έφεραν μαζί τους τη γνώση της οινοποίησης. Στη νέα τους πατρίδα άρχισαν να φτιάχνουν αυτό που ήξεραν καλύτερα, το κρασί που έκανε θραύση σε όλες τις ταβέρνες της πόλης, αυτό που σιγά-σιγά πήρε το όνομα «ιγγλίς».


Το 1914, ο Θόδωρος Μαρμαράς άνοιξε την ταβέρνα του στην οδό Πλάτωνος, κάτω από τα γραφεία της υπερδιάσημης τότε εφημερίδας «Φως». Λίγο οι δημοσιογράφοι, λίγο αυτοί που περίμεναν να πάρουν το λεωφορείο της Χαλκιδικής στην πιάτσα εκεί κοντά, έχτισαν τη φήμη του Ιγγλίς που το '60 μετακόμισε στην Άνω Πόλη.

Εσύ θα το βρεις ίδιο και απαράλλαχτο. Μια γωνία στρατηγικά τοποθετημένη ανάμεσα στον παραμυθένιο Άγιο Νικόλαο των Ορφανών και στην πλατεία Καλλιθέας, η ίδια ταμπέλα, το ίδιο ταξίδι στον παλιό χρόνο της Θεσσαλονίκης. Φοιτητές, καλλιτέχνες, διανοούμενοι, τουρίστες από το απέναντι youth hostel, εραστές και γνώστες της πόλης, η πελατεία που δεν αδειάζει ποτέ τα τραπέζια του.

Στο ημίφως της νύχτας, με το πιάτο μου να φωτίζεται από το φανάρι του δρόμου –ναι, αυτό των Αθηναίων βαρελοφρόνων−, έχασα μια στιγμή τον αιώνα, σαν να κατρακύλησα στο «πίσω» της πλακιώτικης ταβέρνας και του Ορέστη Μακρή.

Tα νοστιμότερα, σαν κινήσεις να σκαρφαλώσεις στην Άνω Πόλη Facebook Twitter
Το 1914, ο Θόδωρος Μαρμαράς άνοιξε την ταβέρνα του στην οδό Πλάτωνος, κάτω από τα γραφεία της υπερδιάσημης τότε εφημερίδας «Φως».


Και ύστερα ήρθαν καυτά τα τσιγαριαστά χόρτα με ένα μπουκέτο από φρέσκα μυρωδικά, λίγο ροζ πιπέρι και ένα καλαθάκι της Λήμνου στην κορυφή. Αυτό δεν είναι φαγητό της ταβέρνας. Είναι η νέα τάση της πόλης, φαγητό δημιουργικό και συνάμα προσγειωμένο, ωραίο στην όψη και γενναιόδωρο στην ποσότητα, φαγητό ψαγμένο που αναζητά το τοπικό προϊόν, μαγειρεύεται στη στιγμή και αρνείται κατηγορηματικά τον φούρνο μικροκυμάτων.


Ζεστή φάβα, τώρα που είναι της εποχής μια ποικιλία από ολόφρεσκα άγρια μανιτάρια που αρωματίζονται από το απάκι και το ξερό ανθότυρο. Και μετά ένα βελούδινο κοκκινιστό πάνω σε al dente φλομάρι με τριμμένη γραβιέρα, μια σπαλομπριζόλα-έπος από αληθινό κρέας με υφή και βαθιά γεύση, ολόσωστα ψημένη, με το σκορδοβούτυρο να της δίνει μια παριζιάνικη διάσταση.


Και το χοιρινό κότσι. Που δεν προδίδει χοιρινό αλλά το χρώμα και τη γεύση από μοσχαράκι γάλακτος που έχει λιώσει στη γάστρα πάνω σε ένα στρώμα από λαχανικά του χειμώνα. Ένα φαγητό που στην Αθήνα θα το χρυσοπλήρωνες, στο πιο χαλαρό περιτύλιγμα. Όταν επιστρέψω για το διάσημο χουνκιάρ ελπίζω να πέσω σε κανένα μπουζούκι live.

Ιγγλίς, Ηροδότου 32, Άνω Πόλη, 23130 11967

Εδώ επιβάλλεται μια Στάση

Tα νοστιμότερα, σαν κινήσεις να σκαρφαλώσεις στην Άνω Πόλη Facebook Twitter
Ένα συνεταιρικό καφενείο από αυτά που αγαπά πολύ η Θεσσαλονίκη τα τελευταία χρόνια.

Αν τύχεις Μ. Παρασκευή στη συμπρωτεύουσα, θα κάνεις στάση εδώ για νηστίσιμο τσιμπούσι, στο τρίστρατο όπου συναντιούνται οι επιτάφιοι της Άνω Πόλης μπροστά στα σκαλιά του ονειρεμένου Άγιου Νικόλα των Ορφανών, βυζαντινό καθολικό του 14ου αιώνα και μετόχι της Μονής Βλατάδων.


Κάτω από τη βυζαντινή σκιά, σε μια εσοχή του δρόμου, η Στάση διατηρεί χαμηλότατο το προφίλ της. Ένα συνεταιρικό καφενείο από αυτά που αγαπά πολύ η Θεσσαλονίκη τα τελευταία χρόνια, με καλλιτεχνικές ανησυχίες και μια ιδιαίτερη αγάπη στη φωτογραφία, αν κρίνω από τις αφίσες των εκθέσεων και τα κάδρα στους τοίχους.


Ανοιχτή από το πρωί, η Στάση ψήνει ελληνικό σε μπακιρένιο μπρίκι και τον σερβίρει με ξανθιώτικο λουκούμι. Την ώρα της πείνας θα σου βγάλει μεζέ. Μην μπερδευτείς όμως και φανταστείς πως αυτός ο μεζές μοιάζει μ' εκείνον του παλιού κάπελα που σου πέταγε δυο σαρδέλες στο λευκό πιατάκι του καφέ.

Tα νοστιμότερα, σαν κινήσεις να σκαρφαλώσεις στην Άνω Πόλη Facebook Twitter
Η Στάση ψήνει ελληνικό σε μπακιρένιο μπρίκι και τον σερβίρει με ξανθιώτικο λουκούμι.


Στον δρόμο της νέας συμπρωτευουσιάνικης γεύσης ο μεζές επανευφερίσκει τον εαυτό του στα χέρια παιδιών που έχουν σπουδάσει την κουζίνα και τους νεωτερισμούς της πριν τη μαγειρέψουν ελληνική, πεντανόστιμη, λουσάτη και απολύτως καθημερινή. Το αυτονόητο, που στην Αθήνα το λένε ακόμη «γκουρμέ» ή δημιουργικό.


Σε τραπεζάκι καφενέ στριμώχνονται ονειρεμένα, ολόγλυκα ζεστά παντζάρια σβησμένα με κρασί και σύγκλινο Μάνης −νομίζω το κάναμε τρις repeat−, ζεστή φάβα με άρωμα ζωντανό από φρέσκο φασκόμηλο και καρύδια, παγωμένη γράπα. Τρυφερό συκώτι στο πιο απόλυτο γαλλικό ψήσιμο με καραμελωμένα κρεμμύδια, μια σαλάτα σαν ζωντανός μπαξές με άγρια ρόκα λες και μόλις την έκοψες από τον κήπο, μαυρομάτικα και φρέσκα μυρωδικά, μαγικά-λουκούμι πανσετάκια που μαρινάρονται σε πάπρικα και μπαλσάμικο, καπνιστό σκουμπρί στη σχάρα που σβήνεται με ρακή και αρωματίζεται με δροσάτο φρέσκο δυόσμο, πατάτα οφτή με-επιτέλους-αληθινό βούτυρο και σκορδάκι, φρέσκος μοσχιός ξιδάτος. Σταματώ γιατί συγκινήθηκα αλλά και γιατί περιμένει μεζές-με νόημα-στη Rediviva.

Στάση, Ανδοκίδου 1, πλ. Καλλιθέας, Άνω Πόλη, 23130 69889

Rediviva, που σημαίνει κάτι σαν ανακύκλωση

Tα νοστιμότερα, σαν κινήσεις να σκαρφαλώσεις στην Άνω Πόλη Facebook Twitter
Συνεταιρικό κι αυτό το στέκι, όπως καθετί πεντανόστιμο πλέον σ' αυτή την πόλη.

Αν είναι ήλιος και καλοκαιρία, θα την αναγνωρίσεις από τη λαοθάλασσα στην πλατεία, εκεί όπου παλιά ήταν ο ιστορικός Μπαϊρακτάρης, λίγα μέτρα από τον διάσημο πλάτανο και την οθωμανική κρήνη του Τσιναρίου. Αν είναι χειμώνας, τα χαρούμενα χρώματα θα σβήσουν τον Βαρδάρη από την ψυχή σου, όπως έχουν σβήσει και ό,τι θύμιζε το άλλοτε καφενείο του Λάμπρου με το όνομα, κάτι στο οποίο θα βοηθήσει και η εξαιρετική γράπα ή το βιολογικό κρασί από το Κτήμα Τάτση.

Συνεταιρικό κι αυτό το στέκι, όπως καθετί πεντανόστιμο πλέον σ' αυτή την πόλη. Αν αναζητήσεις τα ενδοοικογενειακά της, κάπου θα μπερδευτείς, ιδιαίτερα αν η αφήγηση έρθει μετά το πρώτο καραφάκι. Ο Σταύρος Υφαντής, γραφίστας και εκδότης του περιοδικού «Οικοτοπία», η Αλεξάνδρα Κωφοπούλου, που παλιά είχε το μαγικό «Εις την Πόλιν» στα Λαδάδικα, ο Γιώργος Χατζηαβραμίδης, ο Πεντελής Βενετικίδης και η Χρύσα Βλάχου είναι όλοι συνέταιροι που έχουν δουλέψει μαζί για τις «Γιορτές της Γης» στη Βλάστη.


Οικολόγοι δεινοί, φυσιολάτρες από κείνους που γνωρίζουν κάθε μυστικό της μακεδονίτικης εξοχής. Το μποστάνι του Σταύρου στον Χορτιάτη προμηθεύει τα λαχανικά, ό,τι περισσέψει ανακυκλώνεται σε τσάτνεϊ ή τουρσί, γύρω σου θα δεις ντοματίνια να αποξηραίνονται, τα γλαστράκια με τα μυρωδικά και προσεύχομαι να βρεις τη σπιτική πέστροφα που ψαρεύουν και καπνίζουν κάποιοι φίλοι στην πιο μικρή, οικιακή παραγωγή, αυτή που σερβίρεται με λαδολέμονο και μπόλικο άνηθο.

Tα νοστιμότερα, σαν κινήσεις να σκαρφαλώσεις στην Άνω Πόλη Facebook Twitter
Σαγανάκι με αυγό

Φαγητό μαγικό, άλλο όταν μαγειρεύει η Αλεξάνδρα τα δικά της πολίτικα, άλλο όταν μαγειρεύουν ο Γιώργος ή ο Σταύρος. Εξαιρετικό, καθαρό, απλό και γεμάτο ουσία, όπως και να 'χει. Γλώσσα μοσχαρίσια βραστή με λεμονάκι και μαϊντανό, εξαίσιο καλαμάρι γεμιστό με σταφίδα και κουκουνάρι, βλιτοκεφτέδες, τραγανές μπακαλιαροκροκέτες αρωματισμένες με μολόχα, κολοκυθανθοί γεμάτοι φρέσκα αρώματα. Τα μικρής παραγωγής τυριά της Βλάστης γεμίζουν τις χάχλες, φτιάχνουν το σαγανάκι με το αυγό, μαγειρεύουν το αρνάκι με φέτα και μυρωδικά. Ανεπανάληπτα ντολμαδάκια γιαλαντζί, δροσερή σαλάτα εσμέ, θα τελειώσεις πολίτικα με κρέμα εκμέκ κι αν είσαι τυχερός, με γλυκό καρυδάκι πάνω σε παγωτό.

Rediviva, Αλ. Παπαδοπούλου 7, 231306 7400

 

Γεύση
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Γλυκιά Σύρος: Ζαχαροπλάστες, συνταγές και μνήμες από το παρελθόν της Ερμούπολης

Γεύση / Γλυκιά Σύρος: Παραδοσιακά ζαχαροπλαστεία και συνταγές από την Ερμούπολη

Αμυγδαλωτά, χαλβαδόπιτες, νουγκατίνες, σφολιάτσες και πολλά ακόμη παραδοσιακά γλυκά, μαζί με μια ιστορία 200 χρόνων, αναδεικνύουν την Ερμούπολη σε βασίλισσα της ζαχαροπλαστικής.
ΝΙΚΗ ΜΗΤΑΡΕΑ
Η Ταβέρνα «Πλάτων» στο Βούπερταλ

Γεύση / «Kάθε φορά που μυρίζω ούζο, θυμάμαι την ταβέρνα Πλάτων στο Βούπερταλ»

Ο Παύλος και η Ελένη, μετανάστες στη Γερμανία, δημιούργησαν μια αυθεντική ελληνική ταβέρνα, που εδώ και τρεις δεκαετίες σερβίρει απλά αλλά πεντανόστιμα πιάτα και είναι διάσημη για τον λεπτοκομμένο χειροποίητο γύρο της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η αγκινάρα

Γεύση / «Ο καλύτερος μεζές είναι η κεφαλή της άγριας αγκινάρας»

Χοιρινό με αγκιναρόφυλλα κοκκινιστά στη Σητεία, κεφαλές αγκινάρας γεμιστές με ρύζι στην Κάσο και αγκινάρες-μουσακά στην Άνδρο: η αγκινάρα δίνει τόσο πολλά τη στιγμή που διεκδικεί μόνο το ελάχιστο.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Aspasia: Πώς η Σταυριανή Ζερβακάκου έστησε ένα εστιατόριο-προορισμό

Γεύση / Aspasia: Ένα εστιατόριο που ανταμείβει κάθε στροφή του δρόμου προς τη Μάνη

Στο απόγειο της φήμης της, η Σταυριανή Ζερβακάκου αποφάσισε να επιστρέψει σε έναν τραχύ τόπο και να στήσει ένα εστιατόριο-προορισμό σε έναν μικρό ορεινό οικισμό, αξιοποιώντας στην κουζίνα της όσα άγρια της δίνει το μέρος.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Η άνοιξη και το καλοκαίρι της ρίγανης

Γεύση / H ρίγανη που δίνει γεύση στα καλοκαίρια μας

Είναι το πιο δημοφιλές μυριστικό της Aνατολικής Μεσογείου και δίνει ιδέες για μερικά από τα πιο αντιπροσωπευτικά καλοκαιρινά εδέσματα, όπως η ριγανάδα, ο ντάκος, η χωριάτικη σαλάτα και οι ριγανάτες σαρδέλες.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Quinn’s: Γιατί όλοι πίνουν Dry Martini «στου Ηλία» Μαρινάκη 

Γεύση / Quinn’s: Γιατί όλοι πίνουν Dry Martini στου Ηλία Μαρινάκη 

Στην πιάτσα των Ιλισίων, σε ένα μέρος όπου όλα είναι μελετημένα, ένας πολύπειρος και προσγειωμένος μπάρμαν μας καλεί να χαθούμε στον «Κήπο των επίγειων απολαύσεων», συζητώντας και πίνοντας κλασικά αλλά αναβαθμισμένα κοκτέιλ.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ ΜΠΑΚΑΛΙΚΑ, DELI

Γεύση / Ο μεγάλος οδηγός του Αθηναίου καλοφαγά: Τα 51 πιο νόστιμα σημεία της πόλης

Εξειδικευμένα παντοπωλεία, deli με αλλαντικά και τυριά από την Ελλάδα και τον κόσμο, χασάπικα για κρέατα άριστης ποιότητας, κάβες και φούρνοι με ψωμιά παραδοσιακά αλλά και νέας εποχής, σε μια λίστα που μπορεί να είναι ο παράδεισος του foodie.
ΝΙΚΗ ΜΗΤΑΡΕΑ