Θυμάμαι πολύ καλά από μικρή ότι σιχαινόμουν τους αποχωρισμούς. Συνήθως όμως ότι σιχαίνεσαι, το συναντάς συχνά στον δρόμο σου, έτσι για να δυναμώνεις!
Ο μεγάλος μου έρωτας ζούσε μόνιμα στην Αθήνα και ανταμώσαμε πρώτη φορά το 2003. Ήμουν τόσο ερωτευμένη τότε, από την πρώτη στιγμή που τον αντίκρισα, που ούτε για μια στιγμή δεν σκέφτηκα την απόσταση των 500 χιλιομέτρων.
Τέσσερα χρόνια κράτησε ο δεσμός μας και ούτε μια στιγμή μέσα στα τέσσερα αυτά χρόνια δεν μπόρεσα να συνηθίσω τον αποχωρισμό. Κάθε φορά που φτάναμε στο τελευταίο βράδυ μας, εγώ έμενα ξάγρυπνη και τον χάζευα, το στομάχι μου πονούσε αφόρητα κι ένα φορτίο βαρύ ερχόταν και καθόταν επίμονα στο στήθος μου. Μ' έπιανε για λίγο ύπνος, ξυπνούσα, τον κοιτούσα, έκλαιγα, ξανακοιμόμουν και τούμπαλιν!
Η ίδια κατάσταση συνεχιζόταν και μέσα στο βαγόνι του τρένου! Και να τα κλάματα, να τα χαρτομάντιλα, φυσούσα και ξαναφυσούσα τη μύτη μου και με κοιτούσε γύρω γύρω ο κόσμος κι απορούσε!
Βαρέθηκα να αποχαιρετάω έναν έναν τους φίλους μου, που φεύγουν απ' αυτή τη χώρα, γιατί αν μείνουν θα τους καταπιεί! Βαρέθηκα το skype και τις βίντεο-κλήσεις, βαρέθηκα να πληκτρολογώ "μου λείπεις" και "πόσο θα ήθελα να ήσουν εδώ σήμερα".
Όταν μου πέρασε ο έρωτας και χωρίσαμε -γιατί όλα τα όμορφα τελειώνουν ένα πρωί- έδωσα όρκο στον εαυτό μου πως δεν θα ξαναμπλεχτώ με κανέναν άνθρωπο που ζει μακρυά μου! Τόσα χρόνια πάνε-έλα, χόρτασα αποχωρισμό για το υπόλοιπο της ζωής μου!
Και ποιος σε ρώτησε, μου πέταξε μια μέρα το σύμπαν και το ίδιο απόγευμα η καλύτερή μου φίλη μου ανακοίνωσε πως θα φύγει στη Σκωτία για μεταπτυχιακό. Θα ξαναγυρίσω Δημητρούλα μου, μην κλαις! Ξέραμε όμως κατά βάθος και οι δυο ότι δεν θα ξαναγυρνούσε. Έτσι κι έγινε.
Δέκα χρόνια τώρα βρισκόμαστε μονάχα τα καλοκαίρια. Για λίγο... Όταν κάνει οικονομία, έρχεται και δυο φορές το χρόνο, αλλά συνηθίζεται ο αποχωρισμός; Δεν συνηθίζεται! Θυμάμαι τον πρώτο καιρό που έλειπε, την έβλεπα τα βράδια στον ύπνο μου και ξυπνούσα με δάκρυα στα μάτια και της έστελνα μηνύματα μέσα στη μαύρη νύχτα. Μου λείπεις Κατιούλα μου... Και μένα Δημητρούλα μου.
Πριν δυο χρόνια γνώρισα την Κατερίνα. Μπήκε φουριόζα στο σχολείο και ούτε που μου απάντησε όταν την ρώτησα αν έχει κάποιο ραντεβού. Καθόλου δεν την συμπάθησα!
Όλα θα κυλούσαν ωραία αν αυτή η αντιπάθεια συνεχιζόταν μέχρι και σήμερα. Θα ήμουν πολύ χαρούμενη που επιτέλους θα ξεκουμπιζόταν στην Αμερική! Δεν γίνεται όμως να μην την αγαπήσεις την Κατερίνα. Ήρθε στο σχολείο και μας γλύκανε όλους! Η πιο δύσκολη μέρα στη δουλειά ήταν παιχνιδάκι μαζί της. Όποτε είχε όρεξη έβγαζε από κείνη την παλιά θήκη το ακορντεόν και πλημμύριζε τραγούδια τους διαδρόμους! Έμαθε στα παιδιά τραγούδια που δεν ακούγονται πια! Τον ανθρωπάκο της Τσανακλίδου, την άνοιξη του Σαββόπουλου, τη Τζαμάικα του Καλατζή!
Η Κατερίνα μου, που γελάει δυνατά, που κουράστηκε τόσο πολύ στη ζωή της και δεν το έδειξε ποτέ, που έγραψε τραγούδια και παραμύθια, που σκαρφίστηκε δικά της παιχνίδια γιατί τόσα χρόνια δασκάλα βαρέθηκε να κάνει τα ίδια, που ήρθε και τρύπωσε μέσα στην καρδιά μου και τώρα το σπίτι της άδειασε και όλα της τα υπάρχοντα ταξιδεύουν μ' ένα κοντέινερ στην Αμερική...
Πρώτη φορά στη ζωή μου που έφτασε το γλυκό καλοκαιράκι και γω λυπάμαι. Μετράω αντίστροφα τις μέρες, πέντε εργάσιμες για να τελειώσω κι ένας μήνας για να την αποχαιρετήσω. Δεν θα έρθεις στο αεροδρόμιο, μου λέει με ύφος αυστηρό! Σιχαίνομαι τους αποχωρισμούς! Κι αν τους σιχαίνεσαι γιατί φεύγεις Κατερίνα μου;
Βαρέθηκα να αποχαιρετάω έναν έναν τους φίλους μου, που φεύγουν απ' αυτή τη χώρα, γιατί αν μείνουν θα τους καταπιεί! Βαρέθηκα το skype και τις βίντεο-κλήσεις, βαρέθηκα να πληκτρολογώ "μου λείπεις" και "πόσο θα ήθελα να ήσουν εδώ σήμερα". Βαρέθηκα να λαχταρώ μια αγκαλιά και να μας χωρίζουν βουνά και θάλασσες και διαφορετικές ώρες! Σταματήστε να φεύγετε, θα ερημώσουμε...
Δήμητρα Θ.
σχόλια