Η φρίκη και ο αποτροπιασμός πίσω απο τα σίδερα...

Η συνομιλία μου με έναν κρατούμενο του Ψυχιατρικού νοσοκομείου Κορυδαλλού, με έφερε αντιμέτωπη με καταστάσεις  τις οποία αγνοούσα, ή καλύτερα, με καταστάσεις για τις  οποίες είχα ακούσει, αλλά αρνιόμουν πεισματικά να πιστέψω. Ο Γ. είναι επιληπτικός και χωρίς κανένα δικό του άνθρωπο στον κόσμο. Έχασε τη μητέρα του όταν ήταν πολύ μικρός και ο πατέρας του τον παράτησε σε ένα ίδρυμα. Όταν ενηλικιώθηκε έκανε διάφορες δουλειές για να ζήσει και έπειτα άρχισε να ληστεύει τράπεζες. Κατά τη διάρκεια της 40λεπτης συνομιλίας μας ,μου εξηγούσε  με κάθε λεπτομέρεια τις τριτοκοσμικές συνθήκες διαβίωσής του, τον εξευτελισμό που υφίστανται όλοι οι κρατούμενοι και με ικέτευε να γίνει ένα εκτενές και λεπτομερές ρεπορτάζ στο χώρο με την παρουσία κάμερας (πράγμα φυσικά αδύνατο). Μου περιέγραψε την αγριότητα των σωφρονιστικών υπαλλήλων..''Ακόμη και κουβέρτα να ζητήσουμε, μας χτυπούν με μανία, ενώ αρκετές είναι οι φορές που χωρίς να υπάρχει ουσιαστικός λόγος μας στέλνουν στο «μπλε»".. Όταν τον ρώτησα τι είναι το ''μπλε'', μου εξήγησε πως πρόκειται για έναν μικρό χώρο απομόνωσης όπου σε βάζουν εντελώς γυμνό για να αποφευχθεί οποιαδήποτε πιθανότητα αυτοκτονίας. Ένας χώρος γεμάτος από ακαθαρσίες του εκάστοτε έγκλειστου που κανείς δεν ενδιαφέρεται να καθαρίσει. Η αντιμετώπιση των Βούλγαρων συγκρατούμενών του, αναγκάζει πολλούς από αυτούς να δώσουν τέλος στη ζωή τους. ''Αρκετές φορές τους χτυπούν με διάφορα αντικείμενα  στο κεφάλι επειδή απλά είναι...Βούλγαροι'' μου είπε. Ο πιο σύνηθες τρόπος αυτοκτονίας σε αυτό το χώρο, είναι το κρέμασμα. Πρόκειται για θανάτους τους οποίους οι ''από μέσα'', αποδίδουν σε....υπερβολική δόση, προκειμένου το θέμα να μη λάβει διαστάσεις. Η χειρότερη εποχή για τους κρατούμενους είναι το καλοκαίρι, επειδή λόγω των φαρμάκων αισθάνονται εντονότερα τη ζέστη και δεν υπάρχει ούτε ένας ανεμιστήρας.  Οι ψυχολόγοι, οι κοινωνικοί λειτουργοί και οι γιατροί αποτελούν είδος προς εξαφάνιση. Λένε πως ο πολιτισμός ενός λαού φαίνεται από το σωφρονιστικό του σύστημα και τις συνθήκες διαβίωσης των κατηγορουμένων. Αρκετοί εργαζόμενοι σε σωφρονιστικά ιδρύματα δεν δέχονται πως όλοι, ανεξαιρέτως χρώματος, προέλευσης, παρελθόντος και συνηθειών, είμαστε άνθρωποι, ισότιμοι και ισάξιοι, άνθρωποι που οι καρδιές μας χτυπούν στον ίδιο πάντα παλμό κι όταν τις κατέχει η αγωνία και ο φόβος και όταν τις πλημμυρίζει η χαρά και η αγάπη.  Μετά από όσα άκουσα, αδυνατώ να πιστέψω  πως από εκεί θα βγουν πολίτες έτοιμοι να ενταχθούν ομαλά και ειρηνικά στο κοινωνικό σύνολο, πολίτες που θα αγωνίζονται διαρκώς για αξίες όπως η δικαιοσύνη, η ειρήνη και η δημοκρατία. Ο Γ. δεν ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων  που το βάζουν εύκολα κάτω. Άδραξε αμέσως την ευκαιρία και πήρε τηλέφωνο σε ένα κανάλι προκειμένου να ζητήσει βοήθεια. Δεν έβρισκε άλλη λύση για να κάνει τη φωνή του να ακουστεί. Με εκλιπαρούσε σα να ήμουν Θεός για να τον βγάλω από αυτή την σκληρή και θλιβερή πραγματικότητα. Ένιωσα ιδιαίτερη ντροπή που ζω σε μια χώρα όπου οι συμπολίτες μου, άνθρωποι που έχουν πραγματική ανάγκη και που βρίσκονται υπό την προστασία του κράτους, βιώνουν καταστάσεις Σπιναλόγκας του 19^ου αιώνα.  Το μεγαλύτερο  παράπονο του Γ. είναι πως ποτέ κανείς δεν του φέρθηκε σαν να είναι άνθρωπος, αλλά σαν παράσιτο που ζει εις βάρος των άλλων. Στα 25 του χρόνια, άκουσε λέξεις όπως η αγάπη, η καλοσύνη, η ευγένεια, ο σεβασμός χωρίς να ξέρει τι σημαίνουν... Έχει όμως όλη τη θέληση και τη διάθεση για να μάθει. Όταν τον ρώτησα ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θα κάνει μόλις βγει από εκεί μου απάντησε αφοπλιστικά ''Θα βρω μια δουλειά και θα ζω όπως οι υπόλοιποι άνθρωποι. Η έξοδός μου από εδώ, θα είναι η ανάστασή μου. Ξέρω πως ο κόσμος δύσκολα θα με εμπιστευτεί, αλλά θα προσπαθήσω να τους αποδείξω πως όλοι, όντας θνητοί, κάνουμε λάθη και πράγματα για τα οποία μετά χιλιομετανιώνουμε. Όλοι αξίζουμε μια δεύτερη ευκαιρία..''