butitdoesntfloat*

οι spin doctors της κυβέρνησης συνομιλούν
με τις λερωμένες οθόνες των macbook τους,

υψώνουν επικοινωνιακά (κι αναλφάβητα) το φρύδι και καλαμπουρίζουν με τη σπουδαιοφανή nomenκλατούρα. ξέρουν τη συνταγή του τηλεοπτικού θεάματος και πως στο φινάλε ο ιππότης του πολιτικού παραμυθιού που ενορχηστρώνουν δεν θα συγκρουσθεί ούτε με τον γεμάτο κόμπους όχλο , ούτε με την ημίφωτη κορπορατική χορωδία που προσπαθεί να ενθυλακώσει την αχόρταγη κυτταρίτιδα των τραπεζικών κωδικών και τα υπερεκτιμημένα τους σλόγκαν.

τόσα πανεπιστημιακά συγγράμματα διαβάσαν allωστε για να τελειώσουν αυτό το ρημάδι το postdoc πάνω στις άδηλες δοσολογίες και πως αυτές μπορούν να επηρεάσουν το λεηλατημένο πολιτικό σώμα διάολε;-)

ξέρουν πως η εικόνα είναι πιο δυνατή από τη πραγματικότητα, πως ο όχλος, οι εκλογικά αμελέτητοι και οι δημοσιογράφοι-κομμώτριες των καναλιών νοιάζονται ασμένως για βλακείες, υποστηρίζουν παραλογισμούς και πριμοδοτούν όσους κάνουν τους έξυπνους ενώ μιλάνε σαν ηλίθιοι.

βέβαια είναι αλήθεια πως τα αλγορυθμικά κρινοδαχτυλά τους δεν μπορούν να μας πείσουν πια με τόση ευκολία πως ο φουκαριάρης ο petit Ζωγζ έχει αναχθεί σε παθιασμένο ρέκτη μιας απ' αλλού φερμένης σοσιαλιστικής διεθνούς (όσο και να συνεχίζει να προεδρεύει), ούτε πως υπνο-παιδευτικά έστω θα μετατραπεί -οσονούπω κυρία μου- σε γοργόλαλη μηχανή εκφοράς ιδιοφυών λιντ. που να χτυπάνε τον σπασμωδικό τους πρωκτό upside down;-)

η πραγματικότητα είναι πως τη Κυριακή των εκλογών η ατμόσφαιρα των κομματικών

γραφείων θα έχει κάτι από μυρωδιά ξεθυμασμένης τεχνο-κρατικής μελιτζάνας.

στα μάτια των σωτηριολογικά green  στελεχών ο νικητήριος (χοχοχο) πυρετός θα τρέχει στους δρόμους κραυγάζοντας για να ξεφύγει αφού θα προσγειώνεται -στιγμιαία είναι η αλήθεια-στην εμμηνοπαυσιακά διψασμένη για υπουργείο αγκαλιά της εσαεί εκφωνήτριας του ραδιοφωνικού σταθμού του Πολυτεχνείου (πριν της ξεγλιστρήσει για ακόμη μια φορά) ενώ ο υπερχειλισμένος από κυβερνητικότητα Γιώργος θα υποψιάζεται πως αυτή η κωμωδία εναλλαγής μοιάζει σχεδόν σαν το τελευταίο παροξυσμικό βραχυκύκλωμα της κουρασμένης μεταπολιτευτικής γεννήτριας. ένα αυτοκατεδαφιζόμενο σκουπίδι μιας γενιάς που αποφάσισε πως το ζήτημα είναι να εικονογραφήσει τη ζωή της ως επιληπτικό πορνό ψυχωτικού κατέχοντος (whatever).

μέχρι να θαφτεί κι αυτή