O Θράσος Καμινάκης γράφει για να τον ερωτευτούν. Το λέει σχεδόν απλά, σαν κάτι αυτονόητο: «Ζω ως ο Άνθρωπος χωρίς Ιδιότητες από παιδί. Μαθαίνω τον εαυτό μου γράφοντας. Και με απασχολεί πολύ να με ερωτεύονται όσοι με διαβάζουν. Χωρίς διακρίσεις φύλου». Ίσως εκεί να βρίσκεται το κλειδί για να καταλάβει κανείς τη γραφή του. 

 

Με δύο συλλογές διηγημάτων από τις εκδόσεις Καστανιώτη, το Τρία Δεκαοκτώ (2022) και το πρόσφατο Κατά βάθος νησιά (2025), ο Θράσος Καμινάκης κινείται σε μια λογοτεχνία που κάποιοι θα έσπευδαν να ονομάσουν queer. Ο ίδιος όμως αποστασιοποιείται από κάθε ταμπέλα που τον αποδιοργανώνει. Αυτό που τελικά μένει δεν είναι η κατηγοριοποίηση αλλά η ένταση, η τρυφερότητα και η αίσθηση πως ο αφηγητής ρισκάρει κάθε φορά κάτι από τον εαυτό του.

 

Η σχέση του με τη γραφή δεν υπήρξε ποτέ ασφαλής ή γραμμική. Ξεκινά σχεδόν μυθιστορηματικά, ένα χειμωνιάτικο πρωινό στα δεκαεννιά του, όταν αντί για τη Νομική Σχολή καταλήγει στο πατάρι ενός καφέ στην Ερμού. Εκεί, με αφορμή έναν λογοτεχνικό διαγωνισμό και με το βιβλίο του Γιώργου Χειμωνά Η εκδρομή ανοιχτό δίπλα του, αρχίζει να γράφει ασταμάτητα μέχρι το μεσημέρι. «Άρχισα να κλαίω και να γράφω χωρίς να σηκώσω κεφάλι και όταν τελείωσα ήταν τρεις το μεσημέρι και μέτρησα τις λέξεις μία-μία και έκοψα καμιά εικοσαριά και γίνανε 4.500, όσες ακριβώς χρειάζονταν για να συμμετέχω». Είναι από τις σπάνιες στιγμές απόλυτης βεβαιότητας, αφού ήταν σίγουρος ότι θα πάρει τα εκατό χιλιάρικα. Τα πήρε. Τα ξόδεψε όλα ταξιδεύοντας μόνος σε έντεκα νησιά κι έτσι τήρησε την υπόσχεση που είχε δώσει στον εαυτό του: να αποδράσει. Έπειτα ξεκίνησε μια μακρά διαδρομή με σκοτάδι, εξαρτήσεις και σιωπή.

 

Η επιστροφή στη γραφή έρχεται αργότερα, καθαρή πια από καταχρήσεις. Τα κείμενά του, αν και γράφονται στο σκοτάδι της νύχτας, δεν εγκλωβίζονται σε αυτό. Κάτι φωτεινό επιμένει. «Δεν υπάρχει σκοτάδι χωρίς φως», λέει. Γράφει τις ιστορίες του κοντά στο λυκαυγές, «προτού η νύχτα τελειώσει ακριβώς, γι’ αυτό κι οι ιστορίες μου είναι μικρές και κάπως έντονες, είναι που βιάζομαι για να προλάβω να γραφτούν πριν βγει το φως για τα καλά». Εκεί είναι που βρίσκει χώρο και η τρυφερότητα. Ένα «κουσούρι» που δεν έχει θεραπεύσει και μέσα από το οποίο η γραφή του γίνεται ακόμα πιο ανθρώπινη, βρίσκοντας τρόπο να μιλήσει σε όλους εμάς.

 

Θράσος Καμινάκης 

Τρία Δεκαοκτώ

Εκδόσεις Καστανιώτη

Σελ.: 320

 

Θράσος Καμινάκης  

Κατά βάθος νησιά

Εκδόσεις Καστανιώτη

Σελ.: 304

Οδηγός Βιβλίου