Η Λίλα Μπακλέση μιλά για τη διαδρομή της από την Πάτρα στην Αθήνα και από το Πολυτεχνείο στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Αν και σπούδαζε Μηχανικός Υπολογιστών, ένιωθε ότι βρισκόταν σε έναν χώρο που δεν της ταίριαζε πραγματικά. Η υποκριτική, που υπήρχε πάντα μέσα της, άρχισε να παίρνει σχήμα μέσα από τις πρώτες κινηματογραφικές συνεργασίες και οριστικοποιήθηκε όταν πέρασε στο Εθνικό το 2011. Εκεί ένιωσε για πρώτη φορά ότι βρήκε τη «γλώσσα» και τους ανθρώπους με τους οποίους μπορούσε να επικοινωνήσει ουσιαστικά.
Αναφέρεται σε σημαντικούς σταθμούς της πορείας της στο θέατρο, στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο, στις εμπειρίες που τη διαμόρφωσαν καλλιτεχνικά αλλά και ως άνθρωπο, καθώς και στη σημασία της επικοινωνίας με το κοινό. Για την ίδια, επιτυχία και ευτυχία δεν είναι η προβολή αλλά η στιγμή που μια ιστορία αγγίζει βαθιά τους θεατές και ανοίγει έναν ειλικρινή διάλογο μαζί τους.
Μιλά ανοιχτά για την κακοποίηση που έχει βιώσει και για το πόσο δύσκολο είναι να μιλήσει κανείς γι’ αυτό εξαιτίας της ντροπής και της ενοχής που συχνά επιβάλλει η κοινωνία. Τονίζει ότι η κακοποίηση δεν αφορά «κάποιες άλλες», αλλά ανθρώπους της διπλανής πόρτας, και συνδέει το ζήτημα με την πατριαρχία και τις βαθιά ριζωμένες κοινωνικές ανισότητες.
Μια εξομολόγηση ειλικρινής ουσιαστική για την τέχνη, την προσωπική αντοχή και την ανάγκη να μιλάμε, ακόμα κι όταν είναι δύσκολο.
H Λίλα Μπακλέση συμμετέχει στην ταινία «Η Βαλίτσα» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Παπαθανάση και σενάριο Κατερίνας Μπέη τα γυρίσματα της οποίας πραγματοποιούνται αυτό το διάστημα.
