Στο επίκεντρο βρίσκεται η συνεχής πάλη μεταξύ θέματος και ζωγραφικού μέσου. Εικόνες ονειρικές, αινιγματικές, μετατοπίζουν το θέμα δραστικά, σχολιάζοντας συνάμα τη σχέση ανθρώπου και φύσης, τεχνητού χώρου και φυσικού τοπίου, όσο και την αδιάκοπη περιπλάνηση του μοναχικού ανθρώπου σ’ έναν άγνωστο τόπο. Στα έργα που παρουσιάζονται, το θέμα παύει να υφίσταται ως  πρωταγωνιστής· γίνεται ο μηχανισμός που οργανώνει τα ζωγραφικά μέσα: Ο Αχιλλέας Παπακώστας δεν ζωγραφίζει το θέμα, αλλά χρησιμοποιεί το θέμα για να ζωγραφίσει. Τα έργα αναδεικνύουν ένα ιδιότυπο προσωπικό ύφος, όπου χρωματικές τονικότητες, αυστηρά όρια, καθαρές παραθέσεις, συνθετικές ισορροπίες, ρυθμοί και αντιστίξεις λειτουργούν κατευναστικά. Η ανάγνωση των έργων είναι απαλλαγμένη από ισχυρές τονικές αντιθέσεις, όσο και από κάθε θόρυβο και κατακερματισμό, προκειμένου να διαφυλαχθεί μια εικόνα ιαματική.

 

«Σε όλα τα έργα του Παπακώστα, η αφαίρεση είναι μεν οριακή, αλλά ποτέ απόλυτη: ανεπαίσθητα παύεται σ’ ένα κρίσιμο σημείο. Βήμα κάνεις περαιτέρω και φτάνεις στην πλήρη εξάχνωση του θέματος· βήμα λιγότερο, κι έχεις τον φόρτο μιας περιττής αναπαραστατικής πληροφορίας. Τέτοια ισορροπία μεταξύ αναπαράστασης και αφαίρεσης συνιστά ένα non plus ultra, σημείο έσχατο, όπου διασώζεται μεν το αποτύπωμα της υλικότητας, αλλά δίχως το βάρος της ύλης. Το διακύβευμα του Παπακώστα μοιάζει να ’ναι το εξής: μπορείς να φτάσεις στο ζενίθ του φωτός χωρίς ν’ αφανιστεί εντελώς η υλικότητα; Δεν γνωρίζω, εάν η τέχνη έχει κάποια «δουλειά» να επιτελέσει σε αυτόν τον κόσμο, ωστόσο, τέτοια έργα ανακαλούν μια καταγωγή που λησμονήθηκε στην πορεία ― έναν κόσμο, που υποψιαζόμαστε πως όντως υφίσταται και τον οποίο, πράγματι, είναι αδύνατον να επινοήσουμε με τεχνητά μέσα». (Νικήτας Σινιόσογλου, Συγγραφέας, Δρ Φιλοσοφίας Cambridge University)

 

«Εδώ, μην περιμένετε να βρείτε υποφωτισμένα φόντα σαν τις παιδικές μας αναμνήσεις γιατί εδώ το εγώ απουσιάζει. Οι γραμμές δεν συγκλίνουν στο βάθος αλλά μοιάζουν να ανοίγουν προς τον θεατή. Δύο ευθείες πρέπει να τέμνονται κάπου για να πεις ότι ορίζουν ένα επίπεδο. Στον Παπακώστα, το επίπεδο είναι το ζητούμενο και έρχεται μόνο με το γκρέμισμα της φόρμας δηλαδή της προοπτικής. Μακάρι να ΄χει δίκιο, γιατί οι δύο διαστάσεις έχουν μεγαλύτερη πρόσβαση στην ανοιχτοσύνη -άρα- στον άλλον. Τότε οι μορφές παύουν να έχουν όγκο και το φως δεν παράγει σκιές, γιατί το φως δεν έχει ύλη, και μέσω της υλικότητας είναι που θα συναντηθούμε. Ο Παπακώστας αυτό το γνωρίζει, γι’ αυτό και επιμένει να ζωγραφίζει σε σχετικά σκοτεινό ατελιέ με συνέπεια να αιφνιδιάζεται και ο ίδιος όταν βλέπει τα έργα του στο φυσικό φως». (Δημήτρης Αλιμπέρτης, Συγγραφέας)

 

Σύντομο Βιογραφικό Σημείωμα

Ο Αχιλλέας Παπακώστας (γ.1970, Αθήνα) είναι απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας (ΑΣΚΤ), με καθηγητές τον Π. Τέτση και την Ρ. Παπασπύρου. Συνέχισε τις σπουδές του με υποτροφία από το Ίδρυμα Αλέξανδρος Ωνάσης, στην École Nationale des Beaux Arts στο Παρίσι με καθηγητή τον Μ.V. Velickovic. Έργα του έχουν εκτεθεί σε πολυάριθμες μουσειακές ομαδικές εκθέσεις και διεθνείς φουάρ τέχνης, όπως στο Μουσείο Μπενάκη, το Ίδρυμα Ωνάση, το Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, Art Paris και Art Athina. Στην Ελλάδα έχει αποσπάσει το 1ο Βραβείο του Ιδρύματος Γιάννη και Ζωής Σπυροπούλου (1995), το Βραβείο «Μελίνα Μερκούρη» του Υπουργείου Πολιτισμού (1998), το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών για νέο ζωγράφο κάτω των 40 ετών (2004), και στη Γαλλία το Grand Ρrix του διαγωνισμού Paul Louis Weiller του Ιnstitut de France (1997). Συνεργάζεται με την γκαλερί Ζουμπουλάκη από το 1996. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.