Τον Βαλάντη τον είδα τυχαία στο TikTok, εκεί που σκρόλαρα κάποιο βράδυ για να με πάρει ο ύπνος. Η φωνή του με ξαγρύπνησε. Έμεινα να τον ακούω. Μετά άρχισα να ψάχνω μανιωδώς το προφίλ του. Την επόμενη μέρα τού έστειλα μήνυμα: «Θέλω πολύ να κάνουμε μια συνέντευξη».
Δεν απάντησε αμέσως. Μου είπε αργότερα ότι δεν ένιωσε έτοιμος. Η προηγούμενη φορά που μίλησε δημόσια τον ενόχλησε. «Εκμεταλλεύτηκαν την αναπηρία μου. Δεν θέλω να κάνω καριέρα μιλώντας γι’ αυτό. Δεν είμαι μόνο αυτό». Τον κατάλαβα. Του είπα την αλήθεια: αν δεν με άγγιζε η φωνή του, δεν θα του έστελνα. Αυτό το δέχτηκε.
Μου είπε ότι μένει στην Ηλεία, αλλά μπορεί να πάρει το ΚΤΕΛ και να έρθει όποτε θέλω. Εξεπλάγην. Δεν ζήτησε χρόνο, ούτε βοήθεια, ούτε διευκόλυνση. Είχε την επιθυμία να μιλήσει για τη μουσική του, το πάθος του.
Όταν βρεθήκαμε, μία ώρα πριν από το γύρισμα, πήγαμε για καφέ. Είχα μεγάλη περιέργεια να μου πει πράγματα για τη ζωή του. Μπροστά μου ξεδιπλώθηκε ένας νέος με χιούμορ, φαντασία, οξυδέρκεια. Μου είπε ότι έχει τερματίσει όλα τα «Assassin’s Creed» στο PS5. Ότι ξέρει απ' έξω πώς είναι δομημένα τα αεροδρόμια. Ότι από τεσσάρων χρονών έπαιζε μουσική ακούγοντας το γρατζούνισμα από την κιθάρα του πατέρα του. Και ότι έφυγε από το σπίτι του στα 15 γιατί δεν ένιωθε αποδοχή. «Ήθελα να σώσω τον εαυτό μου», είπε. Δεν το παρουσίασε ποτέ ως ηρωισμό. Το είπε ήσυχα. Ήταν ξεκάθαρο ότι έχει συμφιλιωθεί με το παρελθόν.
Στο στούντιο, μπροστά στην κάμερα, δεν δίστασε. Δεν προσπάθησε να πει κάτι «σωστό». Γέλασε, τραγούδησε, μίλησε για το παιδί του – ένα κοριτσάκι ενός έτους. Μου είπε για τη σχέση του με τη σύντροφό του, με την οποία ζουν μαζί. Ξεχείλιζε από τρυφερότητα όταν την ανέφερε. Όχι με υπερβολή αλλά με σταθερότητα.
«Όχι, ρε φίλε, δεν θα βάλω την αναπηρία μου στη μέση», είπε κάποια στιγμή. Και ήταν σαν να έβαλε τίτλο μόνος του στη ζωή του. Δεν αρνείται την αναπηρία του ούτε την καταγωγή του. «Δεν αισθάνομαι παγιδευμένος στο στερεότυπο του Ρομά», μου είπε. «Δεν είμαι το στερεότυπο – είμαι το παράδειγμα».
Η μουσική του είναι αυθεντική. Γράφει δικές του μελωδίες, παίζει με ήχους, πειραματίζεται, κι ας τον ιντριγκάρει περισσότερο το λαϊκό. Στο TikTok κάνει live εμφανίσεις και τραγουδάει. «Με ρωτάνε “δεν βλέπεις;” την ώρα που τραγουδάω live», λέει. Κι εκείνος απαντά με χιούμορ και αξιοπρέπεια. Δεν θυμώνει. Δεν απολογείται. Ξέρει ποιος είναι.
Όταν τελείωσε το γύρισμα, του πρότεινα να πάμε για έναν ακόμα καφέ. Να μιλήσουμε περισσότερο για τη ζωή του με το παιδί του, για τα επόμενα τραγούδια του. Συμφώνησε. Και πριν χωρίσουμε, μου είπε με εκείνο το ήσυχο πείσμα που έχουν οι άνθρωποι που έχουν παλέψει: «Θέλω να δείξω στα παιδιά σαν εμένα ότι γίνεται. Δεν είναι εύκολο, αλλά γίνεται. Μπορείς να φύγεις απ' ό,τι σε πληγώνει, να κυνηγήσεις το όνειρό σου, να αγαπήσεις και να σε αγαπήσουν».
Θα ξαναβρεθούμε σύντομα, σε κάποιο live του. Γιατί αυτός ο 19χρονος δεν είναι απλώς ένα αγόρι με φωνή. Είναι κάποιος που ήδη γράφει το δικό του τραγούδι. Και το μοιράζεται, χωρίς φόβο.
Δημοσιογραφική επιμέλεια: Σωτήρης Βαλάρης
Κάμερα – μοντάζ: Γεράσιμος Δομένικος
Ηχοληψία: Αλέξανδρος Αντωνίου
Μίξη ήχου: Φαίδωνας Κτενάς
