Στην Ελλάδα καταγράφεται το υψηλότερο ποσοστό στεγαστικής ανασφάλειας στην Ε.Ε. (22%) και το 30% των νοικοκυριών δαπανά πάνω από το 40% του εισοδήματός του για στέγαση, τη στιγμή που στη χώρα, και ειδικά στην Αθήνα, διαθέτουμε τεράστιο αριθμό άδειων κατοικιών.
Σύμφωνα με τις διεθνείς στατιστικές, καταγράφεται ως μία από τις πόλεις με τον μεγαλύτερο αριθμό κλειστών ή εγκαταλελειμμένων κατοικιών, ξεπερνώντας ακόμη και τις «Ghost Cities» της Κίνας. Στις διεθνείς στατιστικές η Αθήνα αναφέρεται πάντοτε από τις πρώτες, ή και ως πρώτη παγκοσμίως πόλη των «abandoned houses», μπροστά από το Ντιτρόιτ των ΗΠΑ, το οποίο εγκαταλείφθηκε εξαιτίας της αποβιομηχάνισης και της μαζικής απώλειας θέσεων εργασίας, που οδήγησαν στη φυγή του πληθυσμού και εν συνεχεία στη χρεοκοπία.
Για την ερμηνεία αυτής της βαθιάς κοινωνικοοικονομικής αντίφασης, τους τρόπους αξιοποίησης του κτιριακού αυτού αποθέματος που παραμένει κλειστό, τις αιτίες που συσσωρεύτηκαν και δημιούργησαν μια πρωτοφανή στεγαστική κρίση στη χώρα αλλά και τους λόγους για τους οποίους οι κυβερνητικές πολιτικές έφεραν πενιχρά αποτελέσματα στο στεγαστικό πρόβλημα, η Ντίνα Καράτζιου συζητά με τον Δημήτρη Ιωάννου, οικονομολόγο και συγγραφέα, ο οποίος έχει αναδείξει μέσα από την αρθρογραφία του την ιδιαίτερη αυτή πτυχή «του επενδυτικού κεφαλαίου που δεν αξιοποιείται», δηλαδή τα κενά διαμερίσματα και τις κατοικίες της Αθήνας.
Από τη συζήτηση αναδεικνύονται λύσεις, λάθη και προτάσεις. Στο τραπέζι της συζήτησης μπαίνουν επίσης τα ακίνητα που κατέχουν τράπεζες και funds, οργανισμοί του Δημοσίου και Νομικά Πρόσωπα που διαθέτουν μεγάλο αριθμό κατοικιών οι οποίες δεν χρησιμοποιούνται, και προτείνεται να τις προωθήσουν ταχέως στην αγορά.
Το αντεπιχείρημα της κατάρρευσης της τιμής των ακινήτων «είναι αυτό που επιθυμούν να αποφύγουν οι τράπεζες και οι επιχειρηματίες του κλάδου» αλλά ζητάει διακαώς η κοινωνία, όπως και τη διαφορετική φορολογική αντιμετώπιση των κλειστών ακινήτων. Θα μπορούσε «η φορολόγησή τους σε μεγαλύτερο βαθμό και σε υψηλότερο ποσοστό από τις κατοικίες που χρησιμοποιούνται» να φέρει αποτελέσματα;
Και μήπως θα έπρεπε όλες οι πολιτικές της κυβέρνησης για την αντιμετώπιση του στεγαστικού να έχουν στο επίκεντρο την επαναχρησιμοποίηση του κτιριακού αποθέματος της χώρας που βρίσκεται σε απαξίωση;
