ΩΣ FAN ΤΗΣ TECHNO, και όχι ιδιαίτερα της house μουσικής, αυτό που κυρίως θυμάμαι να μου λένε πριν ακούσω τον Solomun πρώτη φορά πέρσι στο Techniques είναι πόσο θα βαρεθώ και πόσο αδιάφορα είναι τα σετ του. Έτσι, πήγα κι εγώ με τις χαμηλότερες δυνατές προσδοκίες και δεν θα μπορούσα να είμαι πιο λάθος. Αλλά περισσότερα πάνω σε αυτό σε λίγο.
Ο Solomun στη σχεδόν 25ετή πορεία του έχει φέρει πολλές καινοτομίες στον χώρο της ηλεκτρονικής μουσικής, όπως η μετακίνηση του booth στο κέντρο του club για να είναι σε άμεση επαφή με τον κόσμο. Ανέκαθεν το μότο του ήταν πως δεν έχουν τόση σημασία ο χώρος ή τα φώτα αλλά η ποιότητα του σετ και η διάθεση του κοινού. Χαρακτηριστικές είναι και οι περιπτώσεις που ειρωνεύεται όσους τραβούν συνεχώς βίντεο αντί να χορέψουν και να χαθούν στη στιγμή.
Μεγαλύτερη επιτυχία ίσως στην καριέρα του είναι τα πάρτι που επιμελείται στο Pacha στην Ίμπιζα, ξεκινώντας τα «Solomun +1» στα οποία συνήθως παίζει ένα extended set πλάι σε κάποιον προσκεκλημένο DJ, μικρό ή μεγάλο σε δημοτικότητα. Οι καλεσμένοι, μάλιστα, συχνά ξεφεύγουν από την deep/tech house που ο ίδιος προτιμά, προσθέτοντας στο diversity του ήχου αλλά και αναδεικνύοντας την ικανότητά του να προσαρμόζει τη μουσική του στον χώρο και τη διάθεση. Έχει κάνει μερικά από τα πιο πετυχημένα b2b set παγκοσμίως παρέα με καλλιτέχνες όπως ο Âme, οι Tale of Us και ο Marcel Dettmann.
Ασφαλώς και δεν πήγα περιμένοντας να ακούσω hard ή berlin techno. Πολλοί απογοητεύονται επειδή δεν προσαρμόζουν τα θέλω τους. Ωστόσο οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες. Σε σχέση με το περσινό συγκλονιστικό extended set του ως το πρωί και την άψογη αλληλουχία, το φετινό αμιγώς house, αργό και χωρίς κορυφώσεις σετ του με ξένισε.
Άσος στο μανίκι του, και κάτι που θυμάμαι έντονα από πέρσι, η ικανότητά του να κάνει remix και να φέρνει στα μέτρα του από indie rock κομμάτια (βλ. «Late night» των Foals) μέχρι σύγχρονα trance κομμάτια που μοιάζουν αγνώριστα στα χέρια του. Το label του, Diynamic, αν και χωρίς την επιτυχία του KNTXT (της De Witte) ή του Exhale (της Α. Lens), βασίζεται στο ίδιο μοτίβο με το «Solomun +1» και δίνει βήμα σε πρωτοεμφανιζόμενους DJ με τους οποίους συχνά περιοδεύει. Η μουσική του σίγουρα διαφοροποιείται αρκετά, καθώς κατά κανόνα παίζει πολύ «ελαφριά» και αργά για να μπει κάτω από την ομπρέλα της techno και σαφώς πιο πολύπλοκα και γρήγορα από ένα τυπικό house κομμάτι.
Στο πάρτι του Blend το Σάββατο 28/9, στο πρώτο για φέτος Techniques, αν και η επιλογή της τοποθεσίας έμοιαζε κάπως περίεργη, η οργάνωση ήταν ομολογουμένως άψογη. Τα φώτα ήταν σωστά για το είδος του event, πρωταγωνιστούσε μια πολύ υψηλής ανάλυσης οθόνη, ο ήχος ήταν καταπληκτικός, ιδίως για open air event, ενώ ο τρόπος που ήταν τοποθετημένα τα ηχεία έστελνε τον ήχο στη θάλασσα και μακριά από κατοικημένες περιοχές. Τα μπαρ και οι τουαλέτες λειτουργούσαν επίσης με ελάχιστες αναμονές. Το vibe στο VIP ήταν κάπως άψυχο, ενώ τα επιπλέον λεφτά για booth έμοιαζαν να αξίζουν το premium.
Το event άνοιξαν οι Giza DJs (το +1 που αναλύαμε πριν), που έπαιξαν ικανοποιητικά πλην λίγο ήσυχα, αλλά σίγουρα σε αρμονία με το ύφος ενός opening act για τον Solomun. Οι ίδιοι συνέχισαν και στο after party στο Oddity. Για το set του Solomun δεν ισχύουν τα ίδια. Τα σετ του ήταν πάντοτε αμφιλεγόμενα και πολυσυζητημένα, μιας και αποτελούν τόπο συνεύρεσης των fans της house και της techno, που έχουν συχνά διαφορετικές προτιμήσεις. Αυτό γινόταν εύκολα αντιληπτό εξάλλου και από το κοινό, που ήταν ετερόκλητο. Στα θετικά πως το σετ ήταν τεχνικά ολόσωστο, με αλλαγές ανάμεσα στα κομμάτια σχεδόν ανεπαίσθητες και η επιλογή κάποιων πολύ καλών remixes ή δικών του κομματιών. Παρ' όλα αυτά, θεωρώ πως δεν κατάφερε να μεταδώσει συναίσθημα, που είναι τελικά το ζητούμενο, δηλαδή να πει μια ιστορία, και όχι απλώς να παίξει μουσική. Το ίδιο σχόλιο άκουσα και από μερικούς 25χρονους και από 40χρονους που αν μη τι άλλο έχουν διαφορετικά ακούσματα στην ηλεκτρονική μουσική.
Ασφαλώς και δεν πήγα περιμένοντας να ακούσω hard ή Berlin techno. Πολλοί απογοητεύονται επειδή δεν προσαρμόζουν τα θέλω τους. Ωστόσο οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες. Σε σχέση με το περσινό συγκλονιστικό extended set του ως το πρωί και την άψογη αλληλουχία, το φετινό αμιγώς house, αργό και χωρίς κορυφώσεις σετ του με ξένισε. Εκεί που πήγαινε να δώσει κάτι, να χτίσει, ένιωθα πως το έπαιρνε πίσω. Η διάθεση του κόσμου για χορό ήταν αναμενόμενα κάπως πεσμένη. Ίσως, πάλι, αν τον άκουγε κάποιος για πρώτη φορά φέτος να μην απογοητευόταν τόσο.
Σε ένα γενικότερο πλαίσιο, δεν μου αρέσει να μην ξέρω τι να περιμένω, να υπάρχει τέτοιο χάσμα στο πόσο καλά μπορεί να παίξει ένας DJ, ιδίως όταν ξέρω πως αν θέλει είναι πραγματικά ξεχωριστός. Τελικά όμως πραγματικά κορυφαίο δεν σε κάνει να παίζεις μερικές φορές εξαιρετικά, αλλά σταθερά να μην απογοητεύεις. Αποφάσισα να αποχωρήσω γύρω στις 02:30, περίπου μία ώρα πριν τελειώσει (υπερκαλύπτοντας τη μία ώρα που καθυστέρησε να ξεκινήσει), επομένως δεν μπορώ και να ξέρω αν έκλεισε σε λίγο καλύτερο τόνο από ό,τι άνοιξε. Σίγουρα πάντως περιμένω με ανυπομονησία το 2ο Techniques στο τέλος Οκτώβρη με το διάσημο ζεύγος, στα decks και στη ζωή, Charlotte De Witte & Enrico Sanguliano, με τις πιθανότητες απογοήτευσης να τείνουν στο μηδέν.
