Έχεις σκεφτεί πόσοι άνθρωποι έχουν περάσει από τη ζωή σου; Με πόσους έρχεσαι καθημερινά σε επικοινωνία; Οι συμμαθητές, οι πρώτοι φίλοι, οι συμφοιτητές και οι δάσκαλοι... Οι παρέες που χαθήκατε και εκείνες που άλλαξαν. Τα παιδιά που γνωριστήκατε κάποτε στις διακοπές. Οι συνάδελφοι περασμένοι, τωρινοί, οι σχέσεις, οι πρώην και οι νυν... Εκείνοι από το Erasmus, εκείνοι από την πρώτη σου δουλειά. Τα "σόγια", η οικογένεια, τα μακρινά ξαδέλφια που δεν θα αναγνώριζες πια. Οι άνθρωποι που "σε ακολουθούν" στα social media αλλά και όσοι εσύ "ακολουθείς".
Καθένας από εμάς, λέει, συναντά 80.000 άτομα στη ζωή του. 80.000 μικρά σύμπαντα! Για φαντάσου... Από αυτούς, πόσοι άραγε να με θυμούνται; Περίπου 300 θα μπορούσα να ονοματίσω! Εσύ; Από εκείνους ελάχιστοι με έχουν πάρει αγκαλιά, με έχουν δει να κλαίω και να γελάω, έχουν ακούσει τους φόβους και τα τρελά μου σχέδια. Ακόμα πιο λίγοι, (ίσως 10;) είναι ακόμα κοντά μου! Αυτά σκεφτόμουν το Σάββατο που πέρασα όλη τη μέρα στο κρεβάτι, με ένα επιπόλαιο κρύωμα. Όταν η ζωή πατάει 'στοπ΄ στο ξέφρενο πρόγραμμά σου τότε όλα αποκτούν μια σπάνια διαύγεια.
Στην εποχή που το να είσαι offline θεωρείται η μεγαλύτερη πολυτέλεια, που μονάχα από τα social media μπορείς να αλληλεπιδράσεις με εκατοντάδες ανθρώπους κάθε μέρα, ένα πράγμα μας λείπει πιο πολύ: η αληθινή επαφή! Και μπορεί εκείνη τη μέρα να πήρα πολλά reactions στο story μου με το θερμόμετρο να δείχνει 37,8 αλλά δέχτηκα μόνο ένα τηλέφωνο.
Φίλοι από παιδιά και παρεμπιπτόντως ξαδέρφια, ο Χρήστος και εγώ ήμασταν κάποτε αχώριστοι. Είχαμε τα δικά μας μικρά τελετουργικά που ακόμα τώρα αναπολούμε. Συνεσταλμένοι και οι δύο, τα καλοκαίρια συναντιόμασταν στο νησί και απολαμβάναμε μια συντροφιά που κανένας "φίλος του χειμώνα" δεν μπορούσε να φτάσει. Ζωγραφίζαμε σπίτια ανοιχτά, και ένα-ένα τα έπιπλα μέσα, ακολουθούσαμε ατρόμητα την ακτογραμμή από παραλία σε παραλία, διαβάζαμε συνοφρυωμένοι με τα κεφάλια ενωμένα, τα βράδια χωρίς φεγγάρι προκαλούσαμε ο ένας τον άλλο να διασχίσει το ολοσκότεινο λαγκάδι! Το χειμώνα μέναμε τόσο μακριά που ήταν αδύνατον να συναντηθούμε πάνω από 1-2 φορές. Κι έτσι όταν οι μαμάδες μας συναντιόνταν, σε εξόδους "των μεγάλων", ανταλλάσσαμε γράμματα γεμάτα αυτοκόλλητα, κωδικοποιημένα μηνύματα, αστεία νέα και καλοκαιρινές αναμνήσεις.
Μεγαλώνοντας, πολλά άλλαξαν αλλά όχι η φιλία μας. Με μια αγάπη πλέον αδερφική, σταθήκαμε ο ένας στον άλλο στα πρώτα σκληρά αστεία που μας επιφύλασσε η ζωή, στα πρώτα επαγγελματικά βήματα, στα πρώτα ατσούμπαλα φλερτ, στα μυστικά που άλλαξαν τις ζωές μας. Μοιραστήκαμε τόσα φλιτζάνια Nescafé τις βραδιές που ξενυχτούσαμε για τη σχολή και έπειτα, τη δουλειά! Στο τηλέφωνο, τον υπολογιστή ή το διπλανό γραφείο- ήμασταν πάντα κάπου εκεί κοντά... Χρόνια και εκατοντάδες καφέδες μετά μοιραστήκαμε τα πρώτα σοβαρά καρδιοχτύπια και τα πρώτα μας αληθινά σπίτια! Εκείνα τα χάρτινα σπίτια της παιδικής μας ηλικίας ζωντάνεψαν μπροστά μας, με έπιπλα που δεν τα ζωγραφίζαμε αλλά τα στολίζαμε, με κατοικίδια και φυτά, όπως ακριβώς τα φανταζόμασταν μικροί.
Μαζί με τη δουλειά, τη σοβαρή σχέση και το σπίτι όμως, έρχεται και η αλήθεια της ενήλικης ζωής! Οι καφέδες μειώθηκαν και η επαφή περιορίστηκε σε μια σύντομη κουβεντούλα στο chat. Και αυτό, ακόμα, μειώθηκε κάποτε. "Πότε θα βρεθούμε για ένα καφέ;" Μα πώς να τα χωρέσει όλα ένα Σαββατοκύριακο;!
Σε εκείνο το σαββατιάτικο story μου όμως, ανταποκρίθηκε με ένα τηλέφωνο και ένα δικό μας αστείο, από τα παλιά! Και όλη η ιστορία μας που μετράει πλέον 30 χρόνια, ζωντάνεψε ξανά σε μια στιγμή! "Τι κάνεις τη Δευτέρα μετά τη δουλειά;". Και η απάντηση "Σε περιμένω σπίτι για ένα φλιτζάνι Nescafé Gold"! Ξέρω πολύ καλά πως οι παιδικοί μας φίλοι δεν θα είναι ποτέ ξανά εκείνο που ήταν κάποτε. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν μπορούν να έχουν μια εξίσου σημαντική θέση στην ενήλικη ζωή μας. Ξέρω, ακόμα, πως η αγάπη, η αφοσίωση, η αληθινή φιλία είναι, τις περισσότερες φορές, ένα φλιτζάνι Nescafé Gold μακριά. Πρέπει απλά να κάνεις την αρχή και η τέλεια στιγμή θα είναι και πάλι στο χέρι σου! Είναι, στ'αλήθεια, τόσο προσιτό, τόσο απλό.
σχόλια