Το 2007 ήταν οριακή χρονιά για τη μουσική. Καλή χρονιά, από μουσικής άποψης. Κακή για τη μουσική βιομηχανία, που δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα και στην κατάσταση που δημιουργείται ερήμην της. Όχι μόνο στην Ελλάδα, το φαινόμενο είναι παγκόσμιο και οι ραγδαίες εξελίξεις φαίνεται ότι ξεπερνούν και πλάνα και προβλέψεις.
Μετά την κίνηση του Princeνα χαρίσει στην ουσία το πρόσφατο άλμπουμ του Planet Earthμε την αγγλική «Mail on Sunday» και τους Travisπου έδωσαν το νέο single τους, το ίδιο έκανε και ο παλαίμαχος Ray Davis των Kings με το Working Man's Café με τη «Sunday Times». Εκεί που χρειαζόταν να αγοράσεις την εφημερίδα για να αποκτήσεις το CD, οι Crimeaπροχώρησαν παραπέρα το Μάιο και έδωσαν το άλμπουμ τους Secrets of the Witching Hourδωρεάν για download. Η μεγαλύτερη έκπληξη απ' όλες ήταν η κίνηση τωνRadiohead να κυκλοφορήσουν το πολυαναμενόμενο In Rainbows πρώτα ψηφιακά, και μάλιστα με ελεύθερη την επιλογή αν θα το κατεβάσει κάποιος με χρέωση (ό,τι είχε ευχαρίστηση) ή εντελώς δωρεάν, μήνες πριν βγει κανονικά στα δισκάδικα. Οι Charlatans και ο Saul Williams προστέθηκαν απλώς στη λίστα, που προφανώς τους επόμενους μήνες θα είναι τεράστια.
Στην Αμερική σάρωσε το ντεμπούτο των Daughtry(του περσινού νικητή στο American Idol) που μέσα σε ένα χρόνο άγγιξε τα 3,5 εκατομμύρια αντίτυπα, νούμερο απλησίαστο πια. Η Αμερική αγοράζει hip hop και nu metal, αυτά πουλάνε, Akon, Justin Timberlake, Nickelbackκαι Linkin Park, η Ευρώπη ακόμα αντιστέκεται.
Ο θόρυβος που προκαλούσε στα αγγλικά ταμπλόιντς κάθε πράξη της Amy Winehouseμπορεί να συγκριθεί μόνο με τη σχέση της Kate Moss με τον Pete Doherty και τα ανάλογα τερτίπια. Το 2007 ήταν η χρονιά που η Amy έγινε σταρ πρώτου μεγέθους (με τεράστιες πωλήσεις σε ολόκληρο τον κόσμο) αλλά και η χρονιά που είδε την πτώση μιας σταρ η οποία κατέληξε θλιβερή φιγούρα στις σελίδες του κίτρινου Τύπου: «Η τραγουδίστρια Amy Winehouse έφτασε τόσο κοντά στο θάνατο μετά από δόση ναρκωτικών που ο πατέρας της ετοίμασε τη νεκρολογία της!» έγραψε η «Daily Express» τον Οκτώβριο. Γι' αυτό το crackhitlerτη λάτρεψε.
Η σκηνή της Νέας Υόρκης είχε φέτος την τιμητική της. Κι οι LCD Soundsystem σάρωσαν. Δίσκος της χρονιάς σε ένα σωρό λίστες, ακόμα και σε έντυπα που δεν το περίμενες, εμφανίσεις που ενθουσίαζαν, ένα δεύτερο άλμπουμ φτιαγμένο για τα γυμναστήρια της Nike, το οποίο ήταν ακόμα καλύτερο. Τα καλά αμερικάνικα άλμπουμ ήταν περισσότερα φέτος, σε κάθε είδος:The National, Devendra Banhart, Rilo Kiley, Battles, Wilco, Les Savy Fav, !!!, Holy Fuck, Bruce Springsteen, Six Organs Of Admittance, PG Six, Sunburned Hand Of The Man, Interpol, A Place To Bury Strangers, Animal Collective, Robert Plant & Alison Krauss, White Stripes, πειραματικά και παραδοσιακά, φολκ και ψυχεδελικά, τα ονόματα είναι αμέτρητα. Οι ΚαναδοίArcade Fireξεχώρισαν με το Neon Bible, η Feist με το Reminder, ενώ η Αγγλία μπορεί να έχει μεγαλύτερη παραγωγή από ποτέ αλλά ελάχιστα ήταν τα νέα ονόματα που άξιζαν πραγματικά ν' ασχοληθείς μαζί τους περισσότερο από δεκαπενθήμερο.
Η επιτυχία του Jack Penate και ο θρίαμβος τηςM.I.A.ήταν κάτι απρόσμενο, παρ' όλα αυτά η λέξη έκπληξη εδώ και καιρό δεν έχει υπόσταση στην αγγλική σκηνή. Οι nu rave Klaxons, οιSimian Mobile Disco και δίπλα τους οι Παρισινοί Justice προσπαθούν να αναγεννήσουν τη χορευτική μουσική που δεν έχει δυστυχώς τίποτα καινούργιο ή ενδιαφέρον να προτείνει. Απ' τις συνεργασίες που πέτυχαν ήταν των Mouse On Mars με τον Mark E. Smith στο σχήμα των Von Sudenfed. Το Tromatik Reflexxionsανανέωσε και τις δυο πλευρές. Ο Burialεπέστρεψε με ένα δίσκο που μάζεψε την υψηλότερη βαθμολογία στο metacritic, αφήνοντας πίσω του το dubstep, που εξακολουθεί να παραμένει σχεδόν αποκλειστικά αστική underground μουσική για Άγγλους.
Η κατάσταση στην Ελλάδα δεν εξελίχθηκε, τα πράγματα παραμένουν ίδια ακριβώς όπως και πέρσι τέτοια εποχή, ο μουσικός τύπος είναι αδύναμος, το ραδιόφωνο κάτω του μετρίου, οι εξαιρέσεις λιγοστές κι αυτές από ανθρώπους που διαμορφώνουν άποψη εδώ και δεκαετίες και δεν φαίνεται να ξεπερνιούνται. Το ενθαρρυντικό είναι ότι όλο και περισσότερα ονόματα δημιουργούν μουσική που είναι ισάξια ή και καλύτερη από πολλών ανάλογων ξένων, το MySpace είναι πιο δημοφιλές από ποτέ, οι αξιόλογες κυκλοφορίες αρκετές, το ερώτημα είναι αν θα καταφέρει κάποιος να κάνει το μπαμ και να περάσει στο μεγάλο κοινό και να ξεφύγει από το στενό πλαίσιο των φίλων του. Οι συναυλίες στην Ελλάδα είναι μια πονεμένη ιστορία που δύσκολα μπορείς να εξηγήσεις, πώς είναι δυνατόν με μηδενική σχεδόν προβολή να γεμίζουν το θέατρο Ρεματιάς οι Cocorosieκαι το κοινό να αδιαφορεί για μεγάλα ονόματα που αλλού γεμίζουν στάδια; Το μέλλον δεν διαγράφεται ρόδινο, δεν ήταν πάντως κι η πλήρης καταστροφή. Αρκεί να μην είσαι διοργανωτής.
Η ουσία είναι ότι δεν θυμάμαι τα προηγούμενα χρόνια τόσες πολλές και τόσο καλές κυκλοφορίες από Έλληνες. Η λίστα είναι ενδεικτική: Yosebu - Wait Until Dawn, Your Hand In Mine - Every Night Dreams, DJ MCD - Inner State, Sigmatropic - Dark Outside, Chromatic Sequence - 7 Μέρες Μακριά, Κωνσταντίνος Βήτα - Άργος, Tasos Stamou - Infant, The Prefabricated Quartet - Side The Saint, Mary and The Boy - Mary and The Boy, Abbie Gale - 2, Dr. Atomik - Dr. Atomik, Blue Pilots Project - Flight For Everyone, Nikko Patrelakis - Echo, Parallel Worlds - Obsessive Surrealism, The Callas - D.I.Y., Ρόδες - Silent Disco, Mecha/Orga - 56:24, Keen - The River and The Fence, Occasional Flickers - Scattered Songs, Spyros Faros - You Don't Wanna...
σχόλια