Μισό αιώνα μετά τα Ιουλιανά του '65, που ρίξανε την κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου, ανοίγοντας τον δρόμο στους συνταγματάρχες, μια νέα «αποστασία» εξελίσσεται στην κυβερνητική παράταξη, μόνο που τώρα το πραξικόπημα που έκανε τη μισή υφήλιο να αγανακτήσει προηγήθηκε και ονομάζεται συμφωνία. Όμως δεν ευθύνονται γι' αυτό μόνο οι «κακοί» Γερμανοί, όπως και για τη δικτατορία δεν φταίγανε ακριβώς (ή μόνο) οι Αμερικανοί, άσχετα αν τακίμιασαν έπειτα. Το «#This_is_a_Coup» το προκαλέσαμε και οι ίδιοι με τις εσφαλμένες τακτικές, τις ανακολουθίες, τις συνεννοήσεις-κουφέτο και τις κομπορρημοσύνες μας. Γιατί σαν πας για πόλεμο, ακόμα και «ταξικό», δεν αρκεί να ξέρεις τον Μαρξ παπαγαλία, χρειάζεται να μελετήσεις και λίγο Σουν Τζου: «Αλαζονεία, οξυθυμία, δειλία, υπεροψία, παρατολμία είναι τα πέντε πιο επικίνδυνα ελαττώματα για έναν στρατηγό», «μια στρατηγική με τακτικούς ελιγμούς σιγουρεύει τη νίκη, τακτικοί ελιγμοί χωρίς στρατηγική εγγυώνται την ήττα», «ποτέ μην καταλαμβάνεις μια θέση απομονωμένη κι αποκομμένη από πόρους» είναι τρία ταιριαστά αποφθέγματα του Κινέζου στρατηγού που και ο Μάο εκτιμούσε. Άσε που στην Ελλάδα ουδέποτε είχαμε σοβαρό καπιταλισμό, θα σχεδιάζαμε ποτέ σοβαρό «σοσιαλισμό»; Μόνο στον υπαρκτό σουρεαλισμό διακρινόμαστε!
Άσχετα με το πόσο ρεμάλια και αναξιόπιστοι μπορεί να είμαστε εμείς, η δεσποτική, εκδικητική συμπεριφορά των ευρωπαϊκών θεσμών αμαυρώνει την εικόνα μιας ένωσης ισότιμων μελών που οφείλουν, υποτίθεται, να ομνύουν στις αξίες της δημοκρατίας, της αλληλεγγύης και του αλληλοσεβασμού (φτάνει, βέβαια, να μη χρησιμοποιούμε αυτές τις έννοιες επιλεκτικά).
Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα απορούν πώς το «όχι» του 62% κατέληξε σε «ναι σε όλα» αυτοστιγμεί. Πώς συνέβη το «Βατερλό» των Βρυξελλών, πώς το περίφημο «σχέδιο Β» που θα κατατρόπωνε τάχα τους δανειστές ήταν τελικά ασκήσεις επί χάρτου, πώς πέντε μήνες μετά την «πρώτη φορά Αριστερά» μας προκύπτει μια οιονεί οικουμενική κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας (γιατί μόνο με ψήφο «οικουμενική» μπορεί να περάσει αυτός ο απίστευτος «κατάλογος κτηνωδιών», κατά το «Spiegel»), πώς ο Δούρειος Ίππος του πολιτικο-οικονομικού εκβιασμού άλωσε εν τέλει την Αθήνα, αντί για κάποια Τροία.
Δεν ήταν, βέβαια, λίγοι όσοι, μετά τα τόσα «γυμνάσια», ανάσαναν ανακουφισμένοι στο άκουσμα μιας –όποιας– συμφωνίας. Δεν αναφέρομαι σε «επαγγελματίες» ευρωπαϊστές, ούτε σε όσους μετέφεραν και το βαφτιστικό τους σταυρουδάκι σε ξένες τράπεζες –οι δεύτεροι μπορεί και να... χαλάστηκαν–, αλλά στον απλό κόσμο που βρέθηκε ξαφνικά ξεκρέμαστος κι ας ψήφισε «όχι» στη διαιώνιση της παράνοιας. Που θεωρούν ότι, εντάξει, μπορεί να χάνουμε τη ζωή, αλλά κερδίζουμε, τουλάχιστον, την επιβίωση – και βλέπουμε. Ακόμα και κήρυκες του «ναι» φρίξανε με το «πακέτο», χρειαζόμαστε όμως άμεσα τα λεφτά τους, όπως τα καταφέραμε, όχι το τελευταίο πεντάμηνο αλλά τουλάχιστον τρεις δεκαετίες τώρα. Ωστόσο, το ερώτημα παραμένει:
Ποια κυβέρνηση στον κόσμο, έστω υποτελής, θα εφάρμοζε σε καιρό ειρήνης την «αυστηρή» επανεξέταση όλων των συλλογικών διαπραγματεύσεων, ακόμα και των εργατικών κινητοποιήσεων, τη «βέλτιστη τακτική» της Ε.Ε. για τις ομαδικές απολύσεις, την έγκριση των θεσμών (Troika reloaded) για να νομοθετήσει την ανάκληση όσων ανακουφιστικών μέτρων «μονομερώς» ψηφίστηκαν μέχρι τώρα (όπως π.χ. οι εκατό δόσεις), τη δέσμευση όλης της δημόσιας περιουσίας σε μορφή ενέχυρου; Φόροι και περικοπές παντού, θα μετράς και το πεντάλεπτο στα ρέστα, ευτυχώς όμως η οικονομία θα ανακάμψει χάρη στο... άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές (μήπως, ωστόσο, να μας προβληματίσει το ότι μας ζητούνται, επίσης, πράγματα αυτονόητα για πολιτισμένες χώρες, όπως ένα βιώσιμο ασφαλιστικό και ο εκσυγχρονισμός της Δικαιοσύνης;).
Έπειτα, ναι, να «ομοψυχήσουμε», αλλά με ποιους και γιατί; Ήδη οι πρώτες δημοσκοπήσεις φέρνουν ένα 80% αντίθετο στα νέα μέτρα. Ποιος θα αναλάβει να τα περάσει, με τι κόστος, ποια προοπτική, εφόσον περάσουν από τη Βουλή; Ο Αλέξης έχει ακόμα «άστρο», τύπου το αγνό, ρομαντικό λαϊκό παιδί που πάλεψε ηρωικά με τον δράκο του παραμυθιού κι ας λαβώθηκε, όμως ο ΣΥΡΙΖΑ πάει για πολυδιάσπαση. Θα τον συγκρατήσει κάπως με «έξυπνο» ανασχηματισμό, θα συμπλεύσει σε τυχόν οικουμενική, θα ξανάχουμε εκλογές, θα πρωθυπουργεύσει άλλος, ποιος; Κι αν ούτε τώρα λογοδοτήσει το σύστημα της διαπλοκής που αβάνταρε την κρίση, τότε πότε; Το βέβαιο είναι ότι έρχεται βαρύς κοινωνικός καύσωνας.
Αλλά το «πραξικόπημα» του Grexit αφορά, κατ' αρχάς, την ίδια την ευρωπαϊκή ιδέα. Άσχετα με το πόσο ρεμάλια και αναξιόπιστοι μπορεί να είμαστε εμείς, η δεσποτική, εκδικητική συμπεριφορά των ευρωπαϊκών θεσμών αμαυρώνει την εικόνα μιας ένωσης ισότιμων μελών που οφείλουν, υποτίθεται, να ομνύουν στις αξίες της δημοκρατίας, της αλληλεγγύης και του αλληλοσεβασμού (φτάνει, βέβαια, να μη χρησιμοποιούμε αυτές τις έννοιες επιλεκτικά). Ήδη οι Γάλλοι, ακόμα και οι Γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες, διαπιστώνουν ότι κάτι «βρομάει» άσχημα. Η φούσκα του χρέους θα ξανασκάσει. Έπειτα, πόσες άλλες χώρες, βλέποντας αυτά, θα σπεύσουν στην ευρωζώνη, όσο «τακτοποιημένες» κι αν είναι; Κι αν τελικά το ευρώ δεν έχει μέλλον; Αλλά αφήνω τις εικασίες σε πιο ειδικούς. Σημασία έχει, κατ' αρχάς, για μας εδώ να βρούμε τον δρόμο για τη μεταπολίτευση δίχως να χρειαστεί να λουστούμε καμιά χούντα.
σχόλια