Με τη γάτα αυτή με συνδέει μια περίοδος της ζωής μου. Έμενα μόνος, μετά από 14 χρόνια συγκατοικήσεων, και έπρεπε να ασκηθώ αίφνης σε πολλά πράγματα: τις ανάγκες της καθημερινότητας. Επειδή δεν τα πολυκατάφερνα, ήμουν στα κάτω μου. Έμενα σε ένα σπίτι που υπολειτουργούσε. Βαριόμουνα ακόμα και να βάλω γλόμπους. Κάθε Δευτέρα που ερχόταν μια γυναίκα, σκούπιζε και με μοιρολόγαε. Με εκνεύριζε πολύ ο οίκτος της – ευτυχώς, αποφάσισε μια μέρα να βγει στη σύνταξη. Και ησυχάσαμε κι αυτή κι εγώ.
Με λίγα λόγια, έχω περάσει και καλύτερα. Όσο κι αν βλόγαγα την ελευθερία μου, βρισκόμουν σε μια έξαρση μισανθρωπίας.
Από εκείνη την περίοδο που ήταν θολή (πρώτον επειδή το έτσουζα, δεύτερον επειδή δεν είχα εικόνα του εαυτού μου) θυμάμαι μόνο δυο-τρία πράγματα: τον παθιασμένο τρόπο που δούλευα για την εφημερίδα μου, ως εξωτερικός συνεργάτης. Το πολύ και ανώνυμο "γλέντι". Τα ταξίδια. Και αυτήν τη γάτα. Που με λάτρευε και τη λάτρευα, χωρίς καθόλου διαχύσεις.
Δεν τη χάιδευα ποτέ. Δεν πλησίαζε κανέναν. Αλλά όταν ξάπλωνα ξεθεωμένος να κοιμηθώ, συνήθως χαράματα, κατέβαινε από τις ταράτσες, τρύπωνε κάτω από τα σκεπάσματα και κοιμόταν στα πόδια μου. Ήταν ό,τι πιο κοντινό σε τρυφερότητα δεχόμουν.
Δεν την είχα στειρώσει. Την άφηνα να γυρνάει στις ταράτσες – συχνά οι γάτοι που την ζευγάρωναν πήδαγαν μέσα στο σπίτι και με τρέλαιναν από τα λάγνα τους γκαρίσματα. Οπότε, γεννοβόλαγε συνέχεια. Κάθε λίγο και λιγάκι τα γατάκια τα έκαναν όλα θερινά κι αυτή τα παρακολουθούσε ευτυχισμένη. Δεν με πείραζε. Δεν είχα έπιπλα, ούτε πράγματα που φοβόμουν μη γίνουν χάλια. Δεν υπερβάλλω αν υπολογίσω ότι πρέπει να γέννησε πάνω από 40 γατάκια.
Μ' άρεσε που ήταν συντονισμένη μαζί μου. Ολιγαρκής. Compagnon de misère. Με κοίταζε σοβαρά, με έλεγχε, με εξέταζε όταν καθόταν απέναντί μου στον καναπέ. Αυστηρή. Αγέλαστη. Έτσι μεγάλωσε, έζησε και γέρασε. Τον τελευταίο χρόνο άρχισε τους εμετούς. Πέθανε έναν Αύγουστο που ήμουνα στα νησιά και μια άκαρδη Βουλγάρα την πέταξε στα σκουπίδια – και μου το ανακοίνωσε από το τηλέφωνο μια βδομάδα μετά.
Είκοσι χρόνια μετά, κι ενώ ζω αλλιώς και αλλού, νέες γάτες έχουν έρθει (κοινωνικές και εύκολες) – όμως αυτή η γάτα είναι η κορυφαία μου. Γιατί ήμασταν μαζί στα δύσκολα, χωρίς να το κάνουμε θέμα. Χωρίς υπερβολές και νιαουρίσματα.
Τις χαδιάρες γάτες τις κάνω κέφι. Αυτήν τη γάτα την αγαπούσα.
![[Νο39] Τα αδέσποτα](/icache/129/80/2/1188515_scan_022_1.jpg)
Ημουν,ομως,τοτε σχετικα νεος.Και η πειρα μου γυρω απο τα ζωακια αυτα αργησε να συσσωρευθει.Ομως,με τον καιρο,και μετα απο δυο ακομη σκυλακια και 4-5 γατια,συν το διαβασμα που εκανα σχετικα,συν η μελετη των "φιλοζωων"ανθρωπων,με οδηγησαν σε καποια συμπερασματα.
Πρωτον ,η σχεση του ανθρωπου με τον σκυλο ειναι η βαθυτερη,η πιο αφοσιωμενη,η πιο ουσιαστικη που μπορει να γινει.Σχεση με γατα δεν γινεται,ακομη και αν περναει ολη την ημερα της γουργουριζοντας στην αγκαλια σου.Εαν παψεις να την ταιζεις,εαν την χτυπησεις,η εαν λειψεις πανω απο ενα μηνα απο το σπιτι,γινεσαι ενας αγνωστος σε αυτην.Για να μην πω κατι χειροτερο.Καμμια απολυτως σχεση με τον σκυλο.
Οσο για τους "επιλεκτικους"φιλοζωους,αυτους δηλαδη που αγαπουν μονον ενα ειδος ζωου,εχω να πω μονον τα εξης.
Αν συναντησετε ανθρωπο που λατρευει μονον τους σκυλους,ειναι ανευ σημασιας.Αν,ομως,εχετε σχεση με καποιον που λατρευει τις γατες αλλα απεχθανεται τα σκυλια και τα αλλα ζωα,να ειστε προσεκτικοι μαζι του.Συνηθως κατι δεν παει καλα.Στην καλυτερη περιπτωση ενδιαφερεται μονον για τον εαυτο του.Στην χειροτερη,προσεχετε.