Πρώτα έσπασε ο κοινωνικός ιστός. Οι Έλληνες έπαψαν να νιώθουν μέρος ενός συνόλου, – αν και δεν ένιωθαν ποτέ, νομίζω, γνήσια παιδιά αρματολών και κλεφτών.
Όλα στην Ελλάδα προήγαν ανέκαθεν τον εγωισμό και τη διχόνοια: από τις Πόλεις-Κράτη των αρχαίων, μέχρι τους τοπικισμούς του σήμερα. Πίσω από κάθε λόφο, πίσω από κάθε δάσος, κάθε χωριό έστηνε το δικό του πανηγύρι, χόρευε το δικό του τραγούδι, είχε τη δική του γλώσσα. Πας μη συγχωριανός, βάρβαρος. Τα παιδιά μεγάλωσαν μες στην καχυποψία του Άλλου -- του γύφτου και του αλλόφυλου. Αγιασμένη ήταν μόνο η εστία του σπιτιού, οι πολιούχοι, τα ξόανα στο κέντρο της πλατείας.
Οπότε και ο κοινωνικός ιστός, αν υπήρξε ποτέ στη χοάνη της Αθήνας, ήταν μια κουρελού φτενή. Πρόχειρη. Που με την πρώτη ευκαιρία ξηλωνόταν. Στον Εμφύλιο. Και τώρα στον επόμενο εμφύλιο που προετοιμάζεται – τον οικονομικό.
Καθώς τα ψέματα τελειώνουν και η Κρίση αναδεικνύει εκ νέου τις διαφορές, oι ντόπιοι μισούν τους ξένους, οι λευκοί τους μαύρους, οι (oύτως ή άλλως δολοφόνοι) Χρυσαυγίτες την ανθρώπινη αξιοπρέπεια κ.ο.κ. -- αλλά κορυφαίο μίσος είναι ξανά το ταξικό: οι φτωχοί μισούν και απεχθάνονται τους πλούσιους και οι πλούσιοι μισούν και απεχθάνονται τους φτωχούς. Δεν πρόκειται για την παλιά, καλή καχυποψία, αλλά για κάτι πολύ πιο ορμητικό και υπόκωφο.
Με την αμείλικτη, δολοφονική ψυχρότητα του loner.
Θα περάσουν χρόνια για να δούμε τις παλιές κρυπτογαμίες: τα πλουσιόπαιδα ήδη όλο κι απομακρύνονται, χαίρονται τα προνόμιά τους πίσω από δαφνοστεφείς αυλόγυρους. Έπαψαν να εκδράμουν στα κουτούκια των φτωχών, έπαψαν να κάνουν τους απλούς. Μόνο μια μικρή υποκατηγορία πλουσίων εξακολουθεί να είναι περίβλεπτη, θέλοντας να αγαπιέται σαν φτωχή: οι πλούσιοι που πουλάνε λαϊκισμό στα media, σφαδάζοντας για το δίκιο του κοσμάκη -- μεταξύ επαύλεων και δείπνων με σαπιοκοιλιάδες. Δημοσιογράφοι και πολιτικοί οι περισσότεροι. Αυτή η κατηγορία είναι η ελεεινότερη όλων, γιατί, αντί τουλάχιστον να το βουλώνει, θέλει να αφαιρέσει από τους φτωχούς ακόμα και το τελευταίο τους προνόμιο: τoν τρόπο που αγαπιούνται μεταξύ τους.
Και τα φτωχόπαιδα είναι πάλι φτωχά και πικραμένα και έξαλλα. Ούτε αυτοκινητάρες με δάνειο, ούτε κιμπάρικα ρούχα, ούτε δανεική ντόλτσε βίτα. Ακόμα περισσότερο: ούτε καν η στοιχειώδης αξιοπρέπεια του ανθρώπου που χρειάζεται μια δουλειά κι έναν ορίζοντα. Η άνοιξη είναι πάλι σύντομη και σιωπηλή. Η σύγκριση με τους πλούσιους (μεγεθυμένη από τα φαιδρά πρότυπα) συνθλιπτική.
Οπότε, τώρα, χωρίς κοινωνικό ιστό, χωρίς έστω τη ζέστα ενός κοινού σφαγείου να τους κυκλώνει (ώστε τουλάχιστον να νιώσουν compagnons de misère), οι Έλληνες στέκονται οι μεν απέναντι από τους δε, έτοιμοι πάλι να φαγωθούνε μεταξύ τους.
Αντί να φάνε εκείνους που τους οδήγησαν εδώ.
Ή εκείνους που τους προσκαλούν σε έναν νέο κύκλο απάτης.
________
Σημ.: Το άρθρο αυτό γράφτηκε χτες πριν τη δολοφονία στο Κερατσίνι, για την έντυπη LiFO
www.facebook.com/stathis.tsagar
Μήπως ξέρετε κάποια χώρα όπου δεν υπάρχει τοπικισμός; Εγώ όχι. Μήπως ξέρετε κάποια χώρα όπου δεν υπάρχουν κοινωνικές εντάσεις και κοινωνικοί διαχωρισμοί; Κάποιος που έχει ζήσει στη Μεγάλη Βρετανία θα μπορούσε να σας πει οτι ακόμα και ο τρόπος που μιλάνε οι άνθρωποι, η προφορά τους, καθορίζει πέρα από την καταγωγή και την κοινωνική τους τάξη! Εκεί να δείτε διαχωρισμούς και περιχαράκωση.
Μήπως ξέρετε άλλη Ευρωπαϊκή χώρα πέρα από την Ελλάδα, όπου μόλις πριν από λίγα χρόνια ουσιαστικά δεν υπήρχαν δάνεια; Η γενιά των γονιών μου δεν πήγαινε διακοπές σε ξένες χώρες, τα δάνεια τούς ήταν άγνωστα και κατακριτέα και όλοι σχεδόν χτίζανε σπίτια για τα παιδιά τους. Πολύ μικροαστικό, το ξέρω, αλλά δεν συμβιβάζεται καθόλου με τους "Έλληνες που ζούσαν πέρα από τις δυνάμεις τους." Δεν ήτανε πολύ παλιά. Μόλις πριν αρχίσετε να βγάζετε τα lifestyle έντυπά σας.
Το περίεργο είναι οτι όλοι όσοι θέλουν να "γίνουμε Ευρώπη" επειδή "είμαστε όλοι καθυστερημένοι" και "πιστεύουμε στο μάτιασμα" σύμφωνα με τους αρθρογράφους σας, σήμερα κατηγορούν όλους συλλήβδην τους Έλληνες για τις πρακτικές που ισχύουν στην "πολιτισμένη" Ευρώπη από τη δεκαετία του 60: κάρτες, δάνεια, καταναλωτισμός, αποδόμηση των "παλαιομοδήτικων" αξιών κτλ.
Στην Ελλάδα αυτό κράτησε λίγο παραπάνω από 10 χρόνια. Φτωχή δικαιολογία για ό,τι συμβαίνει σήμερα. Καλύτερα να μελετήσουμε τι συνέβη στις χώρες της Λατινικής Αμερικής λίγο παλιότερα: δικτατορίες και τρομοκρατία, χέρι-χέρι με "ιδιωτικοποιήσεις" όλων των πόρων και ανεξέλεγκτο πλούτο για λίγους.
Σήμερα λοιπόν, αντί να μιλήσουμε για όσους έγιναν άρχοντες του τόπου και χρηματοδοτούν με τα κανάλια και τα έντυπά τους έναν νέο ιδιότυπο εμφύλιο μεταξύ των προβάτων που βοσκάνε επάνω στο "οικόπεδο" που αυτοί παζαρεύουν με τους νέους ιδιοκτήτες μας, επιστρέφουμε πάλι τη συζήτηση στα "πολιτισμικά" μας ζητήματα και στο αν οι φτωχοί αγόραζαν τα "δανεικά" αυτοκίνητα και το lifestyle που εσείς (όχι εσείς προσωπικά) τους πουλούσατε. Τώρα, τους κατηγορείτε πως ξαναχωρίζονται για πιο σοβαρούς λόγους από τις "φυλές" που έγραφε κάποτε το ΚΛΙΚ, αλλά δεν διαβάζω κάτι που να προσφέρει πολλά προς την άλλη κατεύθυνση.
Τέχνη εκρύει.
Προχθές, περνούσα γυρίζοντας στο σπίτι από έναν δρόμο με σχετικά στενό πεζοδρόμιο.
Περνώντας έξω από ένα καφενείο, εκνευρίστηκα που μερικοί θαμώνες είχαν βγάλει κάτι πολύ μικρά τραπεζάκια κολλημένα στον τοίχο-τα οποία δεν υπάρχει άδεια που να μπορεί να τα δικαιολογεί σε τέτοιο πλάτος πεζοδρομίου- και κάθονταν είτε σε καρέκλες, είτε στα σκαλάκια, είτε όρθιοι στη μέση του πεζοδρομίου με αποτέλεσμα να με εμποδίζει η παρουσία τους εκεί, αναγκάζοντάς με να κόψω ταχύτητα και να κάνω μερικά ζιγκ ζαγκ ανάμεσά τους μέχρι να βρω και πάλι ελεύθερο το πεζοδρόμιο και να ανακτήσω τον γρήγορο βηματισμό μου.
Το πρώτο αντανακλαστικό, ήταν να σκεφτώ, "γαμώ την Ελλάδα μου, γαμημένοι κωλοελληναράδες, αυθαίρετοι, παράνομοι και απείθαρχοι στα πάντα. Απολίτιστοι! Θέλω να φύγω επιτέλους από αυτήν την γαμοχώρα!" Αυτά ήταν τα νεύρα μου, που ανέκοψαν την ομαλή, ευθεία και ταχεία λόγω υπερέντασης μετά την δουλειά πορεία μου. Είχα να μαγειρέψω, να βάλω πλυντήριο, να συμμαζέψω και να κάνω δουλειά στο σπίτι.
Και τότε μου ήρθε στο μυαλό μια "Δυτικίστρια" αρθρογράφος που κατακρίνει τα πάντα στην Ελλάδα, ακόμα και τις μαμάδες που βυζαίνουν τα μωρά τους στο πεζοδρόμιο.
Και ξενέρωσα με τον εαυτό μου.
Και κοντοστάθηκα, τους κοίταξα πίσω μου και αναρωτήθηκα, ποιο είναι το πρόβλημά μου με αυτούς τους ανθρώπους; Και αφού τους χαζεψα για λίγο, κατάλαβα ότι αυτό που παρατηρώ είναι ένα άκρως λογικό φαινόμενο. Αυτοί οι άνθρωποι θέλανε να κάτσουνε έξω, έστω και σε αυτό το στενό δρομάκι.
Και βρήκα πως μου φταίει ότι φταίει και αυτούς.
Το στενό πεζοδρόμιο.
Σε μια συνοικία του κέντρου που χτίστηκε εντελώς ακατάλληλα για Έλληνες. Μια δυτική μαλακία για να χωρέσει την ρέμβη 5-6 ανθρώπων που τους άρεσε αμαχητί η περατζάδα και το απογευματινό αεράκι του κάθετου προς την παραλία δρόμου. Να χωρέσει μια από τις μεγαλύτερες χαρές ενός πρώιμου φθινοπωρινού δειλινού με λίγους φίλους, εκεί που υπάρχει η συνήθεια σχεδόν από πάντα εδώ, να συναθροίζεσαι με τον συμπολίτη σου, στην αγορά.
Το είδα πως να το πω, σαν να είμαι ο Ατένμπορο.
Και όλα αυτά ως συνέπεια του ότι θέλαμε για να νοικοκυρευτούμε να μοιάσουμε από κόμπλεξ σε κάτι άλλο.
Και είπα ρε γαμώτο, πόσο λίγο μας σκεφτήκαμε όλα αυτά τα χρόνια. Πόσο πολύ πρέπει να μισήσαμε αυτό που είμαστε για να το φτιάξουμε αυτό το πεζοδρόμιο.
Πόσο μεγάλο είναι το πεζοδόμιο που χρειαζόμασταν, για να χωρέσουν αυτοί, δύο σειρές τραπέζια, εγώ και μια ντουζίνα πεζοί σαν εμένα, όλοι άνετοι, με τον ήλιο που δύει να χωράει κάπου στο βάθος, στον ιδανικό δρομο, στην ιδανική πόλη, στην ιδανική Ελλάδα, που όσες και να επινοήσαμε, τελικά ενάντια της μιας και μοναδικής το κάναμε, αυτής που θα μας ταίριαζε καλύτερα, αν ακούγαμε τα κοινά μας θέλω και είχαμε εμπιστοσύνη στις χαρές μας.
Και τώρα είναι τόσο στέρεα τα κτίρια, οι πολυκατοικίες, τόσο οριστικό το σχέδιο των δρόμων, που δεν ξεγίνεται με τίποτα. Και ετσι θα θέλουμε πάντα να φεύγουμε, αφού περισσεύουμε από την παράτυπη χαρά αυτών των θαμώνων της ρέμβης, και εγώ κανένα δικαίωμα δεν έχω-με ποια χάρη άλλωστε- να τους αφαιρέσω την όπως όπως κατάκτηση τους αυτή, των λίγων μέτρων.
Είναι φορές που σκέφτομαι ότι σε όλο αυτό επάνω στέκει η παρανομία στην Ελλάδα. Στα λάθος μέτρα και μοντέλα που αξίωναν αυτοί που θα τους νοικοκύρευαν και θα τους χάριζαν την αξιοπρέπεια. Και κάναμε το λάθος και μεις να δεχόμαστε δίχως συζήτηση την δύναμη του Άλλου και των ταγών του, έναντι της δικής μας δύναμης να ορίζουμε τα πράγματα. Πόσο ταπείνωση έχει υποστεί αυτός ο κόσμος!
Και αναγκαστικά μένει να φαντάζομαι έτσι μια άλλη Ελλάδα και γω, αυτή που για να την φτιάξεις, θα πρέπει πρώτα να γκρεμίσεις αυτή που χτίστηκε.
Και αφού η Ελλάδα που οραματίζομαι με κάνει να περισσεύω, τότε είμαι αυτός ο νέος που φεύγει και μεγαλουργεί κάπου έξω. Και όλος περηφάνια κάποτε γυρνάει με τυμπανοκρουσίες και τιμωρεί για την αποστέρηση που υπέστη, και μετατρέπει αλάνες και δρόμους σε νέα, μοδάτα ευρωπαιστικά πασαλλείματα, για να πεθάνει κάποτε νικητής, που άλλαξε την Ελλάδα,¨και την έκάνε "όπως της πρέπει". Διαφορετική από αυτή που πραγματικά είναι.
http://paratiriseis.blogspot.gr/2013/09/pezodromia-pavements-in-various-countries.html
συγχαρητήρια για το μπλογκ σου.
Με έκπληξή βέβαια καθότι και καθηστερυμένα έπεσα επάνω στο άρθρο-απάντηση που έγραψες πάνω στο σχόλιό μου και μπορώ να πω ότι σε κατανοώ...
Το να υπογραμμίσω εδώ τις λέξεις
"Δυτικίστρια" (με τα εισαγωγικά να έχουν την σημασία τους)
δυτική μαλακία (και όχι δυτικό πρότυπο, καθώς πεζοδρόμια σαν το εν λόγω δεν είδα στις φωτογραφίες που δημοσίευσες, καθιστώντας αυτό το δυτικό κατιτίς στα ελληνικά μέτρα, μαλακία)
επομένως και
ΕΥΡΩΠΑΙΣΤΙΚΟ πασάλειμα (και όχι ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ αριστούργημα κατά το παράδειγμα, εννοώντας, αυτό το κάτι οσάν ευρωπαικό, σε μια αυθαίρετη, δυσλειτουργική, άχρηστη και επιπόλαιη βερσιόν του).
είναι το μόνο που μπορώ να κάνω.
Εξακολουθώ λοιπόν να φαντάζομαι δικαίως τεραστια πεζοδρόμια που να χωράει τις όμορφες συνήθειες ολονών μας. Αυτές που ασκούμε ακόμα και σε ένα πεζοδρόμιο σαν αυτό που περιέγραψα, συνήθειες του 'Ελληνα που λένε-τις προσδιόρισες πιο γλαφυρά από εμένα. Συνήθειες που χαρακτηρίζονται κακές. Χειρότερη συνήθεια από το να αγανακτείς και να αναλώνεσαι στην παρατυπία του άλλου δεν υπάρχει όμως. Γιατί αιτία της δεν είναι η χαρά του άλλου που αποστερεί την δική σου, αλλά το ότι δεν χωράν και των δυο. Γι αυτό λέω ότι φταίει το πεζοδρόμιο που έγινε μικρό. Γιατί η απολαυστικές συνήθειες θα βρουν τον χώρο τους να λάβουν χώρα. Δεν είναι καλό να καταπνίγονται και να εξουσιάζονται. Διαφωνείς;
Και είναι λογικό επομένως-πέρα από συμπαθές- να μην επιθυμώ να στερηθούν οι θαμώνες του καφενείου την χαρά τους, αλλά να μεγαλώσουν τα πεζοδρόμια, όπως και στην Δύση. Με την διαφορά ότι εδώ θα πίνουμε φραπεδιά, χαλλαρά, με τις ώρες, μέχρι να την σιχαθούμε, εκεί που μας αρέσει περισσότερο: στο άνετο πεζοδρόμιο. Αν έχεις πρόβλημα και με το πως πίνουν στην Ελλάδα τον καφέ τους, τότε έχεις βάλει πολύ ψηλά τον πήχυ, να ξέρεις όμως ότι αυτός ο πήχυς όπως εξήγησα και εξηγώ και εδώ, είναι η πηγή του κακού.
Θέλω να σου επισημάνω λοιπόν, πως άποψή μου είναι ότι δεν είμαι εγώ που υιοθετώ το κλισέ "ζήτω ο Έλληνας", αλλά μάλλον αυτοί οι "Δυτικιστές" που συντηρούν το κλισέ του Ευρώπη καλό, Ελλάδα κακό, να πάψουμε να κάνουμε τα πράγματα ελληνιστί, να τα κάνουμε όπως κάνουν έξω, οι Ευρωπαίοι...
Θα γνωρίζεις και θα καταλαβαίνεις υποθέτω, ότι ριζικό πρόβλημα στην Ελλάδα αποτέλεσε η ανώμαλη και αποπροσανατολισμένη αστικοποίηση. Το δυτικό πρότυπο καπάκι και ο δυτικισμός που επικαλούνταν πολλοί επίδοξοι της εξουσίας και λοιποί "ευεργέτες" στον Έλληνα, που τον ενδιέφεραν τα του γείτονα και το που οι άλλοι υπερέχουν(γνωστές οι αιτίες), σε αυτόν τον κομπλεξικό και καταφρονεμένο όπως περίπου αναφέρεις λοιπόν Έλληνα, του "επιβλήθηκε" ως κακέκτυπο αυτού που έπρεπε να γίνει, αποστερώντας του μια ομαλή πορεία, κατά την οποία θεωρώ ότι θα μετέφερε την συνήθεια του σοκακίου και της μικρής πλατείας του χωριού στην πόλη, σε μια ανάλογη κλίμακα. Αντλώ πίστη σε αυτό και από τις εντυπώσεις πολλών επισκεπτών στην Ελλάδα, όπως και ανθρώπων από Ευρώπη που επέλεξαν να μείνουν εδώ.
η τεκμηρίωση με τον Μάνο είναι πολύ χρήσιμη, καθότι ενισχύει το επιχείρημά μου, ότι δεν μπορεί μάλλον πλέον να γίνει και τίποτα. Το καλύτερο θα ταν να γκρεμίζονταν ολόκληρα τετράγωνα. Η παραχώρηση ιδιοκτησίας καταλήγει αθέμιτη λόγω του ανταγωνισμού στο real estate, φαντάζομαι. Συνεπώς τελείωσε το πράγμα. Οι πόλεις μας δεν μας χωράνε όλους, κάποιοι νικούν και κάποιοι χάνουν σε αυτό, κάποιοι θα γελάν κρυφά κάποιοι θα γκρινιάζουν και θα παραπονιούνται ηχηρά. Μέσα από το σχόλιο στη λάιφο αυτήν την αιώνια αντιμετώπιση θέλησα να ξεπεράσω.
Δεν θεωρώ τους πολίτες της ιστορίας αυτού του τόπου άμοιρους των ευθυνών τους, τους αναγνωρίζω όμως την δυσχερή συνθήκη να μην ξέρουν κάν σε ποιον δρόμο είναι, συνεπώς και σε ποιο σημείο του, από που ξεκινησε αυτός, και που όδευε. Το χειρότερο είναι και το ότι ουσιαστικά δεν επέλεξε συνειδητά την όποια κατεύθυνση. Επέτρεψέ μας, να το συνηδειτοποιούμε αυτό μερικοί.
Αν μη, τί καλύτερρο μπορεί να κάνει κανείς για τον εαυτό του πλέον, από το να κάτσει μια στιγμή και να αναλογιστεί τί του στέρησε το λάθος του να είναι αφελής και επαρχιώτης στην πόλη, δηλαδή απαίδευτος, αναγκαστικά καθυστερημένος. Οι ρυθμοί αστυφιλίας στην Ελλάδα όπως θα ξέρεις υπήρξαν ιλλιγγιώδεις και αναγκαστικές και βεβιασμένες, όπως και οι αντιπαροχές.
Ελπίζω να σου άλλαξα λίγο γνώμη, όχι για την θέση που παίρνεις σχετικά με το πως πρέπει να είναι οι πόλεις και τα πεζοδρόμιά τους, αλλά πάνω στην άλλη πλευρά της ιστορίας, για τον Έλληνα με τα χίλια στραβά και που τα φταίει όλα και στην αυτομαστίγωση με τον όποιο εύκαιρο νεωτερισμο έναντι ενός πιο ψύχραιμου αφουγκράσματος της πολιτισμικής ιδιοσυστασίας σου και ιδιοσυγκρασίας σου ώστε να κάνεις τα πράγματα όπως βλέπεις ότι σου ταιριάζουν τελικά. Είναι θέμα αυτοσεβασμού αυτό για το οποίο μίλησα, όχι από την πλευρά του πως πρέπει να είμαστε, αλλα το τι πρέπει να γίνουμε πλέον με βάση αυτό που είμαστε ή τέλος πάντων γίναμε.
Γιατί, αλλιώς, θα είναι πάντα όπως γουστάρει κανείς...
Γενικότερα, οι βέργες και οι βίτσες συμπαθέστατε δεν είναι τρόπος να αλλάξεις τα πράγματα.
Φτάνει πια με την ταπείνωση εκ μέρους επαιόντων. Πρέπι να εκμαιεύσει κανείς το καλό του άλλου.
Από δω και κάτω μπορώ να επαναλάβω όλο το αρχικό μου σχόλιο, απαράλλαχτο.
Χάρηκα.
ΤΝΚΣ
Aγαπητέ eumix,
Μεγαλύτερο βάρος στη φράση μου έχει το κομμάτι που αφαιρείτε: εκτός από τα δανεικά που χάθηκαν για ένα μέρος των φτωχών, λέω ότι χάθηκαν και οι δουλειές και ο ορίζοντας. Εκεί πέφτει το βάρος της φράσης μου (και της άποψής μου).
Δεν πιστεύω επ ουδενί ότι φταίνε οι φτωχοί για την κατάστασή τους, και θεωρώ τη φραση "μαζί τα φάγαμε¨μνημείο κυνισμού και φαυλότητας.
Επίσης, ασφαλώς και συμφωνώ ότι τοπικισμός υπάρχει σε πολλά σημεία του πολιτισμένου κόσμου. Αλλά, μόνο εδώ, συνδυασμένος με το ταξικό μίσος, την πόλωση (που λίγο ακραία σας φέρνει στο μυαλό τις φυλές του lifestyle!) και τα ζωώδη ενστικτα των νεοναζί οδηγεί στο στεγνό φόνο.
Tέλος, δεν αναπτύσω το "Αντί να φάνε εκείνους που τους οδήγησαν εδώ..." γιατί δεν είναι αυτό το θέμα μου σήμερα.
Ας πούμε ότι θα μου αρκούσε κατ αρχάς να μη ξαναψηφίσουν τόσοι Έλληνες ένα κόμμα που θα έπρεπε να είναι σύσσωμο στη φυλακή.
Αλλά δυστυχώς, αυτό το κόμμα το έστειλαν οι Έλληνες στη Βουλή και αν τώρα τεθεί εκτός νόμου, απλώς θα γίνει ακόμα πιο αχαλίνωτο και δολοφονικότερο.
Τυχαίο;
Μια ολοκληρη σειρα κάποτε στον (τολμώ να πω νεοναζιστικο) πλεον ΣΚΑΙ αφιερωνε επεισόδια επι επεισοδίων όχι για να συζητήσει το επιτεύγμα της επανάστασης του 1821, αλλα για να μας πει αν ξεκινησε στις 25.3.1821 15.40 λεπ΄τα ή δύο μέρες μετά ή δύο εβδομάδες μετά και αν ήταν στα Καλαβρυτα ή στηην Ηγουμενιτσα ή στην μανη ή στην καλαματα.
Πραγματα εντυπωσιακα δευτερευουσας σημασίας δηλαδη με προφανή αποδομητικό σκοπό σε εκείνη την χρονική συγκυρία.
Το ιδιο κανάλι που πρόσφατα μας πληροφορούσε για την δυνατότητα υπαρξης και "σοβαρου' νεοναζισμου.
Οι όμορφες τοποθετήσεις όμορφα διατυπώνονται. Έξοχα τα σχόλιά σας!
Τα θαλασσοδάνεια και ο φθόνος για την αγελάδα του άλλου ήταν συστατικό αυτής της χώρας από όταν ιδρύθηκε. Η ισότητα και η αξιοπρέπεια απειλούνται. Η παιδεία, η δικαιοσύνη έγιναν ταξικές. Αν δεν έχεις λεφτά τα παιδιά σου δεν θα βρουν δουλειά. Αν δεν έχεις λεφτά δεν μπορείς να βρεις δίκιο, να πληρώνεις δικηγόρους για 10 χρόνια, να πληρώσεις καν τη μήνυση για αυτόν που σε έκλεψε. Αυτές είναι οι πραγματικές διαφορές. Δεν είναι διαφορές επειδή 'γίναμε Ευρώπη' αλλά επειδή δεν είμαστε πια Ευρώπη.
Αντίθετα οι χώρες της λεγομένης Δυτικής Ευρώπης με περισσότερες εθνοφυλετικές κοινωνίες ,λόγω διαφορετικών ιστορικών συνθηκών, η ένταξη τους σε ευρύτερους πολιτειακούς σχηματισμούς (εθνικά κράτη), έγινε επί τη βάσει αφηρημένων εννοιών κυρίως πολιτικών και νομικών ( Πολιτική ισότητα ,Δίκαιο, Κοινωνικά δικαιώματα, Κοινωνικές υποχρεώσεις κ.λ.π.), τις οποίες κάθε επί μέρους μικροκοινωνία τις ενστερνίστηκε και τις εφάρμοσε ουσιαστικά στη πράξη, ώστε να λειτουργήσει η αστική δημοκρατία και η εν γένει αστική κουλτούρα , πράγματα που στην Ελλάδα είναι ακόμη ζητούμενα.
Στη μεταπολιτευτική ελληνική κοινωνία μπορεί να είχαν υποχωρήσει οι τοποφυλετικοί δεσμοί ,αλλά αναπτύχθηκαν άλλες φυλές με νέους φυλάρχους, συντεχνιακής (κυρίως κομματικής) μορφής που προτάσσουν το ίδιον όφελος και σε συνεργασία με το σύνολο του πολιτικού συστήματος το πετυχαίνουν, καλυπτόμενοι πίσω από μία κατ΄επίφασιν και ασαφή έννοια προοδευτικότητας
σε μια επιφαση προοδευτισμου αυτή η πλουσιοφτωχη ελιτ, αποδόθηκε με συνέπεια και πείσμα σε αποδόμηση οποιοδήποτε συνδετικού ιστού λοιπόν μπορούσε. Σε αυτό το πλαίσιο είδαμε την αποδόμηση συλλογικοτητων ή των κοινών μύθων -μέσω των οποίων σχηματίζονται οι συλλογικότητες - με συστηματικότητα, αφήνοντας ομως ταυτοχρονα ως ιερα και θεσφατα την ιδιοκτήσία των μέσων, τον πλουτο και τις ταξικές διαφορές.
Η στάση επομένως αυτή είναι προοδευτική ή υποκρύπτει νεοφεουδαρχία;
Το θέμα είναι μή σε πλανέψει η dolce vita και χαθείς στα μηδενικά.
Το κείμενο απλά εξαιρετικό!