Μια Κυριακή κι αυτή σε μια εβδομάδα που όλες οι μέρες έχουν κάτι από Κυριακή και μεταξύ μας την Κυριακή ποτέ δεν τη συμπάθησα... Τώρα βέβαια δεν έχω λόγο να μελαγχολήσω, περισσότερο από ό,τι ήδη μελαγχολώ και τις υπόλοιπες μέρες, γι' αυτό θα βάλω μερικές πινελιές χιούμορ περιγράφοντας τη σημερινή μέρα που συνέβη κάτι αρκετά έως και πολύ πρωτότυπο.
Αποφασίζω εν μέσω καραντίνας να κάνω μία μετακίνηση νούμερο 6, αφού πρώτα η ζυγαριά μου θύμισε λιγάκι σκληρά και απότομα τη σημασία και την ανάγκη της άσκησης στη ζωή μας. Έχω φορέσει φόρμες, έχω πιάσει τα μαλλιά μου επιμελώς ατημέλητα σε κοτσίδα κι έχω κάνει ένα ελαφρύ μακιγιάζ για να ανεβάσω λίγο το και ηθικό μου που υπέστη πλήγμα πρωτύτερα! Ταυτόχρονα όμως έχω δεχτεί απαξιωτικό βλέμμα από τον έφηβο γιο μου, το οποίο συνοδεύτηκε μάλιστα από το εξής σχόλιο: «Α, καλά! Βάφεται κιόλας για να τη δει το πολύ-πολύ ο αστυνομικός που θα τη σταματήσει!». Δεν απάντησα! Πάντως το σχόλιο εκτός από ελαφρώς καυστικό, αποδείχτηκε επίσης και προφητικό!
Έχω ξεκινήσει με το αυτοκίνητο και το χαρτί της άδειας εξόδου (στον εαυτό μου) στη θέση του συνοδηγού, να μεταβώ σε μέρος που θα μπορούσα πιθανότατα να περπατήσω με την ησυχία μου, ανενόχλητη από αδιάκριτα βλέμματα και άσκοπες συναντήσεις. Στο δρόμο -και παρόλη τη μυωπία μου- βλέπω έκπληκτη από μακριά έναν αστυνομικό να έχει μπει μπροστά μου και να μου κουνάει τα χέρια! Αυτό βέβαια μου έχει συμβεί αμέτρητες φορές στα χρόνια που οδηγώ. Η ιδιαιτερότητα της εμπειρίας αυτής όμως, ήταν άλλη! Όπως και να το κάνουμε το να σε σταματήσει αστυνομικός για έλεγχο ενώ φορά χειρουργική μάσκα και γάντια κι εσύ έντρομη να σκέφτεσαι: «Θεέ μου, πόσο εξονυχιστικά θα με ελέγξει;» ε, είναι μια εμπειρία πρωτόγνωρη, δεν μπορείς να πεις!
Τώρα, στην εποχή του Covid-19, το ζήσαμε κι αυτό!
σχόλια