Σεπτέμβριος 2010. Εκείνη την εποχή με την κολλητή μου συνηθίζαμε να βγαίνουμε στο Γκάζι. Μας άρεσαν οι δυνατές μουσικές των μαγαζιών,ο κόσμος,η περιοχή. Μια από αυτές τις μέρες ήταν κι εκείνη η Τετάρτη που τον γνώρισα. Αν και καθημερινή το μαγαζί ήταν γεμάτο,δεν έπεφτε καρφίτσα. Κάποια στιγμή,ενώ σχεδιάζαμε με την κολλητή μου πότε θα φύγουμε για κανένα διήμερο μιας και το καλοκαίρι που μόλις είχε φύγει μας είχε βρει στην Αθήνα,μου ρίχνει ένα σκούντημα."Τι είναι παιδί μου?","Κοίτα διακριτικά στο διπλανό τραπέζι,το παιδί που κάθεται με τον φίλο του σε έχει φάει με τα μάτια του!","Καλά,ας τον να κοιτάει!","Κοίτα που σου λέω και μπορεί να αλλάξεις γνώμη!".Πράγματι δεν είχε άδικο. Ήταν καστανός,αδύνατος με πράσινα μάτια και υπέροχο χαμόγελο."Εντάξει μωρέ καλός είναι!" Και συνεχίσαμε την κουβέντα περί ανέμων και υδάτων.
Η φίλη μου βέβαια ανά δυο-τρία λεπτά συνέχισε να με ενημερώνει για τις ματιές του αγνώστου. Δεν έδωσα σημασία,μπορεί να μου άρεσε αλλά αν πραγματικά ήθελε κάτι θα έκανε μια κίνηση,σκέφτηκα. Δεν πρέπει να πέρασαν δέκα λεπτά και νιώθω ένα άγγιγμα στο χέρι μου. "Συγγνώμη για την ενόχληση,έχουμε μια διαφωνία εδώ με τον φίλο μου και θέλουμε μια γυναικεία γνώμη" Πράγματι ήταν πολύ όμορφος,ξανασκέφτηκα. Αφού λύσαμε την διαφωνία λοιπόν,συστηθήκαμε."Με λένε Σ.,από Αθήνα κι εγώ αλλά μένω μόνιμα Γερμανία,σπουδάζω και παράλληλα δουλεύω εκεί. Ήρθα για να δω τους δικούς μου για καλοκαίρι,σε δυο μέρες γυρίζω πίσω." Μου πήρε λίγα δευτερόλεπτα να συνειδητοποιήσω αυτό που άκουσα. Μου έδωσε το τηλέφωνο του,του έκανα μια αναπάντητη για να κρατήσει τον αριθμό μου και μου ζήτησε αν ήθελα να βγαίναμε την επόμενη μέρα μιας και θα ήταν η τελευταία μέρα παραμονής του στην Αθήνα.
Γενικά δεν ήμουν από τους ανθρώπους που πίστευαν στους έρωτες με την πρώτη ματιά. Μέχρι τότε δυο σχέσεις είχα κάνει,22 χρονών βλέπεις, αλλά δε μπορώ να πω οτι ήμουν και τρελά ερωτευμένη. Όλα αυτά μέχρι εκείνη την νύχτα. Την επόμενη μέρα ήμουν σε μια μόνιμη νευρικότητα,δεν μπορούσα να καταλάβω πως γίνεται να έχω επηρεαστεί τόσο από κάποιον που μόλις χθες είχα γνωρίσει. Το μήνυμα που περίμενα το έλαβα το μεσημέρι. "Γεια σου τι κάνεις?Πως κοιμήθηκες?Αν έχεις χρόνο και θέλεις,έλεγα να πηγαίναμε εκείνη την βόλτα που λέγαμε χθες (μην πεις όχι!) Σ." Κανονίστηκε λοιπόν. Συναντηθήκαμε γύρω στις 11 το βράδυ,στο Σύνταγμα. Περπατήσαμε λίγη ώρα,και ύστερα κάτσαμε σε μια καφετέρια στο Γκάζι. Ο χρόνος έτρεχε τόσο γρήγορα σαν οι ώρες να είχαν μετατραπεί σε λεπτά. Δεν πέρασε στιγμή χωρίς να έχουμε κάτι να πούμε,λες και γνωριζόμασταν χρόνια. Και ήρθε κι εκείνο το πολυπόθητο φιλί...Που δεν έμοιαζε με κανένα άλλο. Από εκείνη τη στιγμή και μετά ήμουν πια σίγουρη οτι ερωτεύτηκα. Για πρώτη φορά. Εκείνο το βράδυ μείναμε μαζί μέχρι τις πέντε και κάτι το πρωί. "Ξέρεις,θα είναι δύσκολο. Μια σχέση από απόσταση δεν είναι εύκολο πράγμα. Θα μου λείπεις,θα σου λείπω. Αλλά αν το θέλεις κι εσύ,θέλω πολύ να το προσπαθήσουμε. Θα κατεβαίνω Ελλάδα,θα έρχεσαι κι εσύ Γερμανία να μένουμε μαζί,θα τα καταφέρουμε" Δεν ήξερα αν έπρεπε να χαρώ ή να στεναχωρηθώ. Πάνω που τον βρήκα,τον έχανα.
Εκείνο το πρωί που γύρισα σπίτι δεν κοιμήθηκα. Ξάπλωσα στο κρεβάτι και σκεφτόμουν. Το μεσημέρι πρέπει να με πήρε ο ύπνος για λίγο,μέχρι που άκουσα το τηλέφωνο. "Κουκλίτσα μου,μόλις προσγειώθηκα Φρανκφούρτη. Είχε καθυστέρηση η πτήση και αργήσαμε. Εσύ τι κάνεις?" Το χαμόγελο μου πήγε μέχρι τα αυτιά.Τ ις επόμενες μέρες μιλούσαμε με μηνύματα και αρχίσαμε να μιλάμε και στο τηλέφωνο-συνήθως το βράδυ-που είχε σχολάσει από την δουλειά και είχε τελειώσει το διάβασμα για το πανεπιστήμιο. Και αυτά τα τηλεφωνήματα κρατούσαν ώρες κάθε φορά .Ό ταν άκουγα την φωνή του με ένα μαγικό τρόπο τα ξεχνούσα όλα.
Μια μέρα μου πρότεινε να κάνουμε πράξη αυτό που είχαμε πει την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε στην Αθήνα. "Αν θέλεις κι εσύ,σκέφτηκα να έπαιρνα άδεια τον άλλο μήνα και να ερχόσουνα για καμιά βδομάδα. Και μετά θα κατέβω εγώ μέσα Δεκέμβρη για Χριστούγεννα." Φυσικά και συμφώνησα.."Θα γνωρίσεις το Freiburg λοιπόν!","Δεν έχω ξανακούσει αυτή την πόλη,που είναι ακριβώς?", "Είναι επαρχία της Γερμανίας,θα έρθεις αεροπορικώς μέχρι την Φρανκφούρτη κι από εκεί με το τρένο σε δυο ώρες θα είσαι στο Freiburg!" Την επόμενη εβδομάδα μου έστειλε ταχυδρομικά τα εισιτήρια του τρένου,κι εγώ πήγα να βγάλω τα αεροπορικά. Κάποιος μπορεί να θεωρούσε υπερβολικό ένα τέτοιο ταξίδι για κάποιον που δεν γνώριζα καιρό. Δε με ένοιαζε όμως,ήθελα να το ζήσω...Και επιτέλους έφτασε η μέρα της αναχώρησης για Γερμανία. Η πτήση μου ήταν κλεισμένη για το μεσημέρι της 5ης Οκτωβρίου με επιστροφή σε μια εβδομάδα ακριβώς. Μετά από 2,5 ώρες πτήση είχα φτάσει στην Φρανκφούρτη.
Αποβιβάστηκα στο Freiburg. Ήταν ήδη οκτώ το βράδυ,ώρα Γερμανίας. Ανέβηκα τα σκαλιά πηγαίνοντας προς την έξοδο του σιδηροδρομικού σταθμού,κι εκεί άρχισε να χτυπάει τόσο δυνατά η καρδιά μου,λες και θα έσπαγε. Παρ´οτι είχε πολύ κόσμο,συναντηθήκαμε σχεδόν αμέσως. Τον κοιτούσα και δίπλα δεν υπήρχε κανείς άλλος,κι ας γινόταν συνωστισμός. Πήρε τις βαλίτσες και πήγαμε με το αμάξι στο σπίτι του."Δεν το πιστεύω οτι είσαι εδώ επιτέλους!", είπε. Ούτε κι εγώ το είχα πιστέψει ακόμη,έμοιαζε με όνειρο. Το βράδυ πέρασε πολύ γρήγορα και μας βρήκε να μιλάμε μέχρι το πρωί. Τις επόμενες μέρες με ξενάγησε στην πόλη,η οποία ήταν πανέμορφη. Όλοι οι δρόμοι πλακόστρωτοι,παντού δέντρα,γεμάτη με ποδήλατα,ένας άλλος κόσμος. Και κάπου στην έκτη μέρα άρχισα να μετράω τον χρόνο αντίστροφα. Ήμουν τόσο ευτυχισμένη μαζί του που πραγματικά δεν μπορούσα να διανοηθώ οτι σε λίγες μέρες θα έφευγα. Κάποια στιγμή λύγισα."Εεε τι κάνεις τώρα?Μη μου το κάνεις αυτό,σε παρακαλώ.Ζήσε το μωρό μου,πρέπει να το χαρούμε!Σε λίγο καιρό θα ξαναείμαστε μαζί!" Είχε δίκιο,εκείνη την στιγμή ήμουν εκεί και αυτό είχε σημασία.
Την τελευταία μέρα πήγαμε εκδρομή στην Ζυρίχη,της Ελβετίας.Σ το δρόμο της επιστροφής,είδα πως κι εκείνος άρχισε να ζορίζεται και το έριξε στην πλάκα. Έκανε οτιδήποτε για να με κάνει να ξεχαστώ. Σε λίγες ώρες έπρεπε να πάμε στο σιδηροδρομικό σταθμό για να φύγω. Το κλίμα είχε βαρύνει πια τόσο που και ο ίδιος δεν είχε κουράγιο για αστεία. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την στιγμή που ανέβηκα στο τρένο,εκείνο το τελευταίο φιλί και το "Θα σε σκέφτομαι.."
Αυτές οι δυο ώρες μέσα στο τρένο έμοιαζαν με αιώνες. Άτιμο πράγμα ο χρόνος,στην χαρά τρέχει και στην στεναχώρια παγώνει. Μόλις έφτασα στο αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης με πήρε τηλέφωνο."Ούτε κι εγώ αντέχω. Από την στιγμή που έφυγες είμαι κομμάτια." Το καταλάβαινα και από την φωνή του,γι αυτό αυτή τη φορά ήμουν εγώ που προσπάθησα να ελαφρύνω το κλίμα. Δεν θυμάμαι καθόλου τις ώρες μέσα στο αεροπλάνο,το μυαλό μου είχε αδειάσει. Οι επόμενες μέρες όσο περνούσαν αντί να ελαφρύνουν την απουσία του,την έκαναν πιο έντονη. Συνεχίσαμε να μιλάμε στο τηλέφωνο. Η απόσταση όμως επηρέαζε και τους δυο μας..Είχαμε αρχίσει να απομακρυνόμαστε. Μια μέρα μου είπε ότι τον τελευταίο καιρό νιώθει ένα κενό,και πως δεν ξέρει αν μακροπρόθεσμα μπορεί να οδηγήσει κάπου όλο αυτό με την απόσταση που υπάρχει.
Στεναχωρήθηκα αλλά δεν τον αδικούσα γιατί το ίδιο κενό ένιωθα κι εγώ. Μετά από αυτή την κουβέντα,συνέχισε να μου στέλνει μηνύματα για κανένα μήνα ακόμη,αλλά η αλήθεια είναι πως τις περισσότερες φορές δεν απαντούσα μέχρι που σταμάτησε να επικοινωνεί.
Νόμιζα πως έτσι,με την διακοπή της επικοινωνίας,θα ξεχνούσα. Και ήταν το μεγαλύτερο λάθος που έκανα ποτέ. Η τελευταία φορά που μιλήσαμε ήταν τον Δεκέμβριο του 2010.Από τότε πέρασαν σχεδόν 3,5 χρόνια. Μέσα στα οποία δεν ένιωσα ούτε στιγμή αυτά που ένιωσα εκείνους τους τρεις μήνες...
