Από τότε που σε άφησα είμαι συνεχώς θλιμμένος. Η ευτυχία μου βρίσκεται κοντά σου. Συνεχώς σκέφτομαι και ζω ξανά και ξανά στη μνήμη μου τη φροντίδα σου, τα δάκρυά σου, την τρυφεράδα σου. Ζοζεφίνα, η γοητεία της συντροφικότητάς σου δίνει γέννηση σε μια φλεγόμενη και λαμπερή φωτιά στην καρδιά μου. Πότε, απελευθερωμένος από κάθε έγνοια, θα μπορέσω να περάσω δίπλα σου τον καιρό μου, να μπορώ να σε αγαπώ, να σκέφτομαι την ευτυχία μας και να σου την αποδεικνύω;
Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στο Ναπολέοντα Βοναπάρτη προς την αγαπημένη του Ιωσηφίνα. Πόσο συγκινητικά και αληθινά από έναν άνδρα που ιστορικά θα περίμενε κανείς πως το συναίσθημα δεν θα υπήρχε μέσα του. Κι όμως βλέπουμε μέσα σε λίγες σειρές την έκφραση πόσων συναισθημάτων, όμορφα και καθόλου εγωιστικά διατυπωμένων. Η θλίψη που κυριαρχεί από την έλλειψή της, η ευτυχία όταν βρίσκεται κοντά της, τα δικά της όμορφα χαρακτηριστικά όπως η φροντίδα που τον γεμίζουν και φυσικά η προσμονή να βρεθεί ξανά κοντά της.
Το γράμμα αυτό όπως και πολλά άλλα που είναι γνωστά άλλων μεγάλων ή όχι ανθρώπων εκφράστηκαν στο χαρτί αιώνες πριν. Από τη τη στιγμή που γράφτηκαν μέχρι τη στιγμή που έφτασαν στα χέρια του παραλήπτη, αντιλαμβανόμαστε πως περνουσε ένα διάστημα μηνών. Το αξιοσημείωτο είναι πως οι άνθρωποι μπορούσαν να εκφράζουν με μεγάλη ευκολία τα συναισθήματά τους ακόμα κι αν τα άτομα στα οποία απευθύνονταν βρίσκονταν πολύ μακριά ή ακόμα τα είχαν δει ελάχιστες φορές ωστόσο είχαν την ικανότητα δημιουργίας σημαντικού συναισθηματικού δεσμού. Σε άλλα βιβλία έχουμε δει εκτός από έρωτες και φιλίες να κρατάνε μέσα από την αλληλογραφία κι όχι μόνο να κρατάνε αλλά οι δεσμοί να γίνονται όλο και πιο ισχυροί.
Σε αυτή την εποχή οι σχέσεις κρίνονται από τα γραπτά μηνύματα προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσουμε το ύφος, το χρώμα και τον τόνο της φωνής του άλλου, την διάθεσή του και αντί όλα αυτά να τα ελέγξουμε με μια ζωντανή συνάντηση, την αποφεύγουμε.
Τι άλλαξε;
Στην εποχή που ζούμε όλα είναι πιο γρήγορα. Οι φιλίες, οι σχέσεις, η οικογένεια, η επικοινωνία, η διασημοτήτα τα πάντα έχουν γίνει πιο γρήγορα και ίσως πιο σύντομα. Στην εποχή του άμεσου μηνύματος αλλά και των άπειρων πια μέσων και τρόπων επικοινωνίας ο άνθρωπος έχει μείνει πιο μόνος από ποτέ. Στέλνουμε μήνυμα για να αποφύγουμε κάποιον, λύνουμε τις διαφορές μας μέσω μηνυμάτων και θα ξανατονίσω με άμεσες απαντήσεις, πετάμε υπονοούμενα στον τοίχο μας στο facebook, στεναχωριόμαστε γιατί κάποιος μας μπλόκαρε, ψάχνουμε σύντροφο από σελίδες γνωριμιών, αναζητούμε μια αλλαγή στη σχέση μας γνωρίζοντας και μιλώντας με κόσμο διαδικτυακά, ψωνίζουμε από το διαδίκτυο και πόσα ακόμα.
Όλα αυτά έχουν ένα κόστος, την απουσία ή την δραματική μείωση της κοινωνικής συναναστροφής και φυσικά την αδυναμία έκφρασης συναισθημάτων. Έχω ακούσει από πολλούς πως προτιμούν να επικοινωνούν με ανθρώπους μέσω διαδικτύου γιατί αισθάνονται πιο δυνατοί, πως μπορούν να εκφραστούν καλύτερα και ίσως με κάποια υπερβολή για τον εαυτό τους, γιατί το θεωρούν ανώδυνο. Προσωπικά θα έλεγα πως είναι ανέυθυνο. Είναι μεγάλη ευθύνη να μπορούμε να βγούμε έξω σε αυτό που λέγεται ζωή, να την αντιμετώπισουμε κατά μέτωπο και να μάθουμε μέσα από μικρές ή από μεγάλες αποτυχίες να γινόμαστε πιο δυνατοί.
Στην εποχή του άμεσου μηνύματος και φυσικά της άμεσης απάντησης ο άνθρωπος κοιτάει το κινήτο μέσα στην ημερά τουλάχιστον 30 φορές για να ελέγξει αν χτύπησε και αν έχει λάβει κάποιο μήνυμα. Σε αυτή την εποχή οι σχέσεις κρίνονται από τα γραπτά μηνύματα προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσουμε το ύφος, το χρώμα και τον τόνο της φωνής του άλλου, την διάθεσή του και αντί όλα αυτά να τα ελέγξουμε με μια ζωντανή συνάντηση, την αποφεύγουμε.
Στην εποχή του άμεσου μηνύματος βλέπουμε ανθρώπους γύρω μας με ένα τηλέφωνο στο χέρι, να πληκτρολογούν όπου κι αν βρίσκονται, στην οδήγηση, στη δουλειά, στην καφετέρια ακόμα κι αν είναι με παρέα, στην παραλία...παντού. Στην εποχή του άμεσου μηνύματος βγάζουμε selfies, κάνουμε check ins, μετράμε τα like κι εκνευριζόμαστε αν κάποιος που αναμέναμε να κάνει δεν έκανε εν τέλει.
Στην εποχή του άμεσου μηνύματος ο άνθρωπος έχει χάσει την υπομονή του με τους άλλους άνθρώπους, προσπαθεί με μια άμεση απάντηση να βάλει όρια και περιορισμούς γύρω του, κρατάει τις αποστάσεις από τη ζωή και αποτέλεσμα αυτού είναι να νιώθει και να φοβάται να τα εκφράσει. Δεν πιστεύω πως υπάρχει ποιο άσχημο πράγμα για κάποιον να έχει συναισθήματα μέσα του και προκειμένου να τα βγάλει προς τα έξω, να τα πιέζει, να τα συμπιέζει και ο ίδιος στο τέλος να τα ακυρώνει.
Στην εποχή του άμεσου μηνύματος ο άνθρωπος θα πρέπει να συνδυάσει την άμεση προσωπική επαφή, την άμεση έκφραση συναισθημάτων, την αναζήτηση της ευτυχίας μέσα από την υπομονή που χρειάζεται για να φτάσουμε σε αυτήν. Και για να το πετύχουμε αυτό χρειάζεται προσπάθεια συνεχής, πίστη στον εαυτό και στους άλλους, αλλά στόχους.
σχόλια