Μεγάλωσα με γονείς που πίστευα ότι έμοιαζαν με τους γονείς που όλα τα παιδάκια είχαν. Ή
μάλλον είχαν και κάτι ακόμη…ήταν τέλειοοιοιοιοιοιοι και πολύ καλοί άνθρωποι. Όλοι θα τους
ήθελαν για φίλους και όλοι θα τους θαύμαζαν στο παιδικό μυαλό μου. Ήταν οι
ήρωές μου.
Ο μπαμπάς πολύ αποτελεσματικός στη δουλειά του, καταπληκτικός
παθολόγος και η μαμά η πιο καλή του κόσμου, αν και πάντα αδικημένη από τον
σκληρόκαρδο άντρα της. Μεγαλώνοντας είχα ένα συνεχές άγχος, μία αγοραφοβία και
ένα συναισθημα ανικανοποίητου, ανεπάρκειας και φυσικά μειωμένη αυτοπεποίθηση.
Ά..και ένα μόνιμο και αδιαόρατο άγχος. Και ενοχές…μόνιμες ενοχές για τα πάντα.
Όταν ωρίμασα πια, εντελώς τυχαία έμαθα την ύπαρξη της ναρκισσιστικής διαταραχής. Οι ναρκισσιστές, δεν ενδιαφέρονται για κανέναν άλλο εκτός από τον εαυτό τους και δεν αγαπούν τελικά κανέναν, ούτε καν τα ίδια τα παιδιά τους. Χαρακτηριστικά γνώρίσματα του ναρκισιστή είναι τα ακραία συναισθήματα: είτε όλα είναι τέλεια, είτε όλα κατεστραμένα. Ή ένας άνθρωπος είναι άγγελος, ή είναι ένα μοχθηρό πλάσμα που μηχανοραφεί πίσω από την πλάτη τους. Οι ναρκισιστές χρείάζονται συνεχή προσοχή (και την αποζητούν έντονα), θαυμασμό, ειδική
μεταχείριση και υπηκόους. Λατρεύουν το ρόλο του μάρτυρα και ξετρελαίνονται όταν καταφέρνουν να σε πείσουν ότι ευθύνεσαι για τα βάσανά τους.
Αδιαφορούν για τους άλλους και τα συναισθήματά τους, αλλά είναι άσσοι στο χειρισμό τους και μάλιστα με τόσο υπόγειο τρόπο που δεν το καταλαβαίνεις καν. Με κάποιο τρόπο ακολουθείς τη ζωή που αυτοί διάλεξαν για σένα, χωρίς να σε ρωτήσουν και ταυτόχρονα σε κάνουν να νιώθεις ότι αυτά ήταν τα όνειρά σου και ότι τους χρωστάς και χάρη που σε βοηθούν να τα πραγματοποιήσεις. Ά....και βέβαια πρόσεξε..κανείς δε θα σε αγαπήσει όσο αυτοί...κανέναν "άλλο" δεν πρέπει να εμπιστεύεσαι. '
Οσο συνέχιζα να διαβάζω την περιγραφή της ναρκισσιστικής διαταραχής, http://www.mayoclinic.com/health/narcissistic-personality-disorder/DS00652/DSECTION=symptoms, τόσο περισσότερο έβλεπα μπροστά μου την ηρωίδα (μπλιάχ) ελληνίδα μάνα. Μάλιστα αναρωτιόμουν... υπάρχουν δηλαδή και άλλου τύπου γονείς? Γιατί εγώ δεν έχω δει κάνέναν.
Και στη συνέχεια, σκέφτηκα, μήπως... είμαστε μιά συνολικά ναρκισιστική κοινωνία? Ανίκανη για συμπαθεια στα συναισθήματα των άλλων? Ανίκανη να ακούσει κριτική και να τη χρησιμοποιήσει δημιουργικά? Ανίκανη να ζητήσει συγγνώμη και να το εννοεί και να προσπαθεί στο μέλλον να μην επαναλάβει το λάθος της? Με τεράστια ανάγκη για μεγαλεία, με ζήλια προς τους "άλλους", με αμφιταλάντευση ανάμεσα σε αισθήματα παντοδυναμίας και ανικανότητας?
Οι ναρκισιστές δεν είναι τέρατα που γεννήθηκαν συναισθηματικά διεστραμμένοι και θα έπρεπε να εκτελούνται. Είναι άνθρωποι που είχαν και αυτοί διαταραγμένοη παιδική ηλικία και απλά επαναλαμβάνουν αυτά που έμαθαν. Το τραγικό είναι ότι είναι η μόνη ψυχολογική διαταραχή που σου θολώνει την κρίση και δε σε αφήνει να ζητήσεις βοήθεια. Καποιος όμως, κάποτε, κάτι αρχίζει να υποψιάζεται ότι πάει στραβά και από εκεί ξεκινά η αλλαγή. Μήπως ήρθε η ώρα για τη γενιά μας να υψώσει τη φωνή στους βασανισμένους γεννήτορές μας, που "όλα πια τα
στερήθηκαν για μας και εμεις τίποτα δεν εκτιμούμαι"?
Μήπως να αρχίσουμε να κοιτάμε ο ένας τον άλλο με καινούργια ματιά? Πιο ψύχραιμη? Μήπως να σπάσουμε κάπως το φαύλο κύκλο? Δεν είμαστε τόσο κακοί και χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο.
σχόλια