Ποπό. Σάββατο βράδυ. Τέσσερις το πρωί. Όλη η μέρα αδιάφορη. Μάθημα το πρωί-διπλό μάθημα-, σπίτι, φαΐ -ψάρι- , βόλτα που ακυρώθηκε, αγώνας ποδοσφαίρου του αδερφού, θείος και ξάδερφος σπίτι. Στο ενδιάμεσο κλάματα διάρκειας λιγότερο των δέκα λεπτών -απλά για να πω πως έκλαψα- , κοίταγμα στο καθρέφτη απλά για να δω την απογοήτευση την ημέρας, διάσπαρτα χαμόγελα, άγχος για ανύπαρκτο λόγο. Χαζά πράγματα. Αδράνεια. Α! Ναι ναι.. και πέντε ώρες μπροστά από τον υπολογιστή, κοιτάζοντας χωρίς λόγο την οθόνη...
Δεκαέξι χρονών και οκτώ μηνών. Η πρώτη μέρα που ένιωσα την απαίσια εφηβεία να μου ψιθυρίζει, να με σπρώχνει, να με ρίχνει κάτω και μετά να γελάει και ικανοποιημένη να φεύγει. Η εφηβεία. Ναι ναι αυτή που σκέφτεσαι. Αυτή που κατέστρεψε κι εσένα τότε. Τώρα δε θυμάσαι. Αυτή η γυναίκα, η γυάλινη γυναίκα που άλλες φορές είναι μια γριά. Άσχημη. Ετοιμοθάνατη. Και άλλες φορές είναι η πιο όμορφη κοπέλα που έχεις δει ποτέ. Εφτάψυχη πάντως. Αν ήταν φυτό,θα ήταν τσουκνίδα. Φυτό ζόρικο,όχι βολικό. Άσχημο. Δε μυρίζει,τσιμπάει. Τσιμπάει πολύ, όμως είναι τόσο ευεργετικό για τον οργανισμό. Λες έτσι να 'ναι κι αυτή; Μπα. Η εφηβεία δεν έχει τίποτα καλό. Δε μπορώ να σκεφτώ κάτι. Δε θέλω να έχει κάτι καλό αυτή. Λένε πως η εφηβεία είναι σαν ένα τούνελ που μπαίνεις και δεν έχεις ιδέα τι θα βγει από την άλλη μεριά του.
Γιατί να είναι υποχρεωτικό στάδιο στην ζωή κάποιου; Θα πω εγώ γιατί. Για να βασανίζονται οι γονείς.για να νιώθουν κάθε μέρα όλο και περισσότερο λίγοι και ανίκανοι. Αβοήθητοι μπροστά στο άκρατο και άκριτο θράσος των παιδιών τους,για να τους δίνουν κάθε μέρα χαρτζιλίκι το οποίο με σταθερούς και ταχείς ρυθμούς αυξάνεται,για να κλαίνε οι ''έφηβοι'', για να δικαιολογούνται οι ανωριμότητες τους με τη νοοτροπία ''έλα μωρέ, στην εφηβεία όλα επιτρέπονται και συγχωρούνται'', για να πέφτουν οι νέοι στα ναρκωτικά, για να καπνίζουν περισσότερο και από ένα χρόνια 55χρονο καπνιστή, για να βρίζουν σαν νταλικέρηδες, να ερωτεύονται-ή μάλλον να ψευτο-ερωτεύονται, για να θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο και τελικά ούτε τα κανάλια την τηλεόρασης τους να μην μπορούν να αλλάξουν χωρίς οδηγίες χρήσης,για να ξεχνάν να σκέφτονται, για να..., για να..., για να...
Και μετά; Ή μάλλον το κακό ξεκινάει από την προ-εφηβεία. Από την πέμπτη περίπου δημοτικού έως δε ξέρω ακριβώς ποια ηλικία. Ίσως μέχρι τον επόμενο τίτλο των 18 χρονών. Και μετά τι; Ενήλικας; Ποιος θα είναι ενήλικας; Κανένας δε πρόλαβε μέσα στην ανωριμότητα και την επιπολαιότητα να ωριμάσει και ξαφνικά του ζητείται ή μάλλον απαιτείται να αναλάβει τη ζωή του, γιατί η γυάλα ξαφνικά έσπασε, να φτιάξει οικογένεια, να στηρίξει την οικογένεια του, να εξελιχθεί μέσα σε αυτήν, να επικοινωνεί μέσα σε αυτή, να μοχθήσει γι'αυτή, να ζει γι'αυτή-γιατί η οικογένεια είναι το παν- .
Όμως οι άνθρωποι πεθαίνουν έφηβοι με ένα τσιγάρο στο ένα χέρι και ένα κινητό τελευταίας τεχνολογίας στο άλλο. Εγκλωβισμένοι. Πιάνονται χέρι-χέρι με τη γριά. Τη τσουκνίδα που τους στέρησε την ελευθερία, την ανεξαρτησία,την έγκαιρη ενηλικίωσή τους. Ορίστε ο λαός μας.
Μετά από αυτό, ''ενήλικας πια'', επανέλαβε μετά από εμένα: ''Είμαι ελεύθερος.''
σχόλια