Η συνειδητοποίηση του λάθους εγείρει ένα ντόμινο αρνητικών σκέψεων. Το λάθος μας βαραίνει ακόμα περισσότερο όταν συνειδητοποιούμε ότι ούτε το παρελθόν αλλάζει, ούτε το μέλλον προβλέπεται. Μοιάζει σίγουρα λυτρωτικό να μπορούσαμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω ώστε να αποφύγουμε τις όποιες κακομεταχειρίσεις μας αλλά και να είχαμε μία κάποια απόδειξη ότι το μέλλον θα είναι καλύτερο. Συνηθίζουμε να ψάχνουμε λύσεις σε χρόνους που δεν υπάρχουν πια εκεί για εμάς, σε χρόνους υποθετικούς, φαντασιακούς. Στην περιπλάνηση μόνο στο φαντασιακό κανένας δεν βρήκε το δρόμο του παρά μόνο χάθηκε ακόμα περισσότερο. Ο χρόνος που αξίζει να εμμένουμε είναι ο παροντικός. Ο χρόνος του λάθους μας; Ναι αυτός. Ο αληθινός χρόνος, αυτός που έχει καθοριστεί όπως πρέπει από το παρελθόν και που χτίζει –όχι εύχεται- ένα ευτυχέστερο μέλλον. Ο μόνος ολοκληρωμένος χρόνος, η μόνη ολοκληρωμένη κατάσταση. Αυτός ο χρόνος που φτιάχτηκε από όλους τους χρόνους, από όλες τις καταστάσεις, γιατί το παρόν εμπεριέχει και το παρελθόν και την υπόνοια του μέλλοντος.
Όταν επωμιστώ το πώς έχουν τα πράγματα στη ζωή μου, αποδεχτώ τον εαυτό μου με τα λάθη του, τις αστοχίες και αποτυχίες του, μόνο τότε θα γνωρίσω τον κόσμο.
Σε κακά νέα, ο παροντικός χρόνος μοιάζει αδίστακτος στη διάρκεια του συνομιλείν μας. Δεν έχει το όπλο του παρελθόντος που είναι το ξεθώριασμα της μνήμης και του πόνου ούτε το όπλο του μέλλοντος που είναι η ελπίδα. Παρά ταύτα, ούτε η ένταση του συναισθήματος θα έπρεπε να μας τρομάζει ούτε θα έπρεπε να αντιμετωπίζουμε την ελπίδα ως πλάνο, ως σχέδιο. Τίποτα από αυτά τα όπλα δεν προσφέρει την αλλαγή. Η αλλαγή είναι η λέξη κλειδί στη λύση των προβλημάτων μας, στην απάλυνση του πόνου, στην αποδοχή των λαθών μας. Η αλλαγή έρχεται μέσω της απόφασης και η απόφαση ανήκει στο παρόν. Ξέρετε, είναι αυτή που ξεχνάμε να πάρουμε όσο αναλωνόμαστε στο πως θα μπορέσουμε να αλλάξουμε καταστάσεις που δεν αλλάζουν πια. Μα γιατί το ότι μία κατάσταση δεν αλλάζει μας αναστατώνει τόσο; Ο Μερλώ-Ποντύ θα γράψει στη «Φαινομενολογία της Αντίληψης» :
«Την ελευθερία μου, μπορεί να την χάσω μόνο αν προσπαθήσω να ξεπεράσω τη φυσική και κοινωνική μου κατάσταση αρνούμενος κατ'αρχάς να την επωμιστώ, αντί να συναντήσω διαμέσου εκείνης τον φυσικό και ανθρώπινο κόσμο». Όταν, λοιπόν, επωμιστώ το πώς έχουν τα πράγματα στη ζωή μου, αποδεχτώ τον εαυτό μου με τα λάθη του, τις αστοχίες και αποτυχίες του, μόνο τότε θα γνωρίσω τον κόσμο.
Ας τολμήσουμε να σταθούμε στο παρόν και να το βιώσουμε όσο δύσκολο και να είναι. Αν χρειαστεί να κολυμπήσουμε μέσα σε κόντρα νερά, να κολυμπήσουμε. Να κολυμπήσουμε να ενδυναμωθεί το σώμα μας, να είναι έτοιμο να ισορροπήσει στο ασταθές και ανατρεπτικό έδαφος του παρόντος. Ο μόνος τρόπος να βγούμε από το αδιέξοδο, από το πρόβλημα είναι να περάσουμε μέσα από αυτό. Μεγάλη πρόκληση αλλά και μεγάλη επιτυχία όταν θα τα καταφέρουμε.
σχόλια