Όποιος γράφει βιβλία (και κατά σύμπτωση γράφω) πρέπει να είναι ευγνώμων στους επιμελητές ακόμα κι αν δε συμφωνεί μαζί τους. Εκτός αν πέσει σε πολύ κουφή περίπτωση (και κατά σύμπτωση έχω πέσει, αλλά από ευγένεια δεν έλεγα τίποτα για κάποια χρόνια και δεινοπαθούσα γιατί ήμουν ντροπαλός και υποτακτικός τότε, μέχρι που έμαθα από τρίτους ότι το άτομο είχε καταστρέψει πολλά βιβλία με τις διορθώσεις του και κάποτε εκδιώχθηκε κακήν κακώς).
Διάβασα πριν καιρό ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για τη δουλειά των επιμελητών και πιο πολύ μου έμεινε κάτι που είπε ένας σημαντικός συγγραφέας - που κριτίκαρε και βιβλία συναδέλφων του. Δεν αποκλείεται να έχει μεγάλο δίκιο...
Βασίλης Βασιλικός. «Τι είναι ένας editor; Είναι αυτός που αγαπά το έργο ενός συγκεκριμένου πεζογράφου και όταν ο τελευταίος φέρει στον εκδότη το καινούριο του χειρόγραφο, κάθεται μαζί του και το συζητάει, του προτείνει συντμήσεις, αναπτύξεις χαρακτήρων κ.λπ.» εξηγούσε σε συνέντευξή του στην «Ε», στον Δημήτρη Γκιώνη. Κι ανάμεσα στα παραδείγματα που επιστράτευε ήταν το «Και με το φως του λύκου επανέρχονται» της Ζατέλη και το «Σοφό παιδί» του Χωμενίδη, δυο «αξιόλογα» μεν μυθιστορήματα, που «θα μπορούσαν άνετα να είναι καλύτερα, μείον 250 σελίδες το πρώτο και 150 το δεύτερο»...
σχόλια