Γράμμα στον Aylan

Γράμμα στον Aylan Facebook Twitter
0

Αγαπητέ Aylan,

Πόσοι και πόσοι χρησιμοποίησαν το όνομα σου αυτές τις τελευταίες μέρες. Άρθρα, ρεπορτάζ, δελτία ειδήσεων, ολόκληρος ο κόσμος σε έμαθε μέσα σε μία μέρα. Με το μικρό σου ονομα, την ηλικία, την οικογενειακή κατάσταση. "Δωδεκάχρονο αγόρι από την Συρία βρέθηκε νεκρό στις ακτές της Τουρκίας. Ανατριχιαστικές φωτογραφίες." Δεν ξέρω γιατί έπρεπε να φτάσουμε εδώ. Δεν ξέρω γιατί έπρεπε να κυκλοφορήσει η φωτογραφία του δικού σου νεκρού σώματος για να συζητηθεί ένα θέμα που ρημάζει εδώ και χρόνια την Ευρώπη. Μήπως δεν έφταναν οι χιλιάδες νεκροί που κάθε χρόνο πνίγονταν στην Μεσόγειο- την Μεσόγειο που πλέον έχει γίνει νεκροταφείο καταπιεσμένων και φοβισμένων. Μήπως δεν έφταναν οι μαρτυρίες ανθρώπων που κατάφεραν να επιζήσουν ύστερα από αυτό το μαρτύριο και με όση δύναμη τους έμεινε μίλησαν για το λαθρεμπόριο ανθρώπινων ζωών; Μήπως δεν έφταναν τα χιλιάδες όνειρα και οράματα, οι αμέτρητες φιλοδοξίες για μια καλύτερη ζωή, μια αξιοπρεπή ζωή, ένα καλύτερο, λιγάκι πιο φωτεινό μέλλον, που πνίγηκαν μαζί με τους ιδιοκτήτες τους;

Θα μπορούσες να ήσουν αδελφός μου, ή γιος μου σε λίγα χρόνια. Θα μπορούσα να σε ξέρω και να πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο. Θα μπορούσες να ήσουν γείτονας μου. Θα μπορούσα να ήμουν και εγώ στην ίδια βάρκα με σένα. Θα μπορούσα να πνιγώ και εγώ. Θα μπορούσα να ήμουν εγώ στην φωτογραφία. Έτυχε. Έτυχε να είσαι αδελφός ενός άλλου παιδιού, γιος μια άλλης μάνας, φίλος αλλωνών.


Θα μπορούσες να είχες όνειρα. Σίγουρα είχες όνειρα. Ακόμα κι αν στα άρπαξε η βία του πολέμου, η σκληρότητα της τρομοκρατίας και του εξτρεμισμού, ο φόβος και η ανασφάλεια, είμαι σίγουρη ότι κάθε μέρα έκανες καινούργια. Μπορεί να ήθελες να γίνεις γιατρός, πολιτικός, ποδοσφαιριστής, τραγουδιστής. Διάσημος έγινες πάντως.

Θα μπορούσες να είχες όνειρα. Σίγουρα είχες όνειρα. Ακόμα κι αν στα άρπαξε η βία του πολέμου, η σκληρότητα της τρομοκρατίας και του εξτρεμισμού, ο φόβος και η ανασφάλεια, είμαι σίγουρη ότι κάθε μέρα έκανες καινούργια. Μπορεί να ήθελες να γίνεις γιατρός, πολιτικός, ποδοσφαιριστής, τραγουδιστής. Διάσημος έγινες πάντως. Σχεδόν θυσιάστηκες, γιατί έχουμε αποχαυνωθεί τόσο πολύ που μόνο τα share στο facebook μας ευαισθητοποιούν πια. Δεν μπορούμε να ανοίξουμε τα μάτια μας ακόμα κι αν αυτό που πρέπει να δούμε συμβαίνει στα νησιά που πηγαίναμε και πάμε διακοπές.

Θυμώνω. Όχι τόσο με την αδυναμία μας να δούμε την κατάσταση. Θυμώνω με την απάθεια μας, αφού την έχουμε δει. Θυμώνω που καθόμαστε στον καναπέ και "λυπόμαστε" για τον χαμό σου. Θυμώνω που δεν καταφέρνουμε να ανταποδώσουμε την θυσία σου. Θυμώνω με την Ευρώπη, που καταπατεί τα ίδια της τα ιδανικά και τις ιδέες της, πάνω στις οποίες στηρίζεται η ύπαρξη της. Θυμώνω γιατί μας πρόδωσε. Αλληλεγγύη, ανθρώπινα δικαιώματα, ανθρωπιά, έγιναν απλά όμορφες λέξεις που κοσμούν έγγραφα και ονόματα οργανώσεων. Έγιναν λέξεις σε συνθήματα, επειδή ακούγονται ωραίες και εμπνέουν. Τελικά είναι χαζό και αφελές να είσαι έστω και λίγο ιδεαλιστής. Η εξίσωση 'ανθρωπιά > εθνικό συμφέρον' μάλλον είναι για το δημοτικό, μάλλον είναι πολύ παιδική.

Και εσύ... Εσύ έγινες ένα σύμβολο, χωρίς να σε ρωτήσουμε αν θέλεις να γίνεις. Έγινες αφορμή για να συζητήσουμε. Όλοι. Από τους ισχυρούς πολιτικούς μέχρι τον περιπτερά της γειτονιάς. Σήμερα μπήκα σε ένα ταξί και ο ταξιτζής καπνίζοντας το τσιγάρο του και ακούγοντας Οικονομόπουλο μου μιλούσε για σένα. Μου μιλούσε απλά, λαϊκά, αλλά ίσως έτσι είναι καλύτερα. Δεν καταφέραμε τίποτα με την ξύλινη γλώσσα, δεν καταφέραμε τίποτα με το να ψάχνουμε την σωστή λέξη, γιατί στο τέλος χάσαμε το νόημα. Και ίσως πρέπει να σε ευχαριστούμε που μας το θύμησες, έστω και έτσι.

Και συχνά ξεχνάμε πως υπήρξαμε και μεις πρόσφυγες. Το ξεχνάμε γιατί δεν μάθαμε ποτέ ιστορία. Η αμνησία -ή η αμάθεια- σπείρει την αλαζονεία και την ψευδαίσθηση της ανωτερότητας. Είμαστε πρωτίστως πολιτικοί που μας συντηρεί η κοινή γνώμη. Είμαστε τουρίστες που μας ενοχλούν οι άστεγοι πρόσφυγες που κοιμούνται στις πλατείες που θα έπρεπε να πίνουμε καφέ. Είμαστε αστυνομικοί, που μας ενοχλούν οι "λαθραίοι" και τους ελέγχουμε με την δύναμη της εξουσίας. Ξεχνάμε όμως, ότι πρώτα από όλα, είμαστε άνθρωποι.

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Από την ΕΥΕΔ στην ΕΔΕΜ: Ο Χρήστος Νικολόπουλος γράφει για τον νέο οργανισμό διαχείρισης των πνευματικών δικαιωμάτων

Στήλες / Από την ΕΥΕΔ στην ΕΔΕΜ: Ο Χρήστος Νικολόπουλος γράφει για τον νέο οργανισμό διαχείρισης των πνευματικών δικαιωμάτων

«Το τραγούδι δεν το φέρνει ο άνεμος»: Ανοιχτή επιστολή του μουσικοσυνθέτη για το ζήτημα διαχείρισης των πνευματικών δικαιωμάτων.
ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ