ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γνωριστήκαμε ένα μήνα πρίν το lockdown.Μου έχει δείξει καθαρά ότι θέλει να είμαστε μαζί,μου το έχει πει,και θέλω κι εγώ.Απλά δεν του το έχω δείξει ξεκάθαρα,το έχω αφήσει λίγο φλου.Τώρα στο lockdown,βγαίνουμε σχεδόν κάθε μέρα για περπάτημα.Κι όταν βρεθούμε σε κάποιο σημείο που δεν είναι τόσο κεντρικό,είναι κάπως πιο ερημικό δηλαδή,κάνει κινήσεις...να με αγκαλιάσει,να με φιλήσει,τέτοια.Δεν τον αφήνω,και το δέχεται,δεν επιμένει.Το θέμα είναι ότι θέλω κι Εγώ,και δεν ξέρω τί είναι αυτό που με σταματάει.Όταν γυρίζω στο σπίτι,το μετανιώνω αλλά την άλλη μέρα τα ίδια πάλι.Με έφαγαν οι ντροπές μου,και δεν μπορώ να απολαύσω αυτό που θέλω.Και άν ήταν ο πρώτος μου,θα δικαιολογουσα αυτή μου την αντίδραση,αλλά....Μάλλον πρέπει να χαλαρώσω.

Ειμαι 47 με 3παιδια... Απο μικρο 12 ετων θυμαμαι να δουλευω... Παντα δουλευταρας! Στα 20 μια απο απολυθηκα και την αλλη μερα οικοδομή. Μεχρι τα 34 δουλεια και επενδύσεις με δανεια να κανω ενα σπιτι για το μελλον.. Παντρευομαι έρχετε η κριση το 2008 βαρανε τα δανεια κοκκινο κ εκει που ειναι να τα χασω ολα βγαίνω εξωτερικο απο το 2013 εως το 2019 και αρχίζω κ ξαναπληρωνω σωζω το ξεσπιτωμα με 3 παιδια... Πεφτει ο covid εχω κατι λεφτουδακια ειχα μια μικρη μπίζνα στην Αθήνα για φαι κ εξοδα κ σημερα μου ενημερωσανε οτι θα κλεισει η μπίζνα... Με. Λιγα λογια παλι φολα παλι αγχος παλι κρίσεις πανικού που εχω εδω και 15 χροναι κ εχω κ 3 παιδια μικρα... Η γυναίκα μου με κουβέντες συμπαραστεκετε αλλα με λογια δεν πληρωνεις λογαριασμου και 200000 ευρω δανεια.... Και λεω... Ποσο γκαντέμης ειμαι ρε πουστη μου... Τελικα πληρη αποτυχία...αναρωτιεμαι γιατι δεν μπορεί κατι ν μου παει καλα οικονομικα... Ολα λαθος τα εχω κανει?... Εχω κουραστεί πολυ να ξεκιναω ολο απο το μείον κ με προβληματα. .κ εχω δουκεψει παρααααα πολυ... Τωρα δεν εχω δυναμη... Τα παιδια μου σκεφτομαι... Αναρωτιεμαι μηοως ειμαι οικονομικός γκαντέμης??? ....εχω απογοητευτει.....

Είμαι κοπέλα 27 και έχω ένα πρόβλημα ας το πούμε που δεν μπορώ να το εξηγήσω.Δεν μου αρέσει και για την ακρίβεια ντρέπομαι να δείχνω τις πατούσες μου.Συγκεκριμενα το κάτω μέρος που πατάμε,το απο πάνω δεν με νοιάζει.Απο την άλλη όμως μου αρέσει να κοιτάζω άλλες πατούσες σχέδον επίμονα (αν τύχει,δεν είναι ότι το επιδιώκω) αλλά δεν νιώθω κάτι σεξουαλικό σε καμία περίπτωση.Ουτε έχω φετίχ,ούτε τίποτα δεν μου λέει κάτι. Τα πόδια μου τα περιποιούμαι μόνη μου τα φροντίζω είναι μια χαρά φυσιολογικά αλλά νιώθω ότι είναι πολύ αντιαισθητικο να φαίνονται οι πατούσες μου κάτι σαν ντροπιαστικό.Δεν μπορώ να το εξηγήσω καν και νιώθω άσχημα.Οταν βλέπω άλλους που τις έχουν σε κοινή θέα η πρώτη σκέψη που κάνω είναι "καλά δεν ντρέπονται;;; ενώ δεν κάνουν κάτι κακο προφανώς.Γιατι νιώθω έτσι; Το έχει κανένας άλλος;

Μια παραγγελία από μια κοπέλα η οποία φτιάχνει μόνη τις κάποια πράγματα. Τα πράγματα ήταν πολύ καλά αλλά η συσκευασία ήταν λίγο πρόχειρη έως πολύ. Τις έστειλα μήνυμα για να της πω ευχαριστώ και ότι μου άρεσαν πολύ. Της είπα επίσης ότι μου άρεσε η συσκευασία της αλλά θα ήταν πολύ ωραίο αν την έκανε πιο προσωπική, για το Μπραντ της. Γενικά της είπα 2 3 πράγματα τελείως φιλικά όπως θα τα έλεγα σε μια φίλη μου.. Της ξεκαθάρισα κιόλας ότι σε καμία περίπτωση δεν ήθελα να την μειώσω ούτε να την προσβάλω. Απλά ήθελα να βοηθήσω λίγο γιατί σαν πελάτισσα θα μου άρεσε πολύ μια πιο προσεγμένη συσκευασία, θα με έκανε να δω πιο θετικά το προϊόν. Το διάβασε και δεν μου απάντησε ποτε. Έκανα λάθος που της τα είπα? Εγώ για καλό το έκανα...

Χωρισα πριν ένα χρόνο κοντά και δεν υπάρχει μια μερα που να μην ξυπνάω κ να είναι η πρώτη μου σκέψη.Δεν ήταν η πρώτη μου σχέση ούτε η μεγαλύτερη αλλά ο πόνος που μου έχει αφήσει δεν ξεπερνιεται με τιποτα ρε παιδιά.Έχω απελπιστει.Πραγματικά αν ήξερα ότι θα κουβαλάω τέτοιο πόνο μέσα μου θα ευχόμουν να μην τον γνώριζα ποτέ.Όποιον γνωρίζω τον συγκρίνω με εκείνον.Όλα στην ζωή μου προχωράνε αλλά η ψυχη μου είναι εκεί κολλημένη.Γιατί με τσούζει ακομα ενώ έχει περάσει τόσος καιρός; Γιατί νιώθω σαν να μην πέρασε μια μέρα από ήταν χωρίσαμε; Το λέω πραγματικά με το χέρι στην καρδιά μου οτη ήταν ο μοναδικός άνθρωπος με είχε κάνει να νιώσω ευτυχία.

Θέλω επειγόντως κάποια συμβουλή!Είχα παρατήσει την πτυχιακή μου για μήνες κυρίως λόγω κακής ψυχολογίας.Τώρα το φυσάω και δεν κρυώνει.Δεν έχω επικοινωνήσει ακόμη με τον καθηγητή μου και προσπαθώ να προχωρήσω όσο μπορώ,αλλά δεν βγαίνει.Μου φαίνεται βουνό!Βλέπω επίσης όσους κατάφεραν να πάρουν πτυχίο αυτόν τον μήνα και απελπίζομαι!Μουντζώνω κάθε μέρα τον εαυτό μου για τη βλακεία που έκανα!Ο καθηγητής μου θα με ξεφτιλίσει που θα του στείλω μετά από τόσους μήνες και θα έχει και δίκιο!Είναι ένα μόνιμο άγχος!Δεν ξέρω τι να κάνω!

Τα είχαμε 1 χρόνο, τον κολλητό του και όλη τη παρέα τους φοβόταν, ήταν το ήσυχο καλό παιδί. Όμως σε εμένα έδειξε ένα πολύ καλό πρόσωπο. Σιγά σιγά όλα χειροτερευαν. Μειώσεις, περιφρόνηση, μου έλεγε έμμεσα ότι με ήθελε μόνο για το κρεβάτι και καυχιοταν που με εκμετάλλευοταν. Παραλίγο να πέσει και ξύλο. Απορεσα, του το είπα κιόλας. Πως γίνεται ένας άνθρωπος να έχει τόσο διαφορετικά πρόσωπα; στον κόσμο να είναι κύριος και στη κοπέλα του τερας;

Ποσο αβολο ειναι να συναντας παλιους φιλους στο δρομο , στη γειτονια που ομως κοψατε επαφες και ειδικα μετα απο καυγαδες και εσωτερικη εκθεση που ντρεπεσαι κιολας; Τι κανεις σ αυτη περιπτωση ; Κανουν σιγουρα ερωτησεις για τη ζωη σου που δε θες να απαντησεις αν δεν εισαι σε καλο σημειο και θυμασαι και ολα τα σκληρα λογια που ανταλλαξατε. Να αποφυγεις...φαινεται , να μιλησεις αβολο.

Εξομολογουμαι οτι μου λειπει ο πρωην μου,οχι ως συντροφος,το κομματι αυτο μεταξυ μας δεν λειτουργησε..,αλλα ως φιλος οπου οι στιγμες μας εκει ηταν πολυ ομορφες για μενα τουλαχιστον.Την στιγμη που χωριζαμε του ειχα πει οτι χανω το στηριγμα μου,και αυτο το στηριγμα ηταν οι στιγμες αυτες που ενιωθα οτι εχω εναν απιστευτο φιλο..ο μονος που μου εβγαζε την καλλιτεχνικη μου φυση,που μου ανοιγε τους πνευματικους μου οριζοντες...τεσπα...αυτος δεν ηθελε να εχουμε ουτε φιλικη σχεση..ελπιζω να ειναι καλα οπως κ να χει.

Εχθές βγήκαμε με το αγόρι μου για κάτι δουλειές που έπρεπε να κάνουμε.Σταματήσαμε και σ'ένα κατάστημα απ'αυτά που είναι ανοιχτά αυτή την περίοδο,το αγόρι μου περίμενε τη σειρά του για να μπει,κι εγώ πήγα και περίμενα παραπέρα.Κι εκείνη τη στιγμή,τυχαίνει να περνάει ο πρώην μου,κι όταν με είδε έκανε κίνηση να έρθει να μου μιλήσει.Του έκανα νόημα ότι δεν μπορώ να μιλήσω,και ευτυχώς το κατάλαβε.Ήρθε και στάθηκε σε κάποια απόσταση,έκανε ότι κοιτάζει το κινητό του,και μου είπε ότι πρέπει οπωσδήποτε να τον πάρω τηλέφωνο κι έφυγε.Τί μπορεί να θέλει μετά από 2 χρόνια που έχουμε χωρίσει και δεν είχαμε και καμμία απολύτως επικοινωνία;Ξέρει ότι έχω σχέση,και είχα μάθει ότι είχε κι εκείνος,κι όλα αυτά μέσω κοινών γνωστών.Έχω περιέργεια να δω τί θέλει,μήπως του συμβαίνει κάτι,γιατί μου φάνηκε κάπως ανήσυχος.Μπορεί να χωρίσαμε αλλά δεν είμαστε και εχθροί,και ο χωρισμός μας είχε γίνει σε πολύ καλό κλίμα.Απ'την άλλη,σκέφτομαι ότι αυτό είναι λάθος,και δεν θέλω και να μπλέξω με το παρελθόν.Ποιά είναι η γνώμη σας;