ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

αν μπορούσα θα αντάλλαζα όσα υλικά περιττά πράγματα τα οποία μου δόθηκαν σαν η πιπίλα στο μωρό, για να έχω κάτι ουσιαστικότερο. Δεν θέλω άλλο αυτή την ανελεύθερη ζωή. Γι 'αυτό καλό είναι κανείς να μην κρίνει και να μην ξεφτυλίζει κάποιον τόσο εύκολα.

Είμαι ένα άτομο που μου αρέσει πολύ να κοινωνικοποιουμε, να γνωρίζω κόσμο, να κάνω παρέες εύκολα, αυτό με ευχαριστεί. Πολλές φορές οι πιο κοντινοί μου άνθρωποι μου λένε να μην είμαι τόσο ανοιχτη, γιατί ο κόσμος είναι κακός, οι μισοί μπορει να μου μιλάνε και να με θάβουν αλλά δεν με νοιάζει. Το κακο ίσως είναι ότι τα άτομα που κάνω πιο πολύ παρέα μου δίνουν την εντύπωση ότι δεν με εμπιστεύονται πολύ, γιατί ξέρουν ότι δεν κάνω παρέα μόνο με αυτούς, αλλά δεν ισχύει σε καμία περίπτωση αυτό και δεν έχω να κρύψω κάτι, ανώνυμα κάνω αυτήν την εξομολόγηση εξάλλου.Μου είναι δύσκολο να κάνω παρέα μόνο με 2 άτομα, νιώθω κλεισμένη αλλά παράλληλα κατανοώ και την εντύπωση που δίνω του ατόμου που κάνει παρέα με πολλούς άρα δεν υπάρχει 100% εμπιστοσύνη.Τέλος, θέλω να πω ότι για όλους είναι δύσκολη η περίοδος της καραντίνας και καταλαβαίνω την ψυχολογική κατάσταση αυτών που είναι περισσότερο εξωστρεφής και κοινωνικοί.

Χθες κάναμε βιντεοκλήση με τους συγγενείς μας στο εξωτερικό και μαζευτήκαμε όλοι οι κοντινοί συγγενείς εδώ στο σπίτι Ελλάδα, για να δούμε (και να ακούσουμε όσο είναι δυνατόν) για τελευταία φορά σε εν ζωή την θεία μου, η οποία έχει λευχαιμία. Της έδωσαν ένα φάρμακο να παραμείνει για λίγο ακόμα ζωντανή, ώστε να προλάβει η οικογένεια της να την αποχαιρετήσει (λόγω covid το περνούσε όλο μόνη της στο νοσοκομείο για σχεδόν 1 χρόνο, μόνο με τον γιο της για βοήθεια). Η προθεσμία που της δίνουν οι γιατροί είναι μέχρι αύριο.Πόσο απίστευτο να βλέπεις δικό σου άνθρωπο ετοιμοθάνατο. Έτσι όπως μιλούσε... Πρώτη φορά. Σαν να βλέπω ταινία.

Ενώ ο κρυφός μου ποθος είναι να τα ακούσει εκείνος. Δεν τον ξεπέρασα. Πληγώθηκα πολύ και για μήνες νόμιζα ότι όλη αυτή η ξενερα η στεναχώρια , η συνειδητοποίηση ότι η σχέση είχε τελειώσει... Θα μετατρεπόταν σε αδιαφορία. Αδιαφορώ, δεν λέω. Αλλά νοσταλγώ. Δεν ξέρω αν μου λείπει αυτός, η όλα αυτά που ένιωθα... Αλλά βρίσκεται στην καρδιά μου. Αποτελεί πλέον ένα μικρό κομμάτι της. Δεν θέλω να ξαναγυρίσω πίσω, και ούτε να βρω κάποιον άλλον στο σύντομο μέλλον. Το μόνο που θέλω είναι να μάθω πως νιώθει πλέον αυτός ! Τίποτα άλλο.

Μου αρέσει μια κοπέλα. Πρώην συμμαθήτριά μου, με ήξερε ως το κοινωνικά άβολο άτομο που ήμουν και "κλόουν" της τάξης, κυριως στο γυμνάσιο. Είχαμε μιλήσει αρκετές φορές και με είχε απορρίψει γενναία. Πάνε περίπου 1,5-2 χρόνια που δεν έχουμε μιλήσει, πάμε και οι δύο Πανεπιστήμιο, ενώ ακολουθούμε ο ένας τον άλλον στα social. Πιστεύω πως έχω αλλάξει, έχω σοβαρευτεί, και πως μπορεί να το δει και εκείνη. Για αυτό ρωτάω εσένα, αναγνώστη, τι με συμβουλεύεις να κάνω ; (Όσο και αν φαίνεται περίεργο, ένας ξένος που δεν ξέρεις και δεν σε ξέρει, μπορεί να φανεί χρήσιμος)

Δεν θα ευχόμουν αυτή την απαίσια ασθένεια ούτε στον χειρότερο εχθρό μου. Ξυπνάω και οι σκέψεις ξεκινούν αυτόματα. Μια ουλή στο μάγουλο έχει γίνει μια ασταμάτητη σκέψη στο μυαλό μου εδώ και χρόνια. Σιχαίνομαι το ύψος μου, τα μαλλιά μου, τη μύτη μου, η λίστα δεν τελειώνει και ντρέπομαι να με βλέπουν άγνωστοι στον δρόμο.Ο κόσμος έχει μετατραπεί σε έναν τεράστιο καθρέφτη όπου κάθε ατέλειά μου είναι γιγάντια και μου τρώει όλη την ενέργεια. Πολύ άσχημος για να κάνω σχέση, για σεξ δεν το συζητώ καν... Πηγαίνω στον ψυχίατρο, παίρνω φαρμακευτική αγωγή αλλά πάλι σιχαίνομαι τον εαυτό μου.Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί απλά ξύπνησα μια μέρα και άρχισα να νοιάζομαι για την εξωτερική μου εμφάνιση. Δεν ήμουν έτσι. Ήταν το τελευταίο που με ένοιαζε τότε. Τώρα μεγάλωσα και μαζί μεγάλωσε και το μυαλό μου. Και αρρώστησε. Αρρώστησε βαριά. Παντού, στον δρόμο, στην τηλεόραση, οι άνθρωποι είναι όμορφοι ή άσχημοι στα μάτια μου. Τους κατηγοριοποιεί ο εγκέφαλός μου αυτόματα.Και τους άσχημους τους θεωρεί υποδεέστερους, μαζί κι εμένα. Μεγάλη ντροπή αυτό που γράφω αλλά είναι η αλήθεια.Δεν ξέρω γιατί μου συμβαίνει αυτό όπως ξαναείπα. Αλλά συμβαίνει. Και δεν μπορώ να το σταματήσω, παρ' ότι θέλω τόσο πολύ.Ευχαριστώ για τον χρόνο σας.

Ήθελα να την κάνω να ζηλέψει μήπως και δείξει κάποιο ενδιαφέρον,και της είπα κάτι για μιά άλλη κοπέλα.Αλλά τελικά,μηδέν εις το πηλίκο και αυτή τη φορά.Δέν έδωσε σημασία,και μόνο τις ευχές τις που δέν μου έδωσε για να είμαι με την άλλη.Ένιωσα μεγάλος ρεζίλης,ούτε στα 15 μου δέν έκανα τέτοια.Είναι δύσκολη περίπτωση αυτή η κοπέλα,σηκώνω τα χέρια ψηλά.

Με εκνευρίζει που στην σημερινή κοινωνία μετράει περισσότερο το ινσταγκραμ σου παρά η πραγματικότητα. Εγώ προσωπικά δεν ανεβάζω συνέχεια φωτογραφίες και αν ανεβάσω θα είναι σελφι γιατί δεν έχω κάποιον να με τραβάει φωτό. Απλά βλέπω ότι για να κανείς σχέση μετράει πολύ το ινστα σου ο άλλος θα σε γνωρίσει από κοντά θα κάνει την πρώτη κίνηση θα σου ζητήσει το ινστα σου και όταν δει ότι δεν έχεις ινστα μοντέλου άντε γεια.

κάποιος πριν κάνω κάτι, το κατακρίνει ή το ειρωνεύεται ή θεωρεί πως δεν θα τα βγαλω πέρα, ή ότι δεν είναι για εμένα, νιώθω ότι κολλάω. Θέλω ν' αποτινάξω αυτή την συμπεριφορά.

Καλησπέρα σας. Είμαι κοπέλα 22 χρονών και είχα σχέση 3 χρόνια η οποία κατέληξε άσχημα Πληγώθηκα γιατί με κορόιδευε και τέλος πάντων στη φάση που είμαι τώρα θέλω να βγαίνω με κανέναν που και που όποτε βαριέμαι για να περναει η ώρα και να νιώθω την ικανοποίηση του φλερτ. Δεν θέλω να γνωρίσω σοβαρα κάποιον ουτε να επενδυσω σε κάτι( οχι κραξιμο για αυτό παρακαλω) Εδώ και καιρό μιλουσα με ένα παιδι που ξέρω μέσω κοινής παρεας και μου λεγε ποσο του αρέσω και ποσο θέλει να βγουμε . Επέμενε αρκετό καιρό και είδα ότι του αρέσω στα αλήθειαΔε θα πω ψέμματα με κολακεψε αυτό αλλά δεν θέλω κάτι περα απο αυτό όπως σας είπα. Του το είπα λοιπόν. Κι άρχισε να επιμένει να βρεθούμε απλά και να δώσω μια ευκαιρία γιατί με θέλει πολυ . Του ξεκαθαρισα αυτο που θέλω και πως θέλω μόνο να περναω την ώρα μου το τονίζω αυτό. Δεν έδειξε να το παίρνει υπόψιν. Επιμένει παρα πολυ . Σε σημείο να με φέρνει σε δυσκολη θεση και να νιώθω κακιά που το κάνω αυτό. Του ξεκαθαρισα τη θέση μου δεν ξέρω τι άλλο να κάνω. Εξαφανίζομαι για μέρες χωρίς να του απαντάω στα μήνυματα η στο τηλεφωνο γιατί δε βρίσκω άλλη λυση και νιώθω πολυ άσχημα για αυτό. Αλλά τι άλλο να κάνω αλήθεια δεν καταλαβαίνει...