ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γιατί με κάποιες χειλόπιτες πονάμε τόσο ενώ άλλες τις περνάμε τόσο στο ντούκου;;;

Διορίστηκα πριν περίπου ένα χρόνο και κάτι μήνες. Μέσω ΑΣΕΠ σε μόνιμη θέση. Μετά από αρκετό χρονικό διάστημα σε δουλειές με αβεβαιότητα. Από εκείνη τη στιγμή νιώθω μια σιγουριά και μια ασφάλεια. Αντιμετωπίζω όμως κάποιες φορές και μια στενόχωρη συμπεριφορά από κάποιους γνωστούς κυρίως παλιούς συναδέλφους του στυλ: τι έγινε πως πάει το ξύσιμο, άντε μόνο εσείς πληρώνεστε που σας πληρώνουμε από τους φόρους μας, αμάν ρε παιδάκι μου 45 ετων και τώρα στα γεράματα θυμήθηκες να περάσεις ΑΣΕΠ ( ένας "φίλος"). Καταλαβαίνω ότι αυτό τον καιρό όλος ο κόσμος αντιμετωπίζει προβλήματα και ανήκω σε μια προνομιούχο κατηγορία μισθωτών που πληρώνεται κανονικά. Αλλά δεν είμαστε ολοι οι ΔΥ κοπρόσκυλα ούτε τεμπέληδες. Διαγωνισμό περάσαμε. Να είστε όλοι καλά.

Δεν ξέρω αν συμφωνεί κανένας άλλος, μόνο εγώ έχω την εντύπωση ότι οι άνθρωποι στο διαδίκτυο είναι υπερβολικά αγενείς;

και μου έχουν κάνει μεγάλη ζημιά, και εστιάζω στα φυτά στο μπαλκονάκι μου και τον πιτσιρίκο σπουργιτάκο που έρχεται κάθε μέρα και μου φτιάχνει τη διάθεση.. οι υπόλοιποι που μόνο κακό μου έχουν κάνει χωρίς να τους έχω πειράξει εύχομαι να τους γυρίσει πίσω κάποια στιγμή...

Κουράστηκα, αγανάκτησα να τα κάνω όλα μόνη μου... Μόνη μου μένω και πληρώνω τα πάντα, μόνη μου δουλεύω (έχασα και κόσμο τώρα πρόσφατα) μόνη μου κοιμάμαι, παντού και πάντα μόνη μου... Οι σχέσεις μου με τους γονείς μου δεν ήταν ούτε είναι καλές... Οκ στο τώρα που είμαι σχεδόν 34 δεν πειράζει... Θα ήθελα να βρω έναν άνθρωπο, αλλά νιώθω ότι δεν ταιριάζω με κανέναν... Δεν έχω παρέες, δεν έχω τίποτα.. Το χειρότερο όλων είναι ότι νιώθω ότι θα είμαι για πάντα έτσι... Δεν ξέρω πως να αποβάλλω αυτή την σκέψη...

η μοναξια μου, μου προκαλει φοβο.

Ειναι αληθεια οτι οι αντρες χωριζουν κ μετα απο μηνες καταλαβαινουν οτι εκαναν λαθος κ τους λειπει ο πρωην συντροφος; Εστω και αν εχουν ηδη προχωρησει σε κατι καλο; Χωρισαμε πριν 7 μηνες κ συντομα εκανε νεα σχεση η οποια απο οτι ξερω κραταει ακομα...αλλα βρεθηκαμε μεσω κοινης παρεας(για πολλοστη φορα μετα τον χωρισμο καθως ειμαστε "φιλοι") και οι γυρω παρατηρησαν νοστλαγικα βλεμματα κ χαμογελα απο την αλλη πλευρα... Καποιος να δωσει τα φωτα του

Κάνω παρέα με δύο κοπέλες καθημερινά εδώ στην πόλη μου φίλες από παλιά στο σχολείο. Αυτό που παρατηρώ είναι ότι δύσκολα μου ανοίγονται, δηλαδή τα προσωπικά τους δεν μου τα λένε οταν βγαίνουμε μπορεί να πουν κάτι προσωπικό μεταξύ τους και σε εμένα να μην μου το πουν. Νιώθω ότι μου λένε να βγούμε μόνο και μονο για να μην νιώθουν τύψεις ότι με παρατάνε. Δεν θέλω να τους πω κάτι νομιζω το καταλαβαίνουν μόνες τους. Η μία από τις δύο νιώθω μερικές φορές ότι με ειρωνεύεται με εμμεσο τρόπο. Πρέπει να απομακρυνθώ; μάλλον ναι αλλα με την καραντίνα θα πέσει πολλή μοναξιά και δεν μπορώ να κάθομαι συνέχεια σπίτι

Είναι 25 ετών, θεωρω αρκετά εμφανισιμη, μορφωμένη,με τη δουλειά μου και έναν νορμάλ χαρακτήρα.. ύστερα από 1 μεγαλη σχεση 6 χρόνων και μιας σχέσης αργοτερα 2 χρόνων αποφάσισα να μείνω single. Τον τελευταίο χρόνο όμως με δέρνει η εξής ατυχία.. οποιον γνωρίζω και μόλις κάνουμε σεξ εξαφανίζεται.. Θα βγούμε ραντεβου, θα παμε γ τρεξιμο,θα δούμε ταινίες θα υπάρχει μια Α επικοινωνία και μόλις το κάνουμε γίνονται φαντάσματα.αυτο εχει γίνει με 4 αντρες..και θεωρω πως δεν ηταν αποτελεσμα του οτι δε τ βρηκαμε στο σεξ διότι επικοινωνησαν μετα απο καιρό, για σεξ..και συνεχίζουν ολοι εως κ σημερα να μ στελνουν και να με ζαλίζουν πραγματα,αλλά τι να το κάνεις όταν κάποιος εξαφανίζεται για 1 βδομάδα ενώ το προηγούμενο βράδυ ήσασταν μαζί..;;; ξερω ποτε καοοιος θελει κατι σοβαρο κ ποτε οχι Αλλα δυστυχως εκ των υστέρων ..ομως εγω δεν ψαχνω κατι τετοιο..εχω στενοχωρηθει πολυ και τα εχω βάλει με τον εαυτό μου...οτι αλλαζω τους άντρες σαν τ πουκάμισα και πως αν συνεχίσω έτσι θ φτάσω 30 και θ εχω παει μ το μισό ανδρικό πληθυσμό..χωρίς ουσία.. Τι λάθος κάνω ρε παιδιά; εχω πέσει πολυ ψυχολογικα Όχι γιατί δεν προχώρησε σε σχέση αλλα γιατι τέτοια ατυχία.. και πραγματικά δείχνουν νορμάλ ατομα κ με ενδιαφέρον προς εμενα ..θελω να με κάνετε να νιώσω καλύτερα ειλικρινά! μεχρι και τσιγάρο ξεκινησα απο τη στενοχώρια.. νιωθω πως χανω τον εαυτό μ..εχει συμβεί Κ σε εσας;

Η μητέρα μου είναι ένας πολύ καλός άνθρωπος αν και κάποιες φορές με εκνευρίζει πολύ .. Δίνω πανελλήνιες φέτος και είναι μια κρίσιμη χρόνια για εμένα γιατί θέλω να περάσω να φύγω λιγάκι από το σπίτι ..οι γονείς μου μου είχαν πει να πάω φροντιστήριο αλλά τόσο χρόνια το βγάζω μόνη μου το διάβασμα όποτε προτίμησα να μην πάω να μην βγαίνουμε και σε έξοδα αυτούς τους δύσκολους καιρούς .. Πάμε στο θέμα μας ..την μητέρα μου την συμφέρει αφάνταστα να μην περάσω κάπου και μου το λέει συνέχεια θα πας σε ένα Ιεκ εδώ κοντά να μάθεις μια τέχνη και θα είμαστε και μαζί και είσαι μικρή να πας να μείνεις μόνη και να σπουδάσεις και καλύτερα να δώσεις του χρόνου που θα είσαι πιο ώριμη και κάτι τέτοια ..εγώ εκνευρίζομαι αφάνταστα γιατί δεν είναι αυτό που ονειρεύομαι για την ζωή μου ..η μητέρα μου έχει φάει κόλλημα να με κάνει κομμώτρια ή τεχνητρια νυχιών κάτι που εμένα προσωπικά δεν μου αρέσει καθόλου αφήστε που δεν έχω καθόλου σταθερό χέρι για να φτιάξω νύχια ..Και τώρα θα μου πείτε διάβασε να περάσεις αμ δεν είναι τόσο εύκολο .. Νιώθω μια εξάντληση και μπορώ να σας πω και τον λόγο ..πάω σχολείο γυρνάω κουρασμένη και δεν βρίσκω ένα φαγητό σπίτι από την μητέρα μου (δεν δουλεύει για να δικαιολογηθεί ) της λέω ότι πεινάω και μου λέει κάνε να φάμε κάτι στα γρήγορα εντάξει κάνω φαγητό τρώμε μετά μου λέει να μαζέψω την κουζίνα γιατί την έκανα χάλια την μαζεύω και με πιάνει μια εξάντληση που ακουμπάω μαξιλάρι και κοιμάμαι κατευθείαν όσο φασαρία και να κάνει ξυπνάω με καθόλου όρεξη για διάβασμα κ για τίποτα άλλο αλλά όπως πάντα κάτι πρέπει να μαζέψω να πλένω ρούχα να σιδερώσω κλπ + να σημειώσω ότι μαζεύω και το δωμάτιο του αδερφού μου ..περνάει και η μέρα σιγά σιγά κοιμάμαι από τις 9 γιατί δεν αντέχουν άλλο ανοιχτά τα μάτια μου ..αυτό που με στεναχωρεί πιο πολύ είναι που ακούω κάτι παιδιά στην τάξη μου ότι κάθονται και διαβάζουν με τις ώρες από απόγευμα μέχρι 11-12 το βράδυ και φαίνεται κιόλας από τις επιδόσεις τους αλλά εγώ δεν μπορώ να το κάνω αυτό δεν έχω το κουράγιο έχω βγάλει σχεδόν την μισή ύλη και δεν προλαβαίνω για παρά πάνω τα παιδιά έχουν αρχίσει να κάνουν επαναλήψεις κ εγώ δεν έχω τελειώσει ακόμα το βιβλίο και βλέπω σιγά σιγά και τα όνειρα μου να απομακρύνονται και να μένω εδώ με την μητέρα μου και να μαγειρεύω κάθε μέρα για το σπίτι και να κάνω δουλειές .. δεν είχα σκεφτεί ποτέ έτσι το μέλλον μου .. έχω μιλήσει σε μια φίλη για την μητέρα μου και όποτε πάω να πιάσω βιβλίο όλο κάτι θυμάται και μου είπε ότι είναι απαράδεκτο και όταν διαβάζει εκείνη δεν την ενοχλεί κανείς από το σπίτι ..αλήθεια δεν είναι κακιά ίσα ίσα ποτέ δεν με έχει αφήσει να μου λείψει τίποτα ούτε εκείνη ουτε ο πατερας μου απλά ώρες ώρες με νευριάζει αρκετά και δεν μπορώ να είμαι συνέχεια μαζί της