ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν το πιστεύω ότι μετά απ' όσα έζησα, όσα πέρασα, πέρυσι ίδιες μέρες, σήμερα κάθομαι κ ασχολούμαι με προβλήματα μηδαμινά. Σαν σήμερα, το 2020, διωγμένη, μέσα σ' ένα περιβάλλον με ξύλο και φωνές, και πολύ πολύ φόβο κατάφερα να φύγω. Μπήκα στο δικό μου σπίτι, ασφαλής. Με οικονομικά προβλήματα μεν, αλλά σώθηκα. Σήμερα, έχοντας καταφέρει να λύσω όλα τα προβλήματα, οικονομικά και μη, κάθομαι κ ασχολούμαι με υποκριτικές φιλίες, ζήλιες και άλλα κόμπλεξ. Δικά μου κόμπλεξ. Δεν θέλω ούτε ζωγραφιστή να την βλέπω, πόσο μάλλον να κάνουμε παρέα. Δε θέλω να του μιλάει, να υπάρχει στη ζωή που με τόσο κόπο κατάφερα να χτίσω. Ξέρεις πόσα χρόνια περίμενα έναν σωστό άνθρωπο να με γεμίσει χρώματα κι ελπίδα; Να με αγαπάει πραγματικά και να είναι εκεί όταν τον έχω ανάγκη; Κι έρχεται αυτή, μια πεταμένη στα όρια του δρόμου, να μου διαλύει αυτήν την ηρεμία. Ναι, ωραία τα κύματα παιδιά, και τ' αλατοπίπερο στη ζωή έχει τη χάρη του, αλλά φτάνει.

Γιατι το κακό πάντα υπερισχύει και επικρατεί στο τέλος;; Γιατί θα υπαρχει πάντα ενας αργόσχολος μ@λάκας που θα χώνεται και θα ανακατεύεται με κακό σκοπό και στο τέλος θα γίνεται το δικό του;; Να μην τα πολυλογω, τα εφερε έτσι η μοιρα και χωρις να του εχω δωσει το δικαιωμα εγω, ο πατερας μου κατάφερε -εκμεταλλευόμενος καποιες τυχαιες συγκυρίες-να με χωρίσει απο τον άντρα των ονείρων μου. Εξ αιτίας του τωρα δεν θα τον ξαναδώ, ούτε θα εχω ελπίδες που τόσο με ανέβαζαν. Δεν ειχαμε σχέση, μα κάτι όμορφο ψηνόταν μεταξύ μας και όλο αυτό μού είχε θεραπευσει την μακροχρόνια μελαγχολία μου. Μου ειχε κανει καλό και στο αυτοάνοσό μου.Είχα γίνει αλλος ανθρωπος. Και ηρθε ο πατέρας μου σαν οδοστρωτήρας, σαν διαολος προσωποποιημένος και ανακατεύτηκε, ενώ δεν είχε καμμιά δουλειά ν´ανακατευτεί, και κατάφερε να μας χωρίσει. Μου στέρησε τον μοναδικό αντρα που μου εχει αρεσει σε ολη μου την ζωή. Μου στέρησε τον ερωτα μου!

..και δεν μπορώ να βρω γυναίκα με τις ίδιες απόψεις... (forever alone) 37 ετων

Πάντα μου άρεσε να κάθομαι μεσα. Έχω πολλά χόμπι και ποτέ δεν βαριέμαι στο σπίτι. Πλέον όμως έχω αρχίσει να νιώθω πολύ άσχημα. Θέλω να μιλήσω και να βγω μια βόλτα με έναν άνθρωπο. Κάθε μέρα που περνάει νιώθω όλο και χειρότερα. Δεν νομίζω ότι ζητάω κάτι το τρελό. Κουβέντα, συντροφιά, ανταλλαγή απόψεων. Με τον κορονοιο όμως ακόμα και τα αυτονόητα είναι πολυτέλεια.

Θα ήθελα να ακούσω γνώμες και από τα δυο φύλα για το εξής ερώτημα μου. Τι θα απαντούσατε στον σύζυγο σας ο οποίος είναι 3 χρόνια άεργος, τον ταΐζεις τον φροντίζεις, του αφιερώνεις όσο χρόνο σου μένει μετά από δουλειά, σπίτι, παιδί και αυτός ζητάει διαζύγιο γιατί δεν του αφιερώνεις όσο χρόνο θέλει για να χορτάσει σεξ (το οποιο γίνεται επι καθημερινής βάσης btw). Ευχαριστώ πολύ

Πόσες φορές το ποιος εισαι σε έχει πνίξει;Πόσες φορες έχεις σκεφτεί τα θέλω σου και τις επιλογές σου ενοχικά; Αλήθεια, πόσες φορες έχεις νιώσει την ανάγκη να απολογηθείς ,να ζητήσεις συγγνώμη για αυτα που νιώθεις,για αυτά που σε ελκυούν αυθόρμητα;!Ακόμη, πόσες ηταν οι φορες που προσπάθησες να κρύψεις το εγω σου,να υψώσεις την μάσκα της "κανονικότητας" ή του "φυσιολογικού" στα συναισθήματά σου ,στον ευαίσθητο κόσμο σου; Ο ευαίσθητος κόσμος σου κατακρίνεται ,πληγώνεται και φθείρεται."Μαμά,μπαμπά ειμαι gay".Πόσο άπλετο θάρρος και δύναμη κρύβει αυτή η φράση;Μια δήλωση της αλήθειας σου ,το λεγόμενο ''coming out '' για τον κόσμο.Η ανακούφιση σου σταυρώνει τα χέρια με το φόβο σου και ξαφνικά στέκεσαι μπροστα στην απογοήτευση ,στην άρνηση ,στην κατάκριση στα μάτια των ανθρώπων που αγαπάς.Άπειρες ερωτήσεις "πώς " και "γιατί" και εσυ εισαι αναγκασμένος να αιτιολογήσεις κατι που δεν επέλεξες.Να απολογηθείς για την ευτυχία σου και ταυτόχρονα να παλεύεις να γίνει αποδεκτή απο τους δικούς σου ανθρώπους. Να επιλέγεις να σταθείς απέναντί τους για πρώτη φορά ειλικρινής , να τους πεις πως εισαι ερωτευμένος,πως αγαπάς ,πως εισαι ευτυχισμένος και να τρέχουν δάκρυα απο τα μάτια τους και το βλέμμα τους να κοιτάζει την αλήθεια σου με τόσο ντροπή.Ειναι λοιπον η ευτυχία τετραγωνισμένη; Τι διάσταση αποκτά οταν δίνεται απο το ίδιο φύλο και τι διάσταση έχει όταν δίνεται από το αντίθετο;Χάνει την ουσία της και το βάθος της η αγάπη; Η ευτυχία δεν κρίνεται οταν συνάδει με την δική σου. Δεν κρίνεται αν μας κάνουν ευτυχισμένοι οι ίδιοι άνθρωποι.Είναι ομως δαχτυλοδεικτούμενη αν δίνεται απο εκεί που εσυ δεν την παίρνεις. Το αίσθημα του έρωτα και της αγάπης μετατρέπεται σε ντροπή και μαζί με το εγώ σου φθείρεται και διασαλλεύεται κάθε όμορφη έννοια.Μην το επιτρέψεις.Εσύ που έχεις νιώσει τον έρωτα εσυ που έχεις αγαπήσει εκεινον η εκεινη που δεν ''επιτρέπεται'' ,εσυ που έχεις ζήσει εναν έρωτα μη αποδεκτό μόνο εσυ μπορείς να τους διδάξεις πως η αγάπη δεν εχει φύλο ,πως ο έρωτας δεν ειναι κουτάκι να επιλέξουμε και πως η ευτυχία σου δεν αφορά κανέναν αλλον παρα μονο εσένα.Να εισαι περήφανος λοιπον για εσένα και μπροστά στην απογοήτευση ,στην κριτική, σε δακρυσμενά μάτια από ντροπή να φωνάζει μέσα σου πιο δυνατά η περηφάνια γιατι στάθηκες μπροστά τους να υπερασπιστείς την ευτυχία σου.Και στέκεσαι μπροστά τους γυμνός,εκτεθειμένος και ευάλωτος σε εναν κόσμο ντυμένο απο προκαταλήψεις και στερεότυπα.Να εισαι εσυ και αν κρίνουν ποτε το εγω σου δίδαξέ τους πώς να αγαπήσουν το δικό τους!

Δεν ξέρω πως να ξεκινήσω. Αυτό που ξέρω είναι πως οφείλω μια ενημέρωση κι ένα ευχαριστώ για όλους όσοι με στήριξαν εδώ μέσα με τις ευχές και τις προσευχές τους πριν από ενάμιση χρόνο. Αρχικά να συστηθω... Είμαι η κυρά δασκάλα του σάιτ. Ο σύντροφός μου διαγνώστηκε με οξεία μυελογενη λευχαιμία πριν από ενάμιση χρόνο όταν ήμουν εδώ ενεργό μέλος, οπότε σας το εκμυστηρεύτηκα. Όπως και αρκετές σκληρές ιστορίες από το νοσοκομείο. Ευτυχώς τώρα που μιλάμε είναι καλά... Πρώτο και τελευταίο μέλημα μου ήταν να γίνει καλα με όποιο κόστος. Ο λογαριασμός ήρθε στο τέλος όμως κι ήταν βαρύς... Μόνο εμένα είχε. Και οικογένεια ειχε, αλλά... 24/7 κοντά του σε όλα εγώ. Επικοινωνία με γιατρούς, φάρμακα, βοήθεια στο μπάνιο, στον ύπνο. Στήριγμα πραγματικό. "Αν δεν είσαι εσύ κοπέλα μου δεν θα είναι ούτε αυτός". Έτσι μου έλεγαν οι νοσηλεύτριες για να μου δώσουν κουράγιο κάθε φορά που έβγαινα από το δωμάτιο να πάρω ανάσα από τη μάσκα. Πέρασα τραγικά δύσκολα. Μόνη μου μόνη μου. Ολα στην πλάτη μου. Τραγικά δύσκολα.. Το "Θα κάνουμε ο,τι μπορούμε" ακόμα βουιζει στα αυτιά μου όταν τον διέγνωσαν με δεύτερο καρκίνο. Τα ξεπέρασε όλα...Πολύ δυνατός άνθρωπος. Είναι καλό παιδί γι αυτό τον αγαπούσανε όλοι οι γιατροί και οι νοσηλευτριες όσο ήμασταν μέσα στα πόδια τους. Πήρε φροντίδα. Δύο παιδιά παλεύαμε μόνοι μας. Μας λυπούνταν. Και με ρωταγαν όλοι που είναι η οικογένεια του. Έμειναν πίσω για να μας στηρίζουν οικονομικά απαντούσα εγώ και δεν το πίστευα ούτε η ίδια. Κορίτσι μου, αν δεν είναι ζήτημα υγείας ή ακόμα και μόρφωσης, τι είναι αυτό που κραταεί μια μάνα μακριά από το παιδί της; Δεν ξέρω..Τι έλεγα; Ηξερα μόνο ότι δεν είχα επιλογή. Όσες φορές προσπάθησα να τους βάλω προ των ευθυνών τους μου έκλειναν την πόρτα. Μανα που δεν ήξερε τις θερμοκρασίες του σώματος του. Δεν ήταν μπροστά στις ανακοινώσεις. Δεν με έπαιρναν ούτε τηλεφωνο να δουν αν αντέχω πάρα μόνο 2-3 φορές συνολικά. Σ' όλα εγώ. Κοιμόμουν στο δωμάτιο σε μια πτυσσόμενη καρέκλα επί 23 μέρες, σπίτι για να κάνω φαγητό δύο φορές τη μέρα για να μην τρώει του νοσοκομείου..Πλύσιμο, σιδέρωμα σεντόνια γιατί το νοσοκομείο δεν είχε ή κι αν είχε τα αφήναμε για όσους έρχονταν από μακριά. Προσπαθούσα να ανακαλύψω αστεία να γελάει να ξεχνιέται... Κι εκείνος το κατάλαβε ότι έλειπαν και θύμωσε, μου υποσχέθηκε πως εγώ θα είμαι πάνω απ' όλα. Γιατί πάντα έλειπαν από όταν γεννήθηκε. Αλλά κατά βάθος τους δικαιολογουσε γιατί είχε συνηθίσει στην γονική έλλειψη και πίστευε πως έτσι είναι οι γονείς. Δεν είχε μάθει ποτέ στο ανάποδο, στο φυσιολογικό. Μου έλεγε ότι έχουμε ανάγκη τα χρήματα να κάνω υπομονή. Κι εγώ του εξηγούσα ότι οι πραγματικές ανάγκες είναι ΕΔΩ που είμαστε εμείς, χρήματα είχαμε κόσμο να δανειστούμε. Έναν χρόνο μετά τους συγχώρεσε, αλλά εγώ όχι. Τράβηξα τα πάθη του Χριστού, μάζεψα τα ψυχολογικά δύο ανθρώπων ( τα δικά του και τα δικά μου) και όλο αυτό το φρικτό σκηνικό που έζησα μου έμεινε αγκάθι στην ψυχή. Κι αυτός ξέχασε. Ξέχασε ποια ήταν δίπλα του και ποιοι μας κοιτούσαν από μακριά. Στην αρχή δεν το πίστευα. Όταν το συνειδητοποίησα ορκίστηκα πως ό,τι και να γίνει δεν θα βάλω κανέναν πιο πάνω από μένα. Εγώ δεν τους συγχωρώ ούτε τους ανέχομαι. Δεν τους αναγνωρίζω για γονείς πόσο μάλλον για μελλοντική οικογένεια μου. Δεν μπορώ να τους κοιτάξω στα μάτια καν. Αναρωτιέμαι πώς μπόρεσαν να μας αφήσουν μόνους μας. Με πολύ πόνο, αλλιωτικο αυτήν τη φορά, τον άφησα κι εκείνον πίσω μου. Διότι για να γίνει καλά, έχασα εγώ τον εαυτό μου, την ισορροπία μου και την ψυχική μου υγεία. Χτύπησα πόρτες, παρακαλούσα, έκλαψα ποτάμια, πήρα ηρεμιστικά, λιποθύμησα και κανένας μα κανένας τους δεν ήταν εκεί να μου δώσει ένα χέρι βοήθειας. Τι να τις κάνω τις συγγνώμες...; Πώς να χαρώ με τη χαρά τους που τον έχουν κοντά τους όταν εγώ έχασα τη δική μου γιατί αυτοί δεν είχαν τα κοτσια να αντιμετωπίσουν όλα αυτά; Τον εαυτό μου χρειάζομαι πίσω. Κι αυτό που δεν αντέχω ακόμα είναι η σκέψη πως αν ξανασυνεβαιναν όλα αυτά ΠΑΛΙ θα τα έκανα για εκείνον. Γιατί έτσι είμαι. Έχω αγάπη μέσα μου και ανθρωπιά. Και προσπαθώ να βρω τον τρόπο τώρα να είμαι εξίσου ευαίσθητη και με τον εαυτό μου με βοήθεια ειδικού. Προσπαθώ να συγχωρέσω τον εαυτό μου που τον ανάγκασα να δώσει περισσότερα απ' όσα είχε και τον αρρώστησα. Εύχομαι να είστε όλοι καλά μέσα στην παράνοια που ζούμε. Εγώ ακόμα προσπαθώ... Εις το επανιδείν.

Μόλις μετακόμισα σε μια πολυκατοικία και χρειάστηκε να ανέβω στην ταράτσα διότι είχα πρόβλημα με τον ηλιακό. Μένω στον δεύτερο όροφο και υπάρχει και τρίτος, κάθε όροφος έχει πολλά σπίτια. Η πολυκατοικία ανήκει σε 3 αδέρφια που δεν μιλάνε μεταξύ τους και δεν υπάρχουν κοινόχρηστα για καθαριότητα. Ανεβαίνοντας την σκάλα του 3ου με αηδία αντίκρισα ότι ο ιδιοκτήτης του 3ου έχει γεμίσει την σκάλα που οδηγεί στην ταράτσα με ακαθαρσιες του σκύλου του και σκουπίδια. Υπήρχαν και ψωφιες κατσαρίδες. Μίλησα με τον ιδιοκτήτη μου και μου ειπε πως αυτός έτσι ειναι χρόνια και δεν αλλάζει και να φωναξω το υγειονομικο. Πραγματικά δεν ξέρω τι να κάνω. Είμαι κοπέλα με ενα σκυλάκι και φοβάμαι την αντίδραση τους εαν τους μιλήσω (αυτός και ο γιος του).

Είχα δίπλα μου το ομορφότερο κορίτσι που είχα ποτέ. Με ενθουσίαζε η όψη της απίστευτα. Ένιωθα απίστευτη έλξη και ένιωθε και αυτή το ίδιο. Πράγμα σπάνιο αν το καλοσκεφτείς. Ακόμα σπανιότερο ήταν το γεγονός ότι ήμασταν και οι δύο τρελά ερωτευμένοι ο ένας με τον άλλον. Με αγαπούσε πολύ και μου το έδειχνε με κάθε τρόπο. Κι εγώ την αγαπούσα πάρα πολύ αλλά δεν ήξερα πως να το δείξω. Αφιέρωνα όλο μου το χρόνο σε αυτήν γιατί πάντα μου άρεσε να μου μιλάει και να μου ανοίγεται. Δεν ήξερα ότι σκεφτόταν ότι εγώ δεν της ανοιγομαι. Εγώ δεν ήθελα να μοιράζομαι όμως τα προβλήματα μου (και δεν είχα κιόλας). Ήθελα απλά μια ζεστή αγκαλιά και μια φωνή που θα μου πει ότι με αγαπάει. Μέσα σε 4 μήνες καραντίνας στο σπίτι, η μοναδική φωνή που με ηρεμουσε μες στη μέρα ήταν η δική της. Τότε δεν είχα προβλήματα. Τα ξεχνουσα όλα. Και ένιωθα ότι είχα δίπλα μου έναν άνθρωπο που νοιάζεται για μένα και νοιάζομαι κι εγώ γι αυτόν. Μακαρι να ήμουν τόσο ρηχός όσο νόμιζε. Μακάρι να με ένοιαζε μόνο το σεξ. Μακάρι να μην σε αγαπούσα τόσο. Μακάρι να μπορούσα να σου ανοιχτω. Με δάκρυα στα μάτια λέω σε όποιον το δει ότι ένας άνθρωπος με κατάθλιψη δεν ξέρει να ανοίγεται. Ούτε στο άλλο του μισό. Σε αγαπώ ακόμα. Να το θυμάσαι.

Θα ηθελα την γνωμη ανθρωπων που βλεπουν πιο αντικειμενικα τα πραγματα. Ειμαι 3ο ετος σε σχολη θετικης κατευθυνσης που δεν μ αρεσει αλλα τα παω πολυ καλα (δεν χρωσταω μαθηματα και παιρνω καλους βαθμους ) , ωστόσο δεν μπορω να φανταστω να κανω κατι στο μελλον που αφορα αυτην την σχολη ( εκτος απο ιδιαιτερα στο μαθημα) ...εχουν μεινει 3 μηνες για πανελλαδικες και ειναι λιγο ριψοκινδυνο , μηπως οι κατατακτηριες ειναι πιο σοφη επιλογη ; ή όχι