ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εδω και μερικούς μήνες μιλάω μόνο μέσω μεσετζερ με μια κοπέλα που παλαιότερα είχε γίνει κάτι. Μου αρέσει τόσο πολύ, που μου αρκεί που μου μιλάει μια στο τόσο. Που υπάρχει στην ζωή μου έστω και με αυτόν τον τρόπο

Έχει κάμποσο καιρό που γνώρισα πιστεύω αυτό το ένα άτομο που θα νιώσεις τα πιο ιδιαίτερα πράγματα... Τα έκανα τελείως σαλάτα... Έχω φύγει στην άλλη άκρη για να το διαχειριστώ, μα ακόμη νιώθω τα ίδια αισθήματα και όλα δείχνουν πως και αυτή.. Τι ερώτημα είναι ένα, να πάω Αθήνα να την βρω, ρισκάρωντας κορώνα γράμματα τα πάντα, μέχρι και την ψυχική μου ηρεμία; ή να κάτσω εδώ, στην άλλη άκρη σε μια βολεμενη κατάσταση με σκέψεις όπως "δεν ήταν για εμάς όλο αυτό";

Το διαπιστώνω όπου πάω τελικά... Άνθρωποι τρελοί με υπερεγω με τρελές απαιτήσεις από τους άλλους μέσα στην κακία... Εσείς πως την παλεύετε με τέτοια φίδια?

Αυτή τη βδομάδα έκατσα και σκέφτηκα κάποια πράγματα τα οποία έπρεπε να αντιμετωπίσω και τα απωθουσα για πολύ καιρό. Ο πόνος που νιώθω είναι μεγάλος. Φοβάμαι ότι δεν θα ξαναζήσω αυτά τα συναισθήματα που ένιωθα τότε ποτέ ξανά. Ότι κάτι έσπασε τότε και δεν έχω πλέον την ικανότητα. Θέλω έστω και για 1 φορά να νιώσω ερωτευμένος, ακόμα και αν δεν εχω ανταπόκριση. Θα μου πεις πρόσεχε τι εύχεσαι. Αλλά εδώ που έχω φτάσει καλύτερα να υποφέρω πάρα να νιώθω νεκρός.

Να εκτιμάτε αγαπημένοι άνθρωποι... Να εκτιμάτε όσα έχετε και ΚΥΡΙΩΣ αυτούς που έχετε, γιατί μπορεί μεσα σ ενα λεπτό να χαθούν τα πάντα... Καλη δύναμη σε όλους !!! Ένας άνθρωπος που έζησε τους σεισμούς της Τετάρτης και της Πεμπτης στη Λάρισα...

Να κάνουμε έρωτα 2 μήνες και είμαι μόλις 25 κι αυτός 37.. Ο άνθρωπος αυτός δεν εκτίμησε το παραμικρό που έχω κάνει για αυτόν, με μειώνει καθημερινά, μου λέει ότι δεν κάνω τίποτα στη ζωή μου ενώ όλη μέρα δουλεύω και σπουδάζω κιόλας, και μάλιστα μου κλείνει το τηλέφωνο στη μούρη επειδή του το είπα.

3.5 χρόνια μόνη μου σε μια ηλικία που για τα κοινωνικά πρότυπα θα έπρεπε να παντρεύομαι..Έχοντας χωρίσει τον μεγαλύτερο έρωτα της ζωής μου και να μετανιώνω ακόμα.Και τώρα που βρήκα κουράγιο να κάνω δειλά κάποια βηματα να βιώνω την απόρριψη μετά από ένα πρώτο ραντεβού χωρίς να καταλάβω τι πήγε στραβά.Γιατι?Τι κάνω λάθος?Θέλω να νιώσω ποθητή να μοιραστώ όλα αυτά τα όμορφα που έχω μέσα μου.. Καμιά συμβουλή?Γιατί κι όσο ήμουν χαλαρή δεν ήρθε τίποτα και όσο το κυνηγάω από ο,τι φαίνεται χειρότερα είναι..

Είμαι σε μια δουλειά που μου φέρονται άσχημα οι συνάδελφοι μου. Μου τη λένε συνέχεια, έχουν ύφος, και έχουν κάνει κλίκα. Εγώ πάω, κάνω κανονικά τη δουλειά μου, αν χρειαστεί κάθομαι και υπερωρίες και φεύγω. Εάν τύχει από τους από πάνω να ακούσω παράπονο πάντα το συζητάω και είμαι δεκτική ως προς αυτό. Αλλά με τους συναδέλφους που είμαι στον ίδιο χώρο δεν παλεύεται η κατάσταση. Πιστεύω ότι οι από πανω το ξέρουν και απλά δεν τους ενδιαφέρει όσο βγαίνει η δουλειά. Τι να κάνω;; Αν δεν ήταν τα λεφτά θα είχα φύγει από καιρό..

Της είπα πως την αγαπάω,και μάλλον τρόμαξε,ήρθε σε αμηχανία,δέν μπόρεσα να καταλάβω.Με φίλησε και δεν είπε τίποτα.Είμαστε μαζί 8 μήνες,για εκείνη μπορεί να είναι νωρίς,όμως εγώ έτσι νιώθω και της το είπα.Με προβλημάτισε η αντίδραση της,και ότι δέν το συζητήσαμε καθόλου μετά.Δέν ξέρω γιατί,αλλά ανησυχώ.

Έχω να δω θάλασσα και να μυρίσω τον αέρα της, σχεδόν 4 μήνες!!! Πάντα όταν είμαι πιεσμένη ή όταν θέλω να πάρω μια σημαντική απόφαση πάω στη θάλασσα. Ηρεμεί η ψυχή και ταξιδεύουν οι σκέψεις μου.. Ναι έχω την υγεία μου, δεν είμαι αχάριστη!! Ανυπομονώ όμως για τη στιγμή που θα ξανα αγκαλιάσω τη φίλη μου και θα πάμε παρέα να πιούμε ένα καφέ δίπλα στη θάλασσα συζητώντας με τις ώρες... Να είστε καλά!!