ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειχα γραψει εδω μια εξομολογηση πριν λιγο καιρο για εναν γειτονα μου τον οποιο εχω ερωτευτει και ολο πανω του πεφτω οταν βγαινω εξω, τυχαια εννοειται. Ειλικρινα. Οταν τον συναντω τυχαια στη γειτονια να το δεχτω, οτι ενταξει δεν ειναι περιεργο. Μα σημερα συνεβη κατι που με συνταραξε: βγηκα να περπατησω στον αγαπημενο μου δρομο που ενστικτωδως και τυχαια εχω επιλεξει τους τελευταιους 4 μηνες. Σημειωτεον οτι δρομος αυτος ειναι σε γειτονικο δήμο δεκα λεπτα απο το σπιτι με περπατημα. Οπως κανω λοιπον να στριψω το κεφαλι μου , τί να δω; Ο τυπος..! Και μιλουσε με καποιον αλλο. Εκει κοντα πρεπει να δουλευει μαλλον. Μολις τον ειδα ΦΡΙΚΑΡΑ κι αρχισα να επιταχυνω το βημα μου και οπου φυγει-φυγει γιατι ντραπηκα που θα νομιζε οτι τον παρακολουθω. (Το λεω αυτο γιατι με ειχε τσακωσει να τον κοιταω απο το μπαλκονι) Τωρα τρεμω να βγω απο το σπιτι μου μην πεσω παλι πανω του κι ερθει αυτη τη φορα και με βρισει. Πως να αντιδρασω αν μου συμβει ΚΑΙ αυτο το κουλό;; Εχω παθει πλακα με τον σουρεαλισμο. Κατα καιρους γενικα μου συμβαινουν ακραια πραγματα αλλα με τον αντρα αυτον γιατι;; Γιατι αυτον τον αντρα; Δεν το πιστευω αυτο που ζω.

Νιώθω να θέλω να διαβάζω βιβλία, να βελτιωθώ πνευματικά, να ωριμάσω. Αλλά από μικρή δεν μου κάνει καμιά αίσθηση το διάβασμα βιβλίων, κυρίως λογοτεχνικών. Είχα προσπαθήσει παλιά να με κάνω να διαβάζω και είχα διαβάσει 2 λογοτεχνικά, αλλά τα διαβαζα απλά ανάγνωση και για να λέω ότι διαβάζω, δεν μου δημιουργούσαν κανένα άλλο αίσθημα. Πλέον όμως καταλαβαίνω ότι μου έχει αφήσει αρνητικό αντίκτυπο αυτό, όπως για παράδειγμα στον λόγο μου που δεν είναι πάντα καλά δομημένος κ.α. Και νιώθω ότι θα ήθελα να διαβαζω βιβλία με χαρά και "δίψα για μάθηση" αλλά δεν υπάρχουν αυτά τα αισθήματα στην πραγματικότητα. Τέλοσπαντων, η εξομολογηση μου είναι ότι αυτό με κάνει να νιώθω κάπως κατώτερη, ότι δεν θα ξέρω να μιλήσω με μελλοντικούς σοβαρούς συναδέλφους μου στην εργασία ή με άτομα "ανώτερα". Ετοιμάζομαι να ζητήσω πρακτική σε ένα σχολείο ως φοιτήτρια μαθηματικών και νομίζω δεν θα ξεχωρίζω από τα παιδιά... Ενώ με τους καθηγητές -και καλά συναδέλφους- πως θα επικοινωνώ? Φοβάμαι..

Σχέση σχεδον επτά ετών. Τον τελευταίο ενάμησι χρόνο ζούμε σε διαφορετικές περιοχές. Εχει ξεκινήσει και έχει μπεί σε μια σειρά με επαγγελματικη επίμορφωση και γενικά είναι αρκετά βήματα μπροστά απο εμένα. Τώρα που ξεκίνησα και εγώ να σχεδιάζω την καριέρα μου και να επιθυμώ να αποκτώ εφόδια, αρχίσαμε να συζητάμε με ποιον τρόπο μπορει να βρεθούμε ξανά σε κοινη περιοχή, ομώς δεν καταλήγουμε κάπου. Ερχόμενη στην περιοχή μου, εγω έχω θα έχω μια πολύ αξιολογη εργασία και θα κανω μάστερ, αυτη θα βρίσκει καποια εργασία και είμαστε μαζι για δυο χρόνια, γεγονός που δέχεται με κρύα καρδιά. Το άλλο ενδεχόμενο, εγω να πάω στην περιοχή της για δυο χρονια, σε μια εργασία μικρότερου βεληνεκούς, εγω μόνο θα εργάζομαι και να βρει και αυτή καποια δουλεια. Τρίτο ενδεχόμενο να χωρίσουμε γιατι βλέπει οτι μακροπρόθεσμα δεν έχουμε κοινους στόχους. Αυτό που θα ήθελα να σημειώσω είναι οτι δεν θέλει να μείνει μόνιμα σε καμία απο αυτες τις δυο περιοχές. Πραγματικά θα ήθελα να μου γράψετε έστω και μία άποψη. Ισως τα γράφω μπερδεμένα γιατί είμαι μπερδεμένος.

Αποφασίσαμε με μια φίλη μου να επιστρέψουμε στην πόλη που σπουδάζουμε μέχρι το Πάσχα γιατί και μέσα στο σπίτι με τους δικούς μας κουραστήκαμε. Μια βδομάδα εδώ Τσικνοπέμπτη δεν κάναμε τίποτα και τώρα με λέει ότι θα φύγει 5 μέρες να πάει στους δικούς της για την Καθαρά Δευτέρα γιατί της έλειψαν. Και εμένα με έλειψαν φίλη μου αλλά τι ήρθα να κάνω εδώ ; Μήπως εγώ δεν έχω γονείς πίσω που θέλουν να περνάμε μαζί τέτοιες μέρες; Δηλαδή κάπου αισθάνομαι τόσο κορόιδο. Απογαλακτιστείτε λιγάκι 22 χρονών φτάσατε ούτε μια βδομάδα δεν αντέχετε χωρίς τη μαμά και τον μπαμπά; Φοιτητική ζωή σου λέει μετά...

Εκείνη με βλέπει φιλικά,εγώ τη βλέπω διαφορετικά.Γιατί επιμένει στην επαφή μαζί μου;Πρίν από λίγο βρεθήκαμε,πήραμε καφέ,περπατήσαμε,πήγαμε κι απ'το σούπερ μάρκετ να κάνει τα ψώνια της...Όλα καλά δηλαδή...Ειρωνικά το λέω.Γυρίσαμε στα σπίτια μας,εγώ δεν μπορώ να τη βγάλω απ'το μυαλό μου,και πιό αργά το βράδυ,ώς συνήθως θα με πάρει και θα μιλάμε περί ανέμων και υδάτων.Κι αυτή η κατάσταση συνεχίζεται χωρίς να βγάζει κάπου.Πώς θα μπορέσω να ξεκολλήσω Θεέ μου;

Σήμερα παρκαρα σε μια απότομη κατηφορα στην Αθήνα που εχω ξαναπαρκαρει πολλάκις. Πάω να αφησω το χειρόφρενο και τσούλαει. Το ξανασηκωνω οσο μπορώ και τίποτα παλι τσούλαει. Λέω θα ξεπαρκαρω. Αλλα τπτ δεν ανεβαινε την ανηφόρα. Κ εχω πλέον κολλήσει στο μπροστά. Σε κριση πανικου πλέον βαζω τα κλάματα κ με το ποδι στο φρένο φωναζω εναν καλο κυριο που περνουσε και με βοηθησε. Μυρισε ο δισκος εβγαλε καπνους μεχρι να βγω αλλα βγηκα. Το μονο που ηθελα να πω ειναι τα λόγια αυτού του ανθρώπου, που οχι μονο δεν ηταν τα σεξιστικα κλασικά "αντε πλυνε κανα πιατο κλπ" αλλά μου είπε "αυτα συμβαίνουν καθημερινά σε όλους". Σας ευχαριστώ πολυ ευγενικε Κύριε!

Καλησπέρα..θέλω την γνώμη σας για ένα θέμα που έχω με τους φίλους μου. Σαν άνθρωπος είμαι κλειστός χαρακτήρας και δεν μου αρέσει να μοιράζομαι τα προβλήματα και τις δυσκολίες μου, και πολλές φορές τείνω να είμαι απόμακρη...αλλά δεν μπορώ γενικά να έχω πολλές συχνές επαφές με ένα άτομο. Θέλω τον χώρο μου. Κανείς δεν δείχνει όμως να το σέβεται. Όταν για παράδειγμα έχω κάτι και δεν θέλω να το μοιραστώ θίγονται..αλλά αυτό είναι κάτι που είναι στοιχείο του χαρακτήρα μου..δεν θέλω να φορτώνω στους άλλους τα προβλήματα μου. Γιατί νιώθω πως κανείς δεν μπορεί να με καταλάβει...μπορεί να είμαι λάθος.. τι να πω...αλλά έτσι είμαι. Θα βγω θα περάσω καλά μαζί τους, αλλά θα θέλω και την φάση που θα είμαι μόνη μου και θέλω να το σεβαστούν.

Έβγαινα με μια κοπέλα όπου είχαμε ωραία επαφή ωραία επικοινωνία ώριμοι και οι δύο (υποθέτω) στο τι θέλουμε στην ζωή μας και για το μέλλον μας. Υπήρχε ενδιαφέρον και από τους δύο αλλά στο ερωτικό κομμάτι δεν τα βρήκαμε κυρίως από την δική μου μεριά. Όχι ότι δεν ήθελα , αλλά όλες οι ανασφάλειες που έχω αποκτήσει όπως και μια κατάσταση κατάθλιψης που πέρασα με έκαναν μαγκωμενο. Ήθελε να προχωρήσουμε και εγώ κουτιζα και σκεφτόμουν ότι να ναι. Κόμπλεξ μήπως δεν είμαι καλός μήπως δεν της αρέσει ή μην "τελειώσει" η φάση γρήγορα και άλλα τέτοια. ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ μου συνέβη αυτό. Να είμαι σπίτι της και να μην κάνω ΤΙΠΟΤΑ πέρα από τα κλασσικά. Όταν πήγε να προχωρήσει η φάση το έκοψα. Μη πολυλογω , κόψαμε. Δεν της ανέφερα ποτέ το προβλήματα της κατάθλιψης και των κρίσεων πανικού που περνούσα διότι φοβόμουν ότι σίγουρα θα την έχανα , με αποτέλεσμα να την χάσω. Πλέον μετά από κάποιους μήνες είμαι πολύ καλά , έχω ξαναβρεί τον παλιό μου εαυτό. Είμαι κολλημένος φυσικά ακόμα. Έκανα μια προσπάθεια για κουβέντα αλλά μπααα... Με άλλα λόγια τι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις? Υπάρχει αλλαγή? Ήθελε πολύ να γίνει το ερωτικό.. Δεν ξέρω αν μπορεί να της έχει μείνει σαν απωθημένο όλο αυτό αλλά δεν έκανα τίποτα εσκεμμένα πραγματικα. Όπως είπα μες την καραντίνα έχω να την δω μήνες και θα την δω όταν λήξει η φάση. Σαφώς και την ποθούσα αλλά ήμουν σε κακή ψυχολογική φάση. Δεν είναι δικαιολογίες και οποίες έχει περάσει τα ίδια θα με καταλάβει.

3 χρόνια χωρίς σχέση..θεωρούνται πολλα; Νιώθω ότι έχω να κάνω σχέση εδώ και δέκα χρόνια.. Νιώθω ότι είμαι η μόνη που το περναω κι δεν βρίσκω ευκολα έναν άνθρωπο..

Αναζητώ εργασία και βλέπω 8 στις 10 αγγελίες να ζητούν νέους αλλά και με προϋπηρεσίες ΚΑΙ με πολύ καλή γνώση αγγλικών ή ΚΑΙ άλλης γλώσσας! Ρε να μην σας χαρακτηρίσω! Δεν βλέπεται τι γίνεται θέλετε και προϋπηρεσίες! Έχω φτάσει 28 και δεν έχω δουλέψει ουσιαστικά ποτέ και δεν μου δίνεται καν η ευκαιρία ούτε για ένα πόστο σερβιτόρας! Και για τους κακεντρεχείς τόσα χρόνια σπούδαζα, δεν καθόμουν αλλά και στον τομέα μου δεν βρίσκεις εργασία ούτε με τα κιάλια! Άντε ρε, τους νέους τους έχετε καταστρέψει ήδη!