Οταν κάποιος άνθρωπος λέει ότι είναι μόνος ή μόνη, τότε κάποιοι βρίσκονται και λένε: Βγες έξω, μίλα με κόσμο άσχετο, πήγαινε μίλα σ' όποιον δεις μπροστά σου, κτλ...Εν μέρει σωστή άποψη.Από την άλλη υπάρχουν και οι απόψεις σαν την άλλη που λόγω της σκληρής εποχής λένε μη μιλάς σε κανέναν, να 'χεις μια ψιλοαμυντική στάση , τόσα γίνονται, τόσοι κίνδυνοι παραμονεύουν.Πού είναι η χρυσή τομή ανάμεσα σε αυτές τις δύο συμπεριφορές, ποιά είναι η γνώμη σας;Ειδικά όταν βλέπουμε κι ακούμε και διαβάζουμε τόσους ανθρώπους που πήγαν να πλησιάσουν κάποιον και να μιλήσουν και τους πέρασαν ή για τρελούς ή για γραφικούς ή υποψήφιους ληστές ή ότι θέλουν να ξεμοναχιάσουν και να επιτεθούν ή απλώς τους αντιμετώπισαν απότομα επειδή ο άλλος δεν είχε διάθεση να μιλήσει.Οπότε..Αδιέξοδο.Ξέρω θα μου πείτε βγες με φίλους ή συγγενείς ή παρέες.Κάποιοι όπως εγώ δεν έχουν τίποτα απ' όλα αυτά, οπότε είναι χίλιες φορές πιο δύσκολο το να πλησιάσεις τους άλλους χωρίς να χαρακτηριστείς κάτι από τα παραπάνω.Τέλος πάντων. Καλό καλοκαίρι.