ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σιχαίνομαι την αχαριστία όσο τίποτα άλλο..Κουράστηκα πάντα να δίνω αγάπη, να είμαι πάντα δίπλα στους άλλους σε ο,τι χρειαστούν, ακόμη και το πιο απλό που στην εποχή μας είναι σπάνιο, το να κάτσεις να ακούς τον άλλον και να νοιαζεσαι πραγματικά, να θες να βοηθήσεις στα αλήθεια και να μην το εκτιμούν..Βαρέθηκα να προσπαθώ να μη χαλάσω χατίρι σε κανέναν και να είμαι δίκαιη με όλους και να μη μου φέρονται εντάξει και ταυτόχρονα να παλεύω μέσα μου με δικά μου προβλήματα.. Θυμώνω με τον εαυτό μου που κάνω τόσα για τους άλλους και τίποτα για μένα, θυμώνω που δεν με αγαπάω αρκετά. Είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι που έχουν μάθει να εκτιμούν και πιστεύω ακράδαντα πως ο καθένας θα πάρει ο, τι του αξίζει, το πιστεύω και δεν χάνω την ελπίδα μου απλά είμαι πολύ φορτισμένη κι ήθελα κάπου να τα πω..Καλο βράδυ σε όλους!!

Τα ακουστικά μου με έχουν βοηθήσει άπειρες φορές να επιβιώσω και να τα βγάλω πέρα. ΦΟΥΛ η μουσική,να μην ακούω κανέναν,να μην ακούω τους δικούς μου να φωνάζουν,η την μάνα μου να με κράζει επειδή θέλω να βγω έξω με παρέα και γενικά είναι η καλύτερη συντροφιά μου. Τίποτα σημαντικό,απλά ήθελα να το πω :)!

Εστειλα μήνυμα στην πρώην μου...Και τι κατάφερα;;τίποτα!!!Μετά από 5 χρόνια ήθελα πραγματικά να δω τι κανει...Της είπα ότι ήθελα αν δω κάνει,τίποτα παραπάνω...Κάτάλάήξάμέ να ανταλλάξουμε δύο κουβέντες και τίποτα άλλο...πόσο σκληρή;!!!

Η Ελευθερία ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που ήθελα να μου στείλει ευχές. Δεν είχα πρόσβαση στο internet και ανυπομονούσα να έρθει η στιγμή που θα τσεκάρω τα μηνύματα μου και θα διάβαζα το δικό της. Τελικά δεν μου έστειλε. Απογοητεύτηκα είναι η αλήθεια. Μάλλον, μου δείχνει σιγά σιγά με τον τρόπο της ότι δεν θέλει να έχει επαφές μαζί μου.Το έχει ξανακάνει και παλιότερα. Εντάξει, μπορεί να μην φέρθηκα και εγώ σωστά (δεν την πρόσβαλα ούτε της φέρθηκα άσχημα) μάλλον άρχιζε να αντιλαμβάνεται τα πραγματικά μου συναισθήματα και έτσι ξεκίνησε σιγά σιγά να απομακρύνεται. Νόμιζα πως το είχε καταλάβει εξ'αρχής και δεν είχε πρόβλημα με τα συναισθήματα μου και την σεξουαλικότητά μου (όχι ποτέ δεν νόμισα πως της άρεσα). Απλά, πρώτα που αν και μπορεί να της είχα δείξει κάτι δεν φαινόταν απόμακρη και έδειχνε κατανόηση και τώρα τελευταία αν και δεν την έχω δει πολλές φορές έως καθόλου, δείχνει να απομακρύνεται και από τα μηνύματα (τα μηνύματα πάντα τυπικά και όχι πολλά πολλά).

Πολύ μυστήριο η προσωπική σου ζωή... Ξενυχτάμε με την σκέψη σου...

Είμαι η Στέλλα και ειμαι 40 ετών.Πριν 2 μήνες έμαθα ότι πάσχω από καρκίνο.Και σε 5 μέρες ξεκινάω τις χημοθεραπειες.Ο καρκίνος είναι καλοηθεις, αλλά εγώ φοβάμαι.Τον έχω στο μαστό.Σε 5 μέρες λοιπόν ξεκινάω τις χημοθεραπειες.Ο γιατρός μου λέει ότι θα πάνε όλα καλά.Εγω όμως βαθιά μέσα μου φοβάμαι ότι κάτι δεν θα πάει καλά.Έχω δύο παιδιά, ένα 12 και ενα 8.Πώς μπορείς να πεις σε αυτά τα δύο παιδιά ότι η μητέρα τους έχει καρκινο;Και μετά από καιρό που θα χειροτερέψουν τα πράγματα ότι η μητέρα σου θα πεθανει;Εγώ όμως πιστεύω στον Θεό.Και πιστεύω ότι θα με βοηθήσει να ξεπεράσω αυτή την νόσο,που έχει στοιχίσει τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων.Ολα όμως φίλοι μου θέλουν δύναμη.Θα προσπαθήσω να την κρατήσω για τα παιδιά μου.Να ζήσω για να δω τις χαρές των παιδιών μου.Τήν κόρη μου που θέλει να γίνει δασκάλα, τον γιο μου που θέλει να γίνει ποδοσφαιριστής.Να θαυμάζω την κόρη μου που θα μαθαίνει γράμματα, και να χειροκροτώ τον γιο μου όταν βάζει γκολ.Τα παιδιά μου να κάνουν οικογένεια,και παιδιά.Αυτα θέλω να ζήσω και μετά ας πεθάνω.Θελω να ζήσω παραπάνω τα παιδιά μου, και να δω να κάνουν τους στόχους τους πραγματικότητα.Οταν μου ανακοίνωσε ο γιατρός ότι πάσχω από αυτό το νόσημα (ούτε να το λέω δεν μπορώ) τα είδα όλα.Τοτε κατάλαβα τι πραγματικά σημαίνει ζωή,και ότι η ζωή είναι πολύ μικρή για μερικούς ανθρώπους.Σκεφτομαι βέβαια και θετικά.Σκεφτομαι ότι μια μέρα θα έρθει ο γιατρός και θα μου πει "Στέλλα βγήκες νικητρια σε μια δύσκολη μάχη" τότε θα σκεφτώ ότι τελικά θα θαυμάσω την κόρη μου όταν μαθαίνει γράμματα, και θα πανηγύριζω όταν ο γιος μου βάζει γκολ.Μακαρι να με αξιώσει ο Θεός να δω τις χαρές των παιδιών μου, και ας με πάρει μετά...Μακάρι ο Θεός να καταλάβει ότι θέλω να ζήσω...

Είμαι 24 χρονών και βρίσκομαι σε σχέση με έναν άνδρα 7 χρόνια μεγαλύτερό μου. Είναι φοβερός και όλα είναι υπέροχα, πάντα μιλώντας στο επίπεδο των φυσιολογικών ανθρώπινων σχέσεων (όχι κάτι κουλά του στυλ δεν έχουμε μαλώσει ποτέ κλπ). Το ζήτημα είναι ότι τον τελευταίο καιρό έχω αρχίσει να νιώθω κάπως διαφορετικά.. δεν ξέρω γιατί και πώς έγινε αλλά ξαφνικά δε νιώθω την αποκλειστική εκείνη ανάγκη του να είμαι ντε και καλά μαζί του. Από την άλλη δε θέλω να πετάξω μία τόσο όμορφη σχέση γιατί με έπιασε στα καλά καθούμενα ένα καπρίτσιο. Θα με βοηθούσατε, κυρίως ενημερωτικά και ψυχολογικά, αν εκφράζατε την γνώμη σας αναφορικά με το εάν μετά από κάποιο διάστημα είναι αναγκαίο να χαθεί η αίσθηση μαγείας και σφοδρής επιθυμίας για το έτερον ήμισυ σε μία σχέση ή αν είναι δυνατό να διατηρηθεί για όλο το διάστημα της συνύπαρξης των 2 ανθρώπων.

Στα αγόρια της παρέας κυρίως ξέρω θα ακουστεί περίεργο αλλά όταν αγκαλιάζεται με κάποιον και νιώθεις κάτι κάθε φορά πρώτον τι πρέπει να κάνεις αν δεν γίνεται να φύγεις 2ον έτσι απλά γίνεται η κάτι αλλο... Ευχαριστώ

Ακόμα υποσυνείδητα εσένα περιμένω και νευριάζω με τον εαυτό μου που κλαίει στη θύμησή σου ενώ εσύ δεν επικοινώνησες.Πότε σταματάς να περιμένεις; Τι δεν κάνω σωστά και ενώ η ζωή μου προχωρά είσαι καρφωμένος στη σκέψη μου; Πονάει να περιμένεις.

Τι εχω γιατρε μου;