ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μέσα σε τρία χρόνια.Πέταξα τα άχρηστα και ενίσχυσα όλα τα θετικά που υπήρχαν.Να κόψω και το ρημαδοτσίγαρο τώρα....

Πώς βλέπει ένας άντρας 45+ μια 25χρονη γυναίκα? Μπορεί να τσιμπηθεί μαζί της?

Ειναι η τελευταια φορα που πιστεψα οτι μπορει να βγει κάτι με κάποιον που με ενδιέφερε.. Εχω κουραστεί πια..Στα 28 μου εχω αποδεχτει οτι θα πεθανω μονη με γάτες.. Δε μου αρεσει η μοναξια αλλα τι να κανεις .. Απλα παρεδωσα οπλα..Δεν αξιζει να στεναχωριεμαι για ακομα ενα κατι που εν τελη αποδειχτηκε τιποτα.. Επιπλέον ειμαι ασχημη , απ αυτες που τις βλεπεις και σου προκαλουν εμετο.. και ας λενε οι φιλοι μου οτι δεν ειναι ετσι εγω δε τους πιστευω.. το βλεπω ξεκαθαρα .. ΔΕ ΒΛΕΠΟΜΑΙ ΡΕ ΑΔΕΡΦΑΚΙ ΜΟΥ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ?Πολυ πιθανο μακρινος μου συγγενεις ο Κουασιμοδος..

Αρχικα πλεον εχω συνειδητοποιησει οτι μου αρεσουν μονο τα ατομα του ιδιου φυλου.Εχω προσπαθησει πολλες φορες να κανω σχεση με κοπελα αλλα δεν νιωθω καμια ελξη με αποτελεσμα να μην οδηγει πουθενα.Απο την αλλη δεν εχω πει ποτε σε κανεναν το πως νιωθω αλλα ουτε και εχει καταλαβει καποιος κατι.Το τελευταιο διαστημα ομως εχω αρχισει να ερωτευομαι τον καλυτερο μου φιλο.Βγαινουμε καθημερινα με την παρεα μας και περναμε κιολας πολυ χρονο μαζι.Αυτος ειχε παντα σχεσεις με κοπελες μεχρι στιγμης και δεν μου ειχε δειξει οτι ισως να ειναι .Αλλα εχω αρχισει να το πιστευω διοτι και ο ιδιος πιστευω οτι νιωθει κατι για μενα αλλα δεν θελει να το πει.Εχουμε πειραματιστει καποιες φορες αλλα το μετανιωνει σχεδον παντα στο τελος.Παρολα αυτα μιλαμε καθημερινα και του δειχνω ποσο πολυ τον αγαπαω αλλα δεν βλεπω φοβερη ανταποκριση απο μερος του.Παντως πιστευω αν οντως δεν ενιωθε τιποτα για μενα θα τα ειχε πει ολα στην παρεα.Υ.Γ Δεν του εχω πει ποτε στα ισια τι νιωθω για αυτον γτ φοβαμαι την απορριψη και ισως και την διελυση της φιλιας μας που δεν θα το ηθελα καθολου αυτο.

Πώς να αντιμετωπίσω το άγχος μου και το κοκκίνισμα όταν μιλάω με ανθρώπους? Με την εξάσκηση μπορεί να βελτιωθεί?

Ξενερώνω όταν το αγόρι μου με λέει "αγάπη". Δεν ξέρω γιατί μου ακούγεται πολύ cringe.

Το θεμα μου εχει ως εξης: εχω ενα θεμα υγειας. Ειναι ενα αυτοανοσο νοσημα. Δεν θα πεθανω απο αυτο, αλλα μου δυσκολευει πολυ τη ζωη. Η υπαρξη αυτου του νοσηματος εμποδιζει τη θεληση μου να βρω δουλεια. Ντρεπομαι που θα το πω αλλα μου προτειναν δουλεια πανω στον τομεα μου, αν και δεν εχω προυπηρεσια, και εγω αρνηθηκα. Ηταν δεκα ωρες, πεντε μερες την εβδομαδα, δυσκολη δουλεια απο τη φυση της. Φοβηθηκα. Ποναω αρκετα συχνα, πως θα αντεχα τοσες ωρες? Η ψυχολογια μου εννοειται πως ειναι στο ναδιρ. Αισθανομαι αχρηστη. Ενω θελω να γινω ανεξαρτητη, δεν μπορω. Προσεχω ενα παδακι καποιες ωρες την εβδομαδα, ισα ισα για να βγαλω ενα χαρτζιλικι για να μην επιβαρυνω με τα προσωπικα εξοδα τους γονεις μου. Αλλα για ποσο? Η ζωη μου ειναι χαλια. Πως εγινα ετσι?

Οι γονεις μιας φιλης μου θα της παρουν δωρο αμαξι επειδη τελειωσε το μεταπτυχιακο, ενω εγω μαζευω λεφτα για ποδηλατο! Ο,τι μπορει ο καθενας :p

Είναι να σου λεει κάποια οτι δεν αντέχει μια γατα 1 μηνα ενω εσύ ζεις με μια οικογενεια 5 χρονια και να θεωρει οτι εισαστε στο ιδιο μηκος κυματος καταπιεσης αλλα και αξιας γενικως ενω δεν εχετε καμια σχεση σε τιποτα πλεον. Την αγαπώ αλλά δεν έχουμε καμια σχεση πλεον. Επειδή εσύ αποφάσισες να πας να δουλεψεις στο ουζμπεκισταν πρεπει να παω κι εγω; δεν μπορω να καταλαβω τους ανθρωπους που νομιζουν οτι ολοι ειναι ιδιοι ή και χειροτεροι οπωσδηποτε απο αυτους. Παει κι αυτη.

Κάνεις ψέμματα για κάτι τέτοιο? Θες να μου μιλήσεις οκ...ξεκινάς τη συζήτηση. Κάποια στιγμή βαριέσαι...δεκτό. Γιατί να πεις πάω για ύπνο και σε λίγο να είσαι online πάλι και να σχολιαζεις αφού άνα πάσα στιγμή φαίνεται η ώρα καταχώρησης του σχολίου??? Ούτε εγώ είμαι 5 χρονών ούτε εσύ... σοβαρεψου...δε γουστάρω τα χαζά παιχνίδια και στη φάση που ειμαι δεν έχω καν υπομονη για να φερθω με αβροτητα. Θα το δεις....σίγουρα!