ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Οι γονείς μου ανέκαθεν σε κάθε μου σχέση έβρισκαν και ένα χουσουρι. Το ίδιο ίσχυε και για την αδερφή μου. Τώρα τον άντρα της δε τον θέλουν και η μαμα μου του κανει ψυχολογικό πόλεμο. Σχετικά με εμένα, ειμαι 25 χρονων και μένω μαζι τους και πολυ συχνά μέσα στη μερα,οταν έχω κενό, θέλω απλά τον χώρο μου. Έτσι κλείνομαι στο δωμάτιο μου. Αυτο οι γονείς μου το βρίσκουν παράλογο και το ρίχνουν στη σχέση μου. Μου είπαν με λίγα λόγια να χωρίσω επειδή μένει μακρυά και επειδή φαίνομαι δυστυχισμένη και με κανει να κλείνομαι στο δωμάτιο μου. Αχαχχαχαχααχα. Τα ιδια μου έλεγαν και για την πρώην σχέση μου. Οταν τους απαντάω με λογική και επιχειρήματα το μόνο που μου λένε ειναι οτι ειμαι ανώριμη και θα πρέπει να κάνω καλύτερες επιλογές.Γιατί δε με αφήνετε ησυχηηηηηηηηηηηηηηηηη;

Και δυστυχώς, είμαι ο πρώτος και ο καλύτερος που δεν τήρησα ποτέ την παραπάνω φράση.Και φυσικά την πάτησα σε πολλά πράγματα στην ζωή μου.Οι Αρχαίοι ημών πρόγονοι, έχοντας προσωποποιήσει - θεοποιήσει (σχεδόν) τα πάντα, περιέγραφαν την ευκαιρία ως μια γυναίκα της οποίας το πρόσωπο ήταν γεμάτο από γένια και μαλλιά (εξ' ου και η φράση ''άρπαξε την ευκαιρία απ' τα μαλλιά'') και ταυτοχρόνως, το πίσω μέρος του κεφαλιού της ήταν τελείως φαλακρό, χωρίς ούτε μια τρίχα. Έλεγαν οι Αρχαίοι Έλληνες ότι, η ευκαιρία έρχεται κατά πάνω σου και εσύ πρέπει να σπεύσεις να την προλάβεις προτού φύγει, αρπάζοντάς την από τα μαλλιά που έχει και αν δεν το κάνεις, τότε η ευκαιρία φεύγει και πλέον είναι αδύνατον να την πιάσεις πλέον, λόγω του ότι στο πίσω μέρος του κεφαλιού της δεν έχει τίποτα και άρα δεν έχεις από πού να την αρπάξεις.Πολύ διδακτικό και πάντα επίκαιρο. Δυστυχώς, συνήθως λόγω της ατολμίας ή της ηττοπάθειας που διακρίνει πολλούς, δεν έκαναν την κίνησή τους όταν έπρεπε. Και μετά, όταν η ευκαιρία πέρασε, τότε κατάλαβαν το πόσο λάθος έκαναν. Το κακό είναι ότι συνήθως, οι άνθρωποι δεν μαθαίνουν από τα λάθη τους και τα επαναλαμβάνουν. Και πάλι μετά το μετανιώνουν και πάει λέγοντας. Και κάπως έτσι διαμορφώνεται πλέον και ο χαρακτήρας των ανθρώπων αυτών και ξυπνάνε ένα πρωί, (συνήθως έχοντας συσσωρεύσει στην ζωή τους τα αποτελέσματα πολλών λαθών και παραλείψεων διαχρονικά) κοιτάζουν τους άλλους γύρω τους -αυτούς που κάποτε ενδεχομένως τους κορόιδευαν ή έστω δεν τους υπολόγιζαν- και τότε συνειδητοποιούν ότι, μαζί με τις ευκαιρίες που έχασαν, έχασαν τελικά και το τρένο, που λέμε και ξεμείνανε μόνοι τους, είτε κατά κυριολεξία, είτε ''μόνοι'' μέσα σε έναν κύκλο ανθρώπων που δεν τους γεμίζει ούτε στο ελάχιστο...Ίσως κάποιοι αναρωτιέστε γιατί μπήκα στο forum και γράφω όλα αυτά. Διότι και εγώ είμαι ένας από αυτούς, που ναι μεν έχω κοινωνικό περίγυρο κλπ., αλλά δεν με γεμίζει σε τίποτα...Καίτοι είχα τις ευκαιρίες τα πράγματα σήμερα να ήταν τελείως διαφορετικά.Και δεν υπάρχει ίχνος αχαριστίας σε αυτό που μόλις είπα (όσοι το βιώνετε, θα επιβεβαιώσετε).Και θέλω να δώσω μια συμβουλή: Αξιοποιείστε τις ευκαιρίες που σας δίνονται. Δεν θα τις έχετε για μια ολόκληρη ζωή. Και αν δεν φροντίσετε να φτιάξετε την ζωή σας όπως εσείς την θέλετε το δυνατόν νωρίτερα, όσο θα περνάνε τα χρόνια οι ευκαιρίες θα μειώνονται δραματικά.Τολμήστε, λοιπόν και ακόμα και αν δεν πετύχουν κάποια πράγματα, θα έχετε την ηθική ικανοποίηση ότι, τουλάχιστον προσπαθήσατε.

Είναι κάτι εργένηδες αιωνίως ρωτάνε αν ξέρεις καμιά ελεύθερη.Εν τω μεταξύ η πλάκα είναι ότι ακόμη και να ξέρεις δεν το λες, γιατί αυτές θα σε πάρουν με τις ντομάτες αν τους πασάρεις κάποιον από αυτούς. Το είχα κάνει δυο φορές και οι κοπέλες με κράξανε ενώ αυτοί δεν το καταλαβαίνουν νομίζουν ότι τις κρύβουμε επίτηδες επειδή είμαστε κακοί και ζηλόφθονοι. Μια φορά μου το είχε πει στα μούτρα ο ένας και του απάντησα ότι η συγκεκριμένη ούτε ζωγραφιστό δεν θέλει να τον βλέπει και να πάει να την ρωτήσει ο ίδιος αν δεν με πιστεύει. Νισάφι, προσπαθώ να μην τους προσβάλλω και αυτοί νομίζουν ότι δεν θέλω να ζευγαρώσουν. Φαντασία μου πλανεύτρα μου έχουν σπάσει τα νεύρα. Δεν τους μπορώ έχω τρεις συνέχεια τα ίδια και τα ίδια αν έχω καμία ξαδέρφη ή γνωστή. Μια φορά κανόνισα "τυχαία" συνάντηση και η άλλη το κατάλαβε και μου τα έψαλλε. Τι φταίω ότι και να κάνω λάθος είναι και όλοι θυμώνουν μαζί μου. Μακάρι να μπορούσα να τους παντρέψω αύριο που είναι και Κυριακή και να ησύχαζα.

εχετε και εσεις το "βιτσιο" οι ανθρωποι που ασχολουνται υπερβολικα μαζι σας καλοπροαιρετα παντα στο τελος να σας εκνευριζουν και να σας απωθουν?

Γνωριζόμαστε μονο λίγο καιρο και μου ζητησε να παμε σε ξενοδοχείο.καλα καλα δεν εχουμε γνωριστεί..του ειπα οτι δεν θέλω κατι εφημερο..γτ να μου ζηταει κατι τετοιο??

Και τι γινεται οταν ο έρωτας της ζωης σου επιστρέφει? Σου λεει οτι δεν επρεπε να σε αφήσει να φυγεις οτι εισαι ενα κουκλι και οτι θελει να σε δει να επιστρέψεις εκει ..εκει που ησασταν μαζι , οτι εκανε λαθος και το μετανιωσε..ομως έκλαψα πικραθηκα τον λατρεψα τον αγαπησα . Ομως ..ξαφνικα κάπου παγωσα..προχωρησα αδιαφορησα, αδειασα.. τωρα? Δεν ξερω τωρα τι νιώθω.. ισως φοβο , ισως φοβο για το οτι αν γυρίσω..θα με διωξεις παλι. Δεν αντέχω..σαγαπαω ακομα αλλα δεν αντεχω.. αν έρθεις και φυγεις παλι? Αγορι μου οταν.ημουν πανω γιατι με εδιωχνες? Και τωρα τι ?τι ζητας? Αλλα η αγαπη της ζωης μας ειναι μια ρε γαμωτο...

για χιονοπόλεμο στην Πάρνηθα;Είμαι υπέρ του αναίμακτου...πολέμου...

Πήγα σήμερα στο σούπερ μάρκετ, μετά τον νόμο περί απαγόρευσης πλαστικής σακούλας κουβαλάω πάντα μαζί μου σακούλα. Με βλέπουν οι πωλήτριες, γνωριζόμαστε χρόνια και μου λένε μπράβο βρε (το όνομα μου) , είσαι η μόνη που φέρνεις την σακούλα σου, είσαι πολύ τυπική σε αυτό το θέμα, τις ευχαριστω. Πετάγεται μετά ο υπεύθυνος και λέει εε δεν είναι καλό που είσαι τυπική γιατί αν είσαι τυπική με αυτό το θέμα είσαι τυπική παντού, (face palm) αναφέροντας ύστερα το γεγονός του ότι διάβαζα πάρα πολύ στα μαθητικά μου χρόνια σαν κάτι το αρνητικό.Λέει αργότερα εε και τι έγινε που σπουδάζει; σαν σερβιτόρα θα καταληξει (κλαίω από τα γελια) όπως και όσοι σπουδαζουν, πρέπει να κοιτάμε την πραγματικοτητα Εε και του λέω μετά αυτή η πραγματικότητα επικρατει κυρίως στην Ελλάδα, όχι όμως στο εξωτερικο Να σας πω την προσωπική μου γνώμη δεν θύμωσα μαζί του, αυτό που νομίζω τον ενοχλεί όπως ενοχλεί και τους περισσότερους που με γνωρίζουν είναι ότι είμαι πολύ σοβαρη σαν ανθρωπος, γελάω ακόμη ( ειρωνικό σε σχεση με αυτο που είπα ότι είμαι σοβαρη, αλλά γελαω)

Ξενερώνεις άραγε πότε πραγματικά ή κοροϊδεύεις τον εαυτό σου; Σκέφτομαι ότι ελπίζω και εύχομαι να τα ξαναβρώ με τον πρώην μου εδώ και ένα χρόνο που χωρίσαμε και ότι μετά από κάποιες διακριτικές προσπάθειες, έφαγα πάλι απόρριψη από αυτόν και δεν ένιωσα κάτι. Ξενέρωσα απλά λες και εσκασε μια φωτοβολίδες και ξύπνησα . Και αναρωτιέμαι: ξυπνησα; ξενερωσα; ή έτσι Λέω για να μετριάσω τον πονο και να δεχτώ την "ντροπή" της απορριψης; Γιατί δεν κλαίω πια; Γιατί κοιμήθηκα μια χαρά, σαν να μην έγινε ποτε; Γιατι συνεχίζω τη ζωή μου με σκέψεις "τι είχαμε τι χασαμε". Το νιώθω όντως ή κατηγορώ τον εαυτό μου προστατεύοντας τον με τέτοιες σκέψεις; Φοβάμαι ότι κάποια στιγμή θα ξυπνήσω και θα ουρλιάζω από πόνο που είναι κρυμενος μέσα μου. Και δε θέλω. Ξενέρωσα ή με κοροιδευω;

Γεια σας. Θα ήθελα να δω κάποιες ιδέες που έχω σε τηλεοπτική σειρά. Ειναι ολοκληρωμένες ιστορίες και γραμμένες . Γνωρίζετε τι πρέπει να κάνω ή αν έχω πιθανότητες να γίνει πραγματικότητα; Αν έχει κάποιος παρόμοια εμπειρία ειδικά , να μου πει .